Ἡ ἐκκλησιαστική μαρτυρία της ἐνορίας στόν χώρο τοῦ διαδικτύου προσπαθεῖ νά μας βοηθήσει νά πετύχουμε τή σύνδεση μέ τό ἀληθινό «πνευματικό διαδίκτυο» τῆς ζωῆς, πού προσφέρει σέ κάθε ἄνθρωπο ὁ Χριστός μέσω της Ἐκκλησίας Του.
Ἅγιος Λουκᾶς ὁ ἱατρός ἐπίσκοπος Κριμαίας
Μᾶς κάνουν ἀκάθαρτους ὅλα ἐκεῖνα ποὺ βγαίνουν ἀπὸ μέσα μας
Ὁ Ἅγιος ἀρχιεπίσκοπος Λουκᾶς, κατὰ κόσμον Βαλεντὶν Βόινο Γιασενέτσκι, γεννήθηκε στὶς 14/27 Ἀπριλίου 1877 μ.Χ. στὸ Κέρτς τῆς Κριμαίας σὲ ἰδιόμορφο περιβάλλον, ὁ πατέρας του ἦταν Ρωμαιοκαθολικὸς καὶ ἡ μητέρα του ὀρθόδοξη. Σπούδασε στὸ Κίεβο Ἰατρική.
Κατὰ τὸν Ρωσο - Ἰαπωνικὸ πόλεμο (1904) διαπρέπει ὡς χειρουργός, γνωρίζεται μὲ τὴ μέλλουσα σύζυγό του, τὴν Ἄννα Βασιλίεβνα Λάνσκαγια, μὲ τὴν ὁποία ἀπέκτησε τέσσερα παιδιά, καὶ τὴν ἴδια ἐποχὴ ἀποφασίζει νὰ ἀσχοληθεῖ μὲ τὴ θεραπεία τῶν πυογόνων λοιμώξεων.
Τὸ 1917 ὁ ἱατρός Βαλεντὶν, ἐνεργὸ μέλος τῆς Ἐκκλησίας, ἐκλέγεται καθηγητὴς στὸ Πανεπιστήμιο τῆς Τασκένδης, ἐνῶ ἔχει ἀρχίσει ἡ ρωσικὴ ἐπανάσταση καὶ ἡ ἐκκλησία βρίσκεται στὸ στόχαστρο τῶν Μπολσεβίκων.
Ὁ ἀρχιεπίσκοπος Τασκένδης καὶ Τουρκεστᾶν Ἰννοκέντιος, ἐντυπωσιασμένος ἀπὸ τὴν παρρησία τοῦ Βαλεντίν, τοῦ προτείνει νὰ γίνει ἱερέας (26 Ἰανουαρίου 1921).
Τὸ καλοκαῖρι τοῦ 1923 ὁ κλῆρος καὶ ὁ λαὸς τῆς Τασκένδης ἐκλέγουν στὴ θέση τοῦ ἐπισκόπου τὸν π. Βαλεντὶν Βόινο, ἀλλὰ μὲ ἀπόφαση τῆς G.P.U. (Κρατικὴ Πολιτικὴ Διεύθυνση) ἀπομακρύνεται ἀπὸ τὴν Τασκένδη, ἐνῷ ὁ λαὸς στάθηκε στὶς γραμμὲς τοῦ τρένου προσπαθῶντας νὰ ἐμποδίσει τὴν ἀναχώρηση. Ὁ ἐπίσκοπος Βαλεντίν-Λουκᾶς καταλήγει ἐξόριστος στὴν πόλη Τουρουχάνσκ.
Ἔπειτα ἀπὸ 20 περίπου χρόνια συκοφαντιῶν, ἐξοριῶν, βασανιστηρίων καὶ περιπετειῶν, ἀναγνωρίζεται ἡ ἀξία του, ὄχι μόνον ὡς κληρικοῦ ἀλλὰ καὶ ὡς γιατροῦ, καὶ διορίζεται ὡς ἀρχίατρος (τοῦ στρατιωτικοῦ νοσοκομείου) καὶ σύμβουλος ὅλων των νοσοκομείων τῆς περιοχῆς, βραβεύεται μὲ τὸ βραβεῖο Στάλιν γιὰ τὴν ἡρωικὴ ἐργασία του στὸν Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, καὶ γιὰ τὴν μεγάλη προσφορά του στὴν ἰατρικὴ ἐπιστήμη.
Το 1946 τοποθετεῖται ἀρχιεπίσκοπος Συμφερουπόλεως καὶ Κριμαίας. Τὰ Χριστούγεννα τοῦ 1960 λειτουργεῖ γιὰ τελευταία φορά.
Τὴν Κυριακὴ 11 Ἰουνίου 1961 κοιμήθηκε ὁ ἀρχιεπίσκοπος-γιατρὸς Λουκᾶς Βόινο Γιασενέτσκι καὶ -παρά τὴν ἔντονη ἀντίδραση τῶν Ἀρχῶν- κατὰ τὴν κηδεία του συνέβη λαϊκὴ ἐπανάσταση. «Οἱ δρόμοι, στρωμένοι μὲ τριαντάφυλλα, πλημμύρησαν ἀπὸ κόσμο».
Τὸ Νοέμβριο τοῦ 1995 μ.Χ. ἀνακηρύχτηκε ἅγιος.
Στὴν συνέχεια θὰ ἐπιχειρήσουμε μιὰ μικρὴ ἀναφορὰ στὸ κηρυκτικό του ἔργο.
Διαβάστε περισσότερα: Ἅγιος Λουκᾶς ὁ ἱατρός ἐπίσκοπος Κριμαίας
Θείες Λειτουργίες τον μήνα Ιούνιο
1/6 Παρασκευή Ἰουστίνου φιλοσόφου καί μάρτυρος
2/6 Σάββατο Ἀπόδοσις τῆς ἑορτῆς τῆς Πεντηκοστῆς
3/6 Κυριακή † ΤΩΝ ΑΓΙΩΝ ΠΑΝΤΩΝ
9/6 Σάββατο Κυρίλλου Ἀλεξανδρείας
10/6 Κυριακή † Ἀλεξάνδρου καί Ἀντωνίνης μάρτυρος
13/6 Τετάρτη Ἀκυλίνης μάρτυρος
ΙΕΡΑ ΑΓΡΥΠΝΙΑ
Τήν Κυριακή 10/6 πρός Δευτέρα 11/6, ἐπί τῇ ἑορτῇ τῶν ἁγίων ἀποστόλων Ναθαναήλ καί Βαρνάβα, τοῦ ὁσίου Λουκᾶ τοῦ ἱατροῦ ἐπισκ. Συμφερουπόλεως καί τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου «Παναγίας Ἄξιον ἐστί», θά τελεστεῖ ἱερά ἀγρυπνία στόν Ἱερό Ναό ἀπό 9:30μ.μ. ἕως 12:30π.μ..
(Τό πρωΐ δέν θά ἔχει Θεία Λειτουργία).
16/6 Σάββατο Τύχωνος ἐπισκόπου Ἀμαθοῦντος Κύπρου
17/6 Κυριακή † Ἰσαύρου διακόνου, Βασιλείου καί Ἰννοκεντίου
20/6 Τετάρτη Ἁγίου Νικολάου Καβάσιλα
23/6 Σάββατο Ἀγρυππίνης μάρτυρος
24/6 Κυριακή † Τό γενέθλιον τοῦ ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Προδρόμου
26/6 Τρίτη Ὁσίου Δαβίδ τοῦ ἐν Θεσσαλονίκη
29/6 Παρασκευή † Πέτρου καί Παύλου τῶν πρωτοκορυφαίων Ἀποστόλων
30/6 Σάββατο † Σύναξις τῶν ἁγίων ἐνδόξων 12 ἀποστόλων
Ὁ Μέγας Κωνσταντῖνος
Ὁ Μεγάλος Κωνσταντῖνος υἱός τοῦ Κων/νου τοῦ Χλωροῦ γεννήθηκε μεταξὺ τῶν ἐτῶν 272-288 μ.Χ. καὶ ὡς γενέτειρες πόλεις αναφέρονται ἡ Ταρσὸς τῆς Κιλικίας, τὸ Δρέπανο τῆς Βιθυνίας καὶ ἡ Ναϊσὸς τῆς Ἄνω Μοισίας (σημερινὴ Νὶς τῆς Σερβίας). Μητέρα του ἦταν ἡ Ἁγία Ἑλένη, θυγατέρα ἑνὸς πανδοχέως ἀπὸ τὸ Δρέπανο τῆς Βιθυνίας.
Μετὰ τὸν θάνατο τοῦ Κωνσταντίνου Χλωροῦ ὁ στρατὸς ἀνακήρυξε Αὔγουστο τὸν Μέγα Κωνσταντῖνο.Ὁ Μέγας Κωνσταντῖνος προσευχόμενος, ὑψώνοντας τὰ χέρια του καὶ ἱκετεύοντας νὰ τοῦ ἀποκαλυφθεῖ ὁ Ἀληθινὸς Θεός, εἶδε στὸν οὐρανὸ τὸ τρόπαιο τοῦ Σταυροῦ, ποὺ ἔγραφε «ἐν τούτῳ νίκα». Στὴν σύγκρουση μὲ τὸν Μαξέντιο, υἱὸ τοῦ Μαξιμιανοῦ, ὁ ὁποῖος πλεονεκτοῦσε στρατηγικά, ἔχοντας ὡς σημαία του τὸ Χριστιανικὸ λάβαρο, προελαύνει ἐκμηδενίζοντας κάθε ἀντίσταση.
Τὸ Φεβρουάριο τοῦ 313 μ.Χ., στὰ Μεδιόλανα, καθιερώνεται ἡ ἀρχὴ τῆς ἀνεξιθρησκείας, ὡς ὕψιστο δικαίωμα κάθε ἀνθρώπου νὰ εἶναι σεβαστή ἡ πίστη του, καὶ ὄχι ὡς ἡ σημερινὴ δῆθεν ἀνεξιθρησκία ποὺ στὴν πράξη εἶναι ἡ ἀσύδοτη δυνατότητα τοῦ ὁποιουδήποτε νὰ χλευάζη ὑποτιμητικὰ καὶ νὰ βλάπτει ἀτιμωρητί ὁποιονδήποτε πιστὸ καὶ οἱαδήποτε πίστη.
Ὁ Μέγας Κωνσταντῖνος ἀντιμετώπισε τὴν αἱρετική διδασκαλία τοῦ Ἀρείου, ποὺ ἦλθε νὰ ταράξει τὴν ἑνότητα τῆς Ἐκκλησίας ἐκ τῶν ἔσω καί, ἐπειδὴ ἡ προσπάθεια ἐπιλύσεως τοῦ θέματος δὲν εὐδοκίμησε, ἀποφασίσθηκε ἡ σύγκληση τῆς Α΄ Οἰκουμενικῆς Συνόδου στὴ Νίκαια τῆς Βιθυνίας τὸ 325 μ.Χ.
Ἡ περιγραφὴ τῆς ἐναρκτήριας τελετῆς ἀπὸ τὸν ἱστορικὸ Εὐσέβιο εἶναι ὁμολογουμένως ἐνδιαφέρουσα. Ὁ Κωνσταντῖνος εἰσῆλθε μὲ ταπεινότητα, σεμνότητα καὶ πραότητα, καὶ στὴν ὁμιλία του πρὸς τὴ Σύνοδο χαρακτήρισε τὶς ἐνδοεκκλησιαστικὲς συγκρούσεις ὡς τὸ μεγαλύτερο δεινό. Ὁ λόγος του ὑπῆρξε εὐθὺς καὶ σαφής. Δὲν ἤθελε νὰ ἀσχοληθεῖ παρὰ μονάχα μὲ θέματα ποὺ ἀφοροῦσαν στὴν ὀρθοτόμηση τῆς πίστεως. Ἡ κρίσιμη φράση του, «περὶ τῆς πίστεως σπουδάσωμεν», διασῴζεται σχεδὸν ἀπὸ ὅλους τοὺς ἱστορικοὺς συγγραφεῖς.
Ἡ τελευταία περίοδος τῆς ζωῆς τοῦ Μεγάλου Κωνσταντίνου εἶναι αὐτὴ ποὺ τὸν καταξιώνει στὴν ἐκκλησιαστικὴ συνείδηση καὶ τὸν ὁδηγεῖ στὸ ἀπόγειο τῆς πνευματικῆς του πορείας.
Ἀπολυτίκιον
Τῶν Ὀρθοδόξων προστάτην καὶ ἐν σώματι ἄγγελον, καὶ θαυματουργὸν θεοφόρον νεοφανέντα ἡμῖν, ἐπαινέσωμεν πιστοὶ θεῖον Γεράσιμον· ὅτι ἀξίως παρὰ Θεοῦ ἀπείληφεν, ἰαμάτων τὴν ἀέναον χάριν· ῥώννυσι τοὺς νοσοῦντας, δαιμονῶντας ἰᾶται· διὸ καὶ τοῖς τιμῶσιν αὐτόν, βρύει ἰάματα.
Ο Ναός μας πανηγυρίζει στις 20 Ὀκτωβρίου