Ἄν ὅλες οἱ ἑορτὲς τῶν ἁγίων εἶναι εὐκαιρίες προσκλήσεως γιὰ ἀπερίφραστη καὶ βαθειὰ ἀγαπητικὴ ἐπικοινωνία καὶ ἄγγιγμα γιὰ τὸν καθένα μας πρὸς ἀφύπνιση καὶ προσωπικὴ ἀναζήτηση τῆς συνάντησής μας μὲ τὸν Κύριο Ἰησοῦ Χριστό, στὶς Δεσποτικὲς ἑορτὲς ἔχουμε τὸ προνόμιο, ὁ προσκαλῶν εἰς τὸν «γάμον» συνάντηση νὰ εἶναι ὁ Ἴδιος ὁ Νυμφίος.
Ἡ πρόσκληση ἐκφράζεται μὲ ἄπειρες καὶ ποικιλόμορφες εἰκόνες, μὲ βαθειὰ νοήματα μὲ ποιητικὴ δυναμικὴ καὶ μὲ κατανυκτικὴ ἐκφορὰ μέσα ἀπὸ τοὺς ὕμνους, τὰ τροπάρια καὶ τὴν ὅλη δομὴ τῶν ἀκολουθιῶν τοῦ ἑορτῶν (Ἑσπερινὸς-Προετοιμασία-Ὄρθρος-Θεία Λειτουργία).
Αὐτὴ τὴν ἑβδομάδα ἡ Ἐκκλησία μας ἑορτάζει τὴν κυρίαρχη Δεσποτικὴ ἑορτὴ τῆς Ἀναλήψεως τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ.
Μέσα ἀπὸ ἐπιλεγμένα τροπάρια καὶ ἀπὸ ἀποσπάσματα λόγων τοῦ ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Χρυσοστόμου καὶ τοῦ ἁγίου Γρηγορίου τοῦ Παλαμᾶ θὰ προσπαθήσουμε νὰ προσεγγίσουμε τὰ νοήματα τῆς ἑορτῆς καὶ νὰ σταθοῦμε ὑπεύθυνα ἀπέναντί τους.
Ὕμνοι ἑορτῆς Ἀναλήψεως
Ὁ Κύριος ἀνελήφθη εἰς οὐρανούς, ἵνα πέμψῃ τὸν Παράκλητον τῷ κόσμῳ, οἱ οὐρανοὶ ἡτοίμασαν τὸν θρόνον αὐτοῦ, νεφέλαι τὴν ἐπίβασιν αὐτοῦ,
Ἄγγελοι θαυμάζουσιν, ἄνθρωπον ὁρῶντες ὑπεράνω αὐτῶν, ὁ Πατὴρ ἐκδέχεται, ὃν ἐν κόλποις ἔχει συναΐδιον.
Τὸ Πνεῦμα τὸ ἅγιον κελεύει πᾶσι τοῖς Ἀγγέλοις αὐτοῦ. Ἄρατε πύλας οἱ ἄρχοντες ἡμῶν.
Πάντα τὰ ἔθνη κροτήσατε χεῖρας, ὅτι ἀνέβη Χριστός, ὅπου ἦν τὸ πρότερον.
Τῶν κόλπων τῶν πατρικῶν μὴ χωρισθείς, γλυκύτατε Ἰησοῦ, καὶ τοῖς ἐπὶ γῆς ὡς ἄνθρωπος συναναστραφείς, σήμερον ἀπ’ ὄρους τῶν Ἐλαιῶν ἀνελήφθης ἐν δόξῃ καὶ τὴν πεσοῦσαν φύσιν ἡμῶν συμπαθῶς ἀνυψώσας, τῷ Πατρὶ συνεκάθισας.
Ὅθεν αἱ οὐράνιαι τῶν ἀσωμάτων τάξεις, τὸ θαῦμα ἐκπληττόμεναι, ἐξίσταντο θάμβει καὶ τρόμῳ συνεχόμεναι, τὴν σὴν φιλανθρωπίαν ἐμεγάλυνον.
Μεθ’ ὧν καὶ ἡμεῖς οἱ ἐπὶ γῆς, τὴν πρὸς ἡμᾶς σου συγκατάβασιν, καὶ τὴν ἀφ’ ἡμῶν Ἀνάληψιν δοξολογοῦντες, ἱκετεύομεν λέγοντες:
Ὁ τοὺς μαθητὰς καὶ τὴν τεκοῦσαν σε Θεοτόκον, χαρᾶς ἀπείρου πλήσας ἐν τῇ σῇ Ἀναλήψει, καὶ ἡμᾶς ἀξίωσον, τῶν ἐκλεκτῶν σου τῆς χαρᾶς, εὐχαῖς αὐτῶν, διὰ τὸ μέγα σου ἔλεος.
Ἐτέχθης ὡς αὐτὸς ἠθέλησας, ἐφάνης, ὡς αὐτὸς ἠβουλήθης, ἔπαθες σαρκί, ὁ Θεὸς ἡμῶν, ἐκ νεκρῶν ἀνέστης, πατήσας τὸν θάνατον,
ἀνελήφθης ἐν δόξῃ, ὁ τὰ σύμπαντα πληρῶν καὶ ἀπέστειλας ἡμῖν Πνεῦμα θεῖον, τοῦ ἀνυμνεῖν καὶ δοξάζειν σου τὴν Θεότητα.
Ἀνελήφθης ἐν δόξῃ, Χριστὲ ὁ Θεὸς ἡμῶν, χαροποιήσας τοὺς Μαθητάς, τῇ ἐπαγγελίᾳ τοῦ ἁγίου Πνεύματος,
βεβαιωθέντων αὐτῶν διὰ τῆς εὐλογίας, ὅτι σὺ εἶ ὁ Υἱός τοῦ Θεοῦ, ὁ λυτρωτὴς τοῦ κόσμου.
Ἐπιβὰς ἐν νεφέλαις τῶν οὐρανῶν, καταλείψας εἰρήνην τοῖς ἐπὶ γῆς,
ἀνῆλθες καὶ ἐκάθισας, τοῦ Πατρὸς δεξιόθεν, ὡς ὁμοούσιος τούτῳ ὑπάρχων καὶ Πνεύματι,
ἐν σαρκὶ γὰρ ὤφθης, ἀλλ’ ἄτρεπτος ἔμεινας, ὅθεν ἀναμένεις, συντελείας τὸ πέρας, τοῦ κρῖναι ἐρχόμενος, ἐπὶ γῆς κόσμον ἅπαντα,
Δικαιοκρίτα Κύριε, φεῖσαι τῶν ψυχῶν ἡμῶν, τῶν πταισμάτων ἄφεσιν δωρούμενος.
Τὴν ὑπὲρ ἡμῶν πληρώσας οἰκονομίαν, καὶ τὰ ἐπὶ γῆς ἑνώσας τοῖς οὐρανίοις,
ἀνελήφθης ἐν δόξῃ, Χριστὲ ὁ Θεὸς ἡμῶν, οὐδαμόθεν χωριζόμενος, ἀλλὰ μένων ἀδιάστατος,
καὶ βοῶν τοῖς ἀγαπῶσί σε, Ἐγώ εἰμι μεθ’ ὑμῶν, καὶ οὐδεὶς καθ’ ὑμῶν.
Μέσα ἀπὸ τὰ παραπάνω τροπάρια γίνεται ἄμεσα φανερόν τὸ βαθύτερον νόημα τῆς ἑορτῆς ὅτι:
- Ἡ ἑορτὴ τῆς Ἀναλήψεως εἶναι τὸ πανηγύρι τοῦ Οὐρανοῦ.
- Ὁ Κύριος ἀνελήφθη, οἱ οὐρανοὶ ἐτοίμασαν τὸ θρόνον Αὐτοῦ, αἱ νεφέλαι τὴν ἐπίβασιν, οἱ Ἄγγελοι θαυμάζουν (ἐξίσταντο θάμβει καὶ τρόμῳ), ὁ Πατὴρ δέχεται τὸν Συναΐδιον, τὸ Πνεῦμα τὸ Ἅγιον κελεύει πᾶσι τοῖς Ἀγγέλοις: «Ἄρατε πύλας, οἱ ἄρχοντες ἡμῶν».
- Πάντα τὰ ἔθνη κροτήσατε χεῖρας, ὅτι ἀνέβη-Ἀνελήφθη Χριστὸς ὡς Θεάνθρωπος, ὅπου ἧν τὸ πρότερον.
- Ἡμεῖς δὲ καταστάντες συγκληρονόμοι Ἰησοῦ Χριστοῦ (ὡς Θεάνθρωπος) ἐπλήσθημεν εἰρήνης καὶ ἀπείρου χαρᾶς ἐν τῇ Ἀναλήψει, ὡς ἡ Παναγία μας καὶ οἱ Ἅγιοι Ἀπόστολοι, καὶ ἐφ’ ὅσον μὲ τὴν ἀποστασίαν μας δὲν ἀποποιηθοῦμε τῆς συγκληρονομίας, ἀλλὰ ἐν μετανοίᾳ καὶ ταπεινώσει θέσωμεν κύριον σκοπὸν τῆς ζωῆς μας τὸ νὰ σκηνώσει ἐν ἡμῖν καὶ καθαρίσει ἡμᾶς ἀπὸ πᾶσης κηλίδος τὸ Πανάγιον Πνεῦμα, θὰ ἀκούσωμεν:
- Δεῦτε … κληρονομήσατε τὴν ἠτοιμασμένην ὑμῖν Βασιλεία.
(Ἅγιος Σεραφείμ τοῦ Σάρωφ)
Ὁ Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος καὶ ὁ Ἅγιος Γρηγόριος ὁ Παλαμᾶς γράφουν μεταξὺ πολλῶν ἄλλων γιὰ τὴν Ἀνάληψη:
«Ὁμιλία στὴν Ἀνάληψη τοῦ Κυρίου καὶ Θεοῦ καὶ Σωτῆρος ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ»
Ἁγίου Γρηγορίου τοῦ Παλαμᾶ
«Γιορτάσαμε τὸ Πάσχα, τὴ διάβαση τῆς φύσεώς μας, διὰ τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ ἀπὸ τὸν θάνατο πρὸς τὴ ζωή. Στὴ συνέχεια γιορτάσαμε τὴν Ἀνάληψη. Ὁ Κύριος τὴν ὥρα τοῦ ἐξαιρετικοῦ αὐτοῦ γεγονότος, μπῆκε στὰ Ἅγια των Ἁγίων καὶ κάθισε στὰ δεξιά του Πατέρα Του, πάνω ἀπὸ κάθε ἀρχὴ καὶ ἐξουσία. Ἔτσι, ἔκανε τὸ ἀνθρώπινο φύραμα ὁμόθρονο μὲ τὸ δεύτερο πρόσωπο τῆς Ἁγίας Τριάδος, ποὺ εἶναι ὁ Ἴδιος.
Στὴν Ἀνάληψη γιορτάζουμε τὴ διάβαση τῆς ἀνθρωπίνης φύσεώς μας, ποὺ ὁ Χριστὸς εἶχε προσλάβει, ὄχι ἀπὸ τὰ ὑπόγεια στὴν ἐπιφάνεια τῆς γῆς, ἀλλὰ ἀπὸ τὴ γῆ πρὸς τὸν οὐρανό. Ἡ Ἀνάσταση καὶ ἡ Ἀνάληψη τοῦ Κυρίου Ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ, εἶναι καὶ δική μας Ἀνάσταση καὶ Ἀνάληψη. Ἀναφέρεται στὸν καθένα ποὺ πιστεύει στὸ Χριστὸ καὶ τὸ ἀποδεικνύει μὲ τὰ ἔργα του. Ἐκεῖνος γιὰ τὶς δικὲς μας ἁμαρτίες ὁδηγήθηκε στὸ θάνατο.
Ἀναστήθηκε καὶ ἀναλήφθηκε γιὰ μᾶς. Ἂν ὁ καθένας μᾶς τὸ θέλει, θὰ νικήσει μέσα ἀπ’ τὸν ἀγώνα ποὺ θὰ κάνει, τὸν πνευματικὸ ἀγώνα, ὅλα του τὰ πάθη. Ἂν τὸ θελήσει θὰ γίνει κοινωνὸς τῆς Ἀναστάσεως καὶ τῆς Ἀναλήψεως καὶ κληρονόμος τοῦ Θεοῦ. Χαιρόμαστε ζώντας τὰ γεγονότα αὐτά, γιατί μὲ τὸ Χριστὸ ἀνυψώθηκε ἡ φύση μας καὶ ἄρχισε, ἤδη, γιὰ τὸν κάθε πιστὸ ἡ ἀνάσταση καὶ ἡ ἀνάληψή του.
Οἱ μαθητὲς γύρισαν στὴν Ἱερουσαλὴμ χαρούμενοι καὶ ζοῦσαν συνεχῶς στὸ ναό, ἔχοντας τὸ νοῦ τους στὸν οὐρανό. Ἄλλωστε αὐτὴ εἶναι, ἀδελφοί, ἡ πολιτεία τῶν χριστιανῶν. Νὰ προσηλώνονται, δηλαδή, στὶς δεήσεις καὶ τὶς προσευχὲς καὶ νὰ στρέφονται διαρκῶς πρὸς τὸν οὐράνιο Δεσπότη. Νὰ Τὸν ὑμνοῦν καὶ νὰ Τὸν εὐλογοῦν μὲ τὴν ἀνεπίληπτη ζωή τους.
Ὁ ἀπόστολος Παῦλος λέει γιὰ τὸν Χριστό: «Ταπείνωσε τὸν ἑαυτό Του καὶ ὑπάκουσε μέχρι τόν θάνατο, καὶ μάλιστα τὸν θάνατο τοῦ Σταυροῦ».
Ἄν, λοιπόν, ὁ Χριστὸς ὑπερυψώνεται γιὰ τὸ λόγο ὅτι ταπεινώθηκε καὶ ἀτιμάσθηκε καὶ πειράσθηκε, πῶς θὰ σώσει καὶ θὰ ἀνυψώσει καὶ ἐμᾶς προσωπικὰ, ἂν δὲν ἐπιλέξουμε τὴν ταπείνωση γιὰ τὴ ζωή μας κι ἂν δὲν τὴν ἀποδείξουμε μέσα ἀπὸ τὴν ἀγάπη ποῦ θὰ ἔχουμε μεταξύ μας; Ἔτσι μονάχα, θὰ μπορέσει, ὅποιος θέλει, νὰ ἀκολουθήσει τὰ ἴχνη Του.
Ἡ σωτηρία μας εἶναι γεμάτη ἀπὸ ἐλπίδα καὶ δὲν ἔχει καμιὰ σχέση μὲ τὴν ἀπόγνωση, γιατί αὐτὴ ἡ σωτηρία ἐξασφαλίστηκε γιὰ ὅλους ἀπὸ τὸ Χριστό. Γιὰ μᾶς ποὺ ἐμπιστευόμαστε σ’ Αὐτὸν τὴ ζωή μας δὲν ὑπάρχει καιρὸς ἀπογνώσεως, γιατί κάθε στιγμὴ αὐτῆς τῆς ζωῆς εἶναι καιρὸς μετανοίας καὶ συγχωρήσεως. Ὁ Θεὸς δὲ θέλει τὸ θάνατο τοῦ ἁμαρτωλοῦ, ἀλλὰ τὴν ἐπιστροφὴ καὶ τὴ ζωή του. Ἐμεῖς ἁμαρτάνοντας, δὲν στερούμαστε ἀμέσως τὴ ζωή, γιατί ὑπάρχει ἡ ἐλπίδα τῆς ἐπιστροφῆς. Ὅπου ὑπάρχει ἐλπίδα δὲν ἔχει καμιὰ θέση ποτὲ ἡ ἀπόγνωση. Ὁ Χριστὸς διενήργησε τὴν ἀνακαίνισή μας μέσα σὲ ἄνθρωπο. Τώρα ὅλα ἐξαρτῶνται ἀπό μας.
Ἄς μὴν προτιμήσουμε ἀντὶ γιὰ τὸ φῶς τὸ σκοτάδι,ἀντὶ γιὰ τὸ Θεὸ τὸ διάβολο, ἀντὶ γιὰ τὴν ἔνθεη ἀγαλλίαση, τὴν προσωρινὴ ἡδονὴ ποὺ ὑπηρετεῖ τὴ φθορὰ καὶ τὸν θάνατο. Ἃς ζήσουμε, ὅπως ἔζησε Ἐκεῖνος κι ὅπως μᾶς ὑπέδειξε καὶ μᾶς δίδαξε, ὅταν ἔγινε σὰν κι ἐμᾶς κι ἔζησε ἀνάμεσά μας.
Ἄς σταυρώσουμε, λοιπόν, τὴ σάρκα μὲ τὰ παθήματα καὶ τὶς ἐπιθυμίες της γιὰ νὰ συνδοξασθοῦμε καὶ νὰ συναναστηθοῦμε μὲ Αὐτὸν καὶ νὰ ἀναληφθοῦμε πρὸς Αὐτόν. Ὅπως ἀκριβῶς ἔκαναν οἱ μαθητὲς μετὰ τὴν Ἀνάληψη, ἄς καταλαγιάσει μέσα μας ἡ εἰρήνη, καθὼς θὰ εἰρηνεύουμε μὲ τὸν ἑαυτό μας καὶ μεταξύ μας. Ἀνερχόμενοι στὸ ὑπερῶο μας, στὸ νοῦ δηλαδή, ἄς παραμένουμε ἐκεῖ μὲ ἁπλότητα στὴν καρδιὰ καὶ προσευχόμενοι, θὰ εἶναι καὶ γιὰ μᾶς γεγονός, ὅταν ὁ Κύριος το θελήσει καὶ ἔλθει ἡ «ἐπιδημία», ἡ ἐπιφοίτηση τοῦ Παρακλήτου μέσα μας καὶ θὰ προσκυνήσουμε τὸν Πατέρα καὶ τὸν Υἱὸ καὶ τὸ Ἅγιο Πνεῦμα».
«Λόγος εἰς τὴν Ἀνάληψη τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ»
Ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Χρυσοστόμου
«Κατὰ τὸ γεγονὸς τῆς Ἀναλήψεως, πραγματοποιήθηκε στὴν πράξη ἡ συμφιλίωση τοῦ Θεοῦ μὲ τὸ ἀνθρώπινο γένος. Διαλύθηκε ἡ παλιὰ ἔχθρα, τελείωσε ὁ μακροχρόνιος πόλεμος, λόγω τῆς ἀπροσμέτρητης ἀγάπης καὶ τοῦ ἐνδιαφέροντος τοῦ Θεοῦ. Τώρα, ἐμεῖς ποὺ δὲν εἴμασταν ἄξιοι νὰ κατοικοῦμε στὸν Παράδεισο, ἀλλὰ οὔτε καὶ νὰ ζοῦμε ἐδῶ στὴ γῆ, ἐμεῖς τώρα οἱ ἀνάξιοι ἀνεβαίνουμε στὸν οὐρανό. Ἡ ἀνθρώπινη φύση, στὸ πρόσωπο τοῦ Χριστοῦ, ἔτυχε τιμῆς ποὺ δὲν ἔτυχε ἡ φύση τῶν ἀγγέλων.
Γιὰ τὴν ἀλλαγὴ αὐτὴ ὀφείλουμε εὐγνωμοσύνη στὸν Χριστό. Αὐτὸς ἔγινε μεσίτης. Οὔτε ἄγγελος, οὔτε ἄνθρωπος, ἀλλὰ αὐτὸς ὁ ἴδιος. «Ἐξηγόρασεν ἡμᾶς ἐκ τῆς κατάρας τοῦ νόμου γενόμενος ὑπὲρ ἡμῶν κατάρα» (Γαλ. γ΄,13). Δέχτηκε τὴν τιμωρία τοῦ οὐρανοῦ, δέχτηκε καὶ τὶς προσβολὲς τῶν ἀνθρώπων. «Οἱ ὀνειδισμοὶ τῶν ὀνειδιζόντων σε ἐπέπεσον ἐπ’ ἐμὲ» (Ψάλμ. 68,10).
Αὐτὸς ὡς ἄνθρωπος συνεχῶς μεσιτεύει γιὰ μᾶς τοὺς ἐλεεινοὺς ἀδελφούς Του. Ὅπως ἀκριβῶς παίρνουμε κάτι ἀπὸ τὴ σοδειά μας καὶ τὸ προσφέρουμε στὸ Θεὸ γιὰ νὰ τὸν εὐχαριστήσουμε καὶ νὰ εὐλογήσει ὅλη τὴ σοδειά μας, ἔτσι ἀκριβῶς καὶ ὁ Χριστὸς τὴν ἀνθρώπινη φύση, ποὺ προσέλαβε στὴ μήτρα τῆς παρθένου Μαρίας τὴν κάνει προσφορὰ στὸν Θεό, γιὰ νὰ εὐλογηθεῖ ὅλο το ἀνθρώπινο γένος.
Ἐνῶ πλαστήκαμε ἀπὸ τὸν Θεὸ «κατ’ εἰκόνα καὶ ὁμοίωσή Του», ὁ ἄνθρωπος δὲν πρόσεξε καὶ ὡμοιώθη τοῖς κτήνεσι. Τὸ νὰ γίνει, δέ, κάποιος σὰν τὰ ζῶα εἶναι σὰν νὰ ἔγινε χειρότερος ἀπὸ αὐτά. Τὸ νὰ σέρνεται ἕνα φίδι εἶναι φυσικό, τὸ νὰ σέρνεται, ὅμως, ἕνας ἀετὸς εἶναι ἡ ἐσχάτη κατάπτωση. Μερικὲς φορές, ὁ ἄνθρωπος γίνεται χειρότερός των ζώων. Ἔτσι ὁ Ἠσαΐας λέγει, «ἔγνω βοὺς τὸν κτησάμενον, καὶ ὄνος τὴν φάτνη τοῦ κυρίου αὐτοῦ· Ἰσραήλ, δέ, ἐμὲ οὐκ ἔγνω» (Ἠσαΐας α΄,3). Γιὰ νὰ μᾶς συνετίσει ὁ Κύριός μας, βάζει διδασκάλους τὰ ἔντομα. «Πορεύθητι πρὸς τὸν μύρμηγκα, καὶ ζήλωσον τὰς ὁδοὺς αὐτοῦ» (Παροιμ. στ΄,6). Ἐμεῖς οἱ κατώτεροί των ζώων, τὰ παιδιὰ τοῦ διαβόλου, μὲ τὴν Ἀνάληψη τοῦ Χριστοῦ γίναμε ἀνώτεροι καὶ ἀπὸ τοὺς ἀγγέλους».
Καὶ τώρα ἄς ἀκούσωμεν ἀπὸ τὸν ἀείμνηστο π.Γεώργιο Μεταλληνό, γιὰ δέκα μόνο λεπτά, ἀπόσπασμα ὁμιλίας περί τῆς ἑορτῆς τῆς Ἀναλήψεως.
Σὲ ὅλες τὶς ἑορτές, Δεσποτικές, Θεομητορικές, μνῆμες Ἁγίων, ἑορτασμοὶ γεγονότων, ἐπετειακές, μέσω τῆς ὅλης Ὑμνολογίας καὶ τῶν Ἀναγνωσμάτων περιγράφονται, ἑρμηνεύονται τὰ γεγονότα καὶ ἡ σημασία τῶν ἑκάστοτε ἑορτῶν.
Γι’ αὐτὸ ἐὰν θέλουμε νὰ βιώνουμε τὶς ἑορτὲς θὰ πρέπει ὄχι μόνον νὰ ἐπιδιώκουμε νὰ παρακαλουθοῦμε τὸν Ἑσπερινὸ καὶ τὸν Ὄρθρο, ἀλλὰ εἰ δυνατὸν νὰ ἐκτυπώνουμε καὶ νὰ μελετᾶμε ὁλόκληρες τὶς ἀκολουθίες.
Εἰς τὴν παροῦσα ἑορτὴ γίνεται φανερὸν ὅτι ἐπληρώθη ἡ ὅλη οἰκονομία, ὅτι ἐνώθηκαν τὰ ἐπὶ τῆς γῆς τοῖς οὐρανίοις (ὁ Θεὸς καὶ ὁ ἄνθρωπος), καὶ ὅτι μποροῦμε χωρὶς φόβο καὶ ἀπόγνωση νὰ ζοῦμε μὲ ἀνείπωτη χαρὰ καὶ αἰσιοδοξία, ἐφ’ ὅσον ἀκούσαμε τὸν Κύριο «βοῶν τοῖς ἀγαπώσι σε ἐγὼ εἰμὶ μεθ’ ὑμῶν καὶ οὐδείς καθ’ ὑμῶν», ἀλλὰ καὶ μὲ ἐπίγνωση ἡμεῖς βοῶντες «δικαιοκρίτα Κύριε φεῖσαι τῶν ψυχῶν ἡμῶν, τῶν πταισμάτων ἄφεσιν δωρούμενος ὅταν ἔλθῃς κρῖναι τὸν κόσμον».
Μερικὰ τροπάρια ὡς ἐκεῖνο ποὺ ἐπεσήμανε πρὸ ὁλίγον ὁ π. Γεώργιος καὶ κυρίως τὰ Ἀπολυτίκια καὶ τὰ Κοντάκια τῶν ἑορτῶν, νὰ γνωρίζουμε, ὅτι ἀποτελοῦν τὴν περίληψη, τὸ κεντρικὸν νόημα τῶν ἑκάστοτε ἑορτῶν.
Γιὰ τὴν συγκεκριμένη ἑορτὴ τῆς Ἀναλήψεως τὸ Ἀπολυτίκιον:
Ἀνελήφθης ἐν δόξῃ, Χριστὲ ὁ Θεὸς ἡμῶν, χαροποιήσας τοὺς Μαθητάς, τῇ ἐπαγγελίᾳ τοῦ ἁγίου Πνεύματος, βεβαιωθέντων αὐτῶν διὰ τῆς εὐλογίας, ὅτι σὺ εἶ ὁ Υἱός τοῦ Θεοῦ, ὁ λυτρωτὴς τοῦ κόσμου.
καὶ τὸ Κοντάκιον: Τὴν ὑπὲρ ἡμῶν πληρώσας οἰκονομίαν, καὶ τὰ ἐπὶ γῆς ἑνώσας τοῖς οὐρανίοις, ἀνελήφθης ἐν δόξῃ Χριστὲ ὁ Θεὸς ἡμῶν, οὐδαμόθεν χωριζόμενος, ἀλλὰ μένων ἀδιάστατος, καὶ βοῶν τοῖς ἀγαπῶσί σε· Ἐγώ εἰμι μεθ’ ὑμῶν, καὶ οὐδεὶς καθ’ ὑμῶν.
Φανερώνουν ὅλον τὸ νόημα τῆς ἑορτῆς, ὅτι ὁ Κύριος μας ἀπὸ ἀγάπη καὶ ἔλεος πρὸς τὸν ἄνθρωπον οὐδαμόθεν χωριζόμενος καὶ χωρὶς καμμία ἀναγκαιότητα καὶ σκοπιμότητα, ὡς αὐτὸς ἠθέλησε, ὡς αὐτὸς ἠβουλήθη, ἐτέχθη, ἐφάνη, ἔπαθε, ἀνέστη, ἀνελήφθη, ἀπέστειλε ἡμῖν τὸ Πνεῦμα τὸ Ἅγιον καὶ ἐρχόμενος κρῖνας τὸν κόσμον, τὴν ὑπὲρ ἡμῶν πληρώσας οἰκονομίαν ἀπὸ τῆς Θείας Ἐνανθρωπήσεως ἔως καὶ τῆς Δευτέρας Παρουσίας.
Ἑπομένως ἐν ταπεινώσει καὶ μετανοίᾳ στῶμεν καλῶς καὶ ἄνω σχῶμεν τὰς καρδίας γιὰ νὰ βρεθοῦμε προσκεκλημένοι εἰς τὴν Βασιλεία τοῦ Θεοῦ, ὡς συγκληρονόμοι Ἰησοῦ Χριστοῦ. Γένοιτο.
Καληνύχτα. Καλὴ Πεντηκοστή.