ΜΑΪΟΣ 2018 

Ὁ Μέγας Κωνσταντῖνος

Ὁ Μεγάλος Κωνσταντῖνος υἱός τοῦ Κων/νου τοῦ Χλωροῦ γεννήθηκε μεταξὺ τῶν ἐτῶν 272-288 μ.Χ. καὶ ὡς γενέτειρες πόλεις αναφέρονται ἡ Ταρσὸς τῆς Κιλικίας, τὸ Δρέπανο τῆς Βιθυνίας καὶ ἡ Ναϊσὸς τῆς Ἄνω Μοισίας (σημερινὴ Νὶς τῆς Σερβίας). Μητέρα του ἦταν ἡ Ἁγία Ἑλένη, θυγατέρα ἑνὸς πανδοχέως ἀπὸ τὸ Δρέπανο τῆς Βιθυνίας.

Μετὰ τὸν θάνατο τοῦ Κωνσταντίνου Χλωροῦ ὁ στρατὸς ἀνακήρυξε Αὔγουστο τὸν Μέγα Κωνσταντῖνο.Ὁ Μέγας Κωνσταντῖνος προσευχόμενος, ὑψώνοντας τὰ χέρια του καὶ ἱκετεύοντας νὰ τοῦ ἀποκαλυφθεῖ ὁ Ἀληθινὸς Θεός, εἶδε στὸν οὐρανὸ τὸ τρόπαιο τοῦ Σταυροῦ, ποὺ ἔγραφε «ἐν τούτῳ νίκα». Στὴν σύγκρουση μὲ τὸν Μαξέντιο, υἱὸ τοῦ Μαξιμιανοῦ, ὁ ὁποῖος πλεονεκτοῦσε στρατηγικά, ἔχοντας ὡς σημαία του τὸ Χριστιανικὸ λάβαρο, προελαύνει ἐκμηδενίζοντας κάθε ἀντίσταση.

Τὸ Φεβρουάριο τοῦ 313 μ.Χ., στὰ Μεδιόλανα, καθιερώνεται ἡ ἀρχὴ τῆς ἀνεξιθρησκείας, ὡς ὕψιστο δικαίωμα κάθε ἀνθρώπου νὰ εἶναι σεβαστή ἡ πίστη του, καὶ ὄχι ὡς ἡ σημερινὴ δῆθεν ἀνεξιθρησκία ποὺ στὴν πράξη εἶναι ἡ ἀσύδοτη δυνατότητα τοῦ ὁποιουδήποτε νὰ χλευάζη ὑποτιμητικὰ καὶ νὰ βλάπτει ἀτιμωρητί ὁποιονδήποτε πιστὸ καὶ οἱαδήποτε πίστη.
Ὁ Μέγας Κωνσταντῖνος ἀντιμετώπισε τὴν αἱρετική διδασκαλία τοῦ Ἀρείου, ποὺ ἦλθε νὰ ταράξει τὴν ἑνότητα τῆς Ἐκκλησίας ἐκ τῶν ἔσω καί, ἐπειδὴ ἡ προσπάθεια ἐπιλύσεως τοῦ θέματος δὲν εὐδοκίμησε, ἀποφασίσθηκε ἡ σύγκληση τῆς Α΄ Οἰκουμενικῆς Συνόδου στὴ Νίκαια τῆς Βιθυνίας τὸ 325 μ.Χ.
Ἡ περιγραφὴ τῆς ἐναρκτήριας τελετῆς ἀπὸ τὸν ἱστορικὸ Εὐσέβιο εἶναι ὁμολογουμένως ἐνδιαφέρουσα. Ὁ Κωνσταντῖνος εἰσῆλθε μὲ ταπεινότητα, σεμνότητα καὶ πραότητα, καὶ στὴν ὁμιλία του πρὸς τὴ Σύνοδο χαρακτήρισε τὶς ἐνδοεκκλησιαστικὲς συγκρούσεις ὡς τὸ μεγαλύτερο δεινό. Ὁ λόγος του ὑπῆρξε εὐθὺς καὶ σαφής. Δὲν ἤθελε νὰ ἀσχοληθεῖ παρὰ μονάχα μὲ θέματα ποὺ ἀφοροῦσαν στὴν ὀρθοτόμηση τῆς πίστεως. Ἡ κρίσιμη φράση του, «περὶ τῆς πίστεως σπουδάσωμεν», διασῴζεται σχεδὸν ἀπὸ ὅλους τοὺς ἱστορικοὺς συγγραφεῖς.

Ἡ τελευταία περίοδος τῆς ζωῆς τοῦ Μεγάλου Κωνσταντίνου εἶναι αὐτὴ ποὺ τὸν καταξιώνει στὴν ἐκκλησιαστικὴ συνείδηση καὶ τὸν ὁδηγεῖ στὸ ἀπόγειο τῆς πνευματικῆς του πορείας.

Διαβάστε περισσότερα: Ὁ Μέγας Κωνσταντῖνος

Ἅγιος Γεώργιος ὁ πολύαθλος Μάρτυρας τῆς Ἀνάστασης

Οἱ ἑορτὲς τῶν ἁγίων ἀποτελοῦν εὐκαιρίες γιὰ ἐντρύφηση στὴ θαυμαστὴ καὶ ἁγιασμένη ζωή τους καὶ ἀφορμὲς ἀποφάσεων γιὰ τὴν καθημερινὴ μας ζωή. «Κάλλος πανηγύρεως εἶναι, ἢ λόγος σωτηριώδης, ἢ ἔργον καὶ πρᾶξις ἔνθεος». Ἰδιαίτερα οἱ ἆθλοι τῶν μαρτύρων παρουσιάζουν τὸ σταυροαναστάσιμο ἦθος τῆς Ἐκκλησίας. Ὅπως ὁ Χριστός, ἔτσι καὶ οἱ ἅγιοι ἔνδοξοι μάρτυρες, ὁμολογῶντας πίστη στὸν σταυρωθέντα καὶ ἀναστάντα Κύριο, ἀρνούμενοι νὰ θυσιάσουν στὰ πάσης φύσεως εἴδωλα καὶ ὑπομένοντας φοβερὰ βασανιστήρια, ἐμπνέουν στοὺς πιστοὺς ἀνδρεῖο φρόνημα ἀνασταίνοντας τὴν ἐλπίδα τῆς αἰώνιας ζωῆς.

Ὁ ἅγιος Γεώργιος κατ’ ἐξοχὴν ὑπέμεινε καρτερικὰ τὰ μαρτύρια τοῦ τροχοῦ, τοῦ λογχισμοῦ, τῶν θανάσιμων φαρμάκων, τῆς ἀσβέστου, τοῦ ξυλοδαρμοῦ, τῆς φυλακῆς ἀλλὰ καὶ κάθε στέρηση καὶ κακουχία ἀντὶ τῶν τιμῶν καὶ τῆς ἐγκόσμιας δόξας, διότι ἡ καρδιά του καταυγαζόταν ἀπὸ τὸ ἀνέσπερο φῶς τῆς Ἀναστάσεως.
Γνώριζε καλὰ ὅτι, «οὐκ ἄξια τὰ παθήματα τοῦ νῦν καιροῦ πρὸς τὴν μέλλουσαν ἀποκαλυφθῆναι δόξαν» (Ρωμ. 8,18). Στὸν ἅγιο Γεώργιο ἀποδόθηκε τὸ προσωνύμιο “μεγαλομάρτυς” καὶ τιμᾶται ὄχι μόνον ἀπὸ τοὺς χριστιανοὺς ὅλων τῶν αἰώνων, ἀλλὰ καὶ οἱ ἀλλόθρησκοι μουσουλμάνοι σέβονται τὸν ἅγιο, ἐπικαλούμενοι τὴ βοήθειά του μέχρι σήμερα. Ἀκόμη καὶ ὁλόκληρη χώρα, ἡ Γεωργία, φέρει τὸ ὄνομά του.

Διαβάστε περισσότερα: Ἅγιος Γεώργιος ὁ πολύαθλος Μάρτυρας τῆς Ἀνάστασης