Ὁμιλία 30/5/2023
Ἀπολυτίκιον. Ἦχος δ’.
Ἀνελήφθης ἐν δόξῃ, Χριστέ ὁ Θεός ἡμῶν, χαροποιήσας τούς Μαθητάς, τῇ ἐπαγγελίᾳ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος·
βεβαιωθέντων αὐτῶν διά τῆς εὐλογίας, ὅτι Σύ εἶ ὁ Υἱός τοῦ Θεοῦ, ὁ Λυτρωτής τοῦ κόσμου.
Κοντάκιον. Ἦχος πλ. δ'. Αὐτόμελον.
Τήν ὑπέρ ἡμῶν πληρώσας οἰκονομίαν, καί τά ἐπί γῆς ἐνώσας τοῖς οὐρανίοις, ἀνελήφθης ἐν δόξη, Χριστέ ὁ Θεός ἡμῶν,
οὐδαμόθεν χωριζόμενος, ἀλλά μένων ἀδιάστατος, καί βοῶν τοῖς ἀγαπῶσί σε· ἐγώ εἰμι μεθ’ ὑμῶν, καί οὐδείς καθ’ ὑμῶν.
Μεγαλυνάριον.
Ἐκ τοῦ ὄρους Σῶτερ τῶν Ἐλαιῶν σαρκί ἀνελήφθης, καθορώντων τῶν Μαθητῶν·
ὅθεν σου τήν θείαν, Ἀνάληψιν ὑμνοῦμεν, δι᾿ ἧς ἡμᾶς πρός δόξαν, ὕψωσας ἄρρητον.
Ἡ εἰς οὐρανοὺς Ἀνάληψις τοῦ Κυρίου καὶ Θεοῦ καὶ Σωτῆρος ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ οὕτως ἐγένετο. Ἀφοῦ ὁ Κύριος ἀνέστη ἀπὸ τῶν νεκρῶν, τεσσαράκοντα ἡμέρας διέτριψεν ἐπάνω εἰς τὴν γῆν, καὶ μεταχειριζόμενος οἰκονομίαν ἄρρητον, ἐνίοτε ἐφαίνετο εἰς τοὺς μαθητάς Του, καὶ ἐνώπιον αὐτῶν ἔφαγε, καὶ ψηλάφησιν χειρῶν ὑπέμεινε, μόνον καὶ μόνον διὰ νὰ τοὺς βεβαιώση ἐκ τῶν πραγμάτων ὅτι ἀνέστη ἐκ νεκρῶν.
Κατὰ τὴν τεσσαρακοστὴν ἡμέρα ἀπὸ τοῦ Πάσχα, ἐμφανισθεὶς πάλιν εἰς τοὺς Μαθητὰς ἐν Ἱερουσαλὴμ καὶ πολλὰ πρότερον πρὸς αὐτοὺς διαλεχθείς, ἔδωκεν εἰς αὐτοὺς τὴν τελευταίαν ἐντολήν, ἵνα ἀπελθόντες κηρύξωσιν αὐτοῦ τὸ ὄνομα εἰς πάντα τὰ ἔθνη, ἀρχόμενοι ἀπὸ τῆς Ἱερουσαλήμ.
Ταῦτα εἰπών, διδάξας αὐτοὺς διὰ τελευταίαν φοράν τοὺς παρήγγειλε νὰ μένουν ὅλοι μαζὶ διὰ νὰ δεχθοῦν ἑνωμένοι τὸν Παράκλητον, καθὼς πρὸ τοῦ Σταυροῦ ὑπέσχετο, ὅτι θέλει ἔλθει Ἐκεῖνος, ὅταν Αὐτὸς ἀπέλθη. Ταῦτα λέγων καὶ εὐλογήσας αὐτοὺς ἐπήρθη ἀπὸ τῶν ὀφθαλμῶν αὐτῶν ὑπὸ τῶν Ἁγίων Ἀγγέλων βασταζόμενος καὶ σὲ νεφέλη φωτεινή, καθήμενος ὡς ἐπ’ ὀχήματος βασιλικοῦ, ἀνεφέρετο εἰς τὸν οὐρανόν.
(Ἡ ἀνάγκη ἑνότητος τῆς Ἐκκλησίας, διὰ νὰ εἶναι: 1) Ὁ Χριστὸς ἐν τῷ μέσῳ αὐτῆς, καὶ 2) Διὰ νὰ πραγματοποιηθῆ ἡ ὑπόσχεσις ἀποστολῆς τοῦ Ἁγίου Πνεύματος).
Ἐν ᾧ δὲ ἔβλεπον Αὐτὸν μετὰ θάμβους ἀνερχόμενον, ἐφάνησαν εἰς αὐτοὺς δύο Ἄγγελοι, ἐν σχήματι λαμπροτάτων νεανίσκων, λέγοντες πρὸς αὐτούς: «Ἄνδρες Γαλιλαῖοι, τί ἐστήκατε ἐμβλέποντες εἰς τὸν οὐρανόν; Οὗτος ὁ Ἰησοῦς ὁ ἀναληφθεὶς ἀφ’ ὑμῶν εἰς τὸν οὐρανόν, οὔτως ἐλεύσεται ὃν τρόπον ἐθεάσασθε Αὐτὸν πορευόμενον εἰς τὸν οὐρανόν, θέλει ἔλθει καὶ πάλιν μὲ τὴν ἰδίαν Σάρκα διὰ νὰ κρίνη τὸν κόσμον, πλὴν θέλει ἔλθει μετὰ δυνάμεως καὶ δόξης πολλῆς».
(Τὸ ἄγγελμα τῶν Ἀγγέλων περὶ τῆς μετὰ δυνάμεως καὶ δόξης πολλῆς Δευτέρας Παρουσίας, διὰ νὰ κρίνη τὸν κόσμο).
Λέγει ὁ Ἠλίας Μηνιάτης, Ἐπίσκοπος Κερνίκης καὶ Καλαβρύτων, εἰς τὸν Πανηγυρικόν του Λόγον εἰς τὴν ἔνδοξον Ἀνάληψιν τὰ ἐξῆς:
«Δεῦτε ἀναβῶμεν εἰς τὸ ὄρος Κυρίου, καὶ εἰς τὸν οἶκον τοῦ Θεοῦ Ἰακώβ, διὰ νὰ γίνωμεν καὶ ἡμεῖς ἐπόπται τῆς ἐνδόξου τοῦ Χριστοῦ Ἀναλήψεως».
(Πρόσκλησιν πρὸς ὅλους μας = μᾶς προσκαλεῖ ὅλους)
Στὴ συνέχεια ἀναφέρει:
Ἐκεῖθεν τὸν ἐκδέχεται ὁ Οὐράνιος Πατήρ, καὶ δίδων Αὐτῷ τὴν ἐξουσίαν τοῦ οὐρανοῦ καὶ τῆς γῆς, τὸν καθίζει ἐκ δεξιῶν Αὐτοῦ ἐν τοῖς ἐπουρανίοις.
(Ἡ ὑποδοχὴ ὑπὸ τοῦ Οὐρανίου Πατρὸς, τοῦ Ἐνανθρωπήσαντος Υἱοῦ καὶ ἡ παράδοση τῶν ἐξουσιῶν, τοῦ οὐρανοῦ καὶ τῆς γῆς).
Λαμπρὰ ὄντως εἶναι ἡ παροῦσα πανήγυρις. Αὔτη ἐστὶν τὸ κεφάλαιον πασῶν τῶν ἑορτῶν τῆς Ἐκκλησίας, ἡ κορωνὶς τῶν Μυστηρίων τοῦ Χριστοῦ.
Αὔτη τῆς σωτηρίας ἡμῶν ἡ ἐκπλήρωσις. Σήμερον ὁ πεπτωκὼς ὑπεράνω τῶν Σεραφεὶμ ἐπαίρεται, καὶ τὸ βρότειον φύραμα διπλῆς ἠξιωμένον ὑπερτάτης τιμῆς, καθὼς μὲ τὴν σάρκωσιν τοῦ Θείου Λόγου ἔγινε μέτοχον θείας φύσεως καὶ οὔτω μὲ τὴν Ἀνάληψιν τοῦ Αὐτοῦ, γίνεται μέτοχον θείας δόξης καὶ τῶν εὐεργεσιῶν τοῦ Θεοῦ.
Πρωτότοκος τῶν νεκρῶν γενόμενος, παριστᾷ τῷ Θεῷ καὶ Πατρὶ ἁγίαν καὶ καθαρὰν τὴν ἐν Αὐτῷ ἀνθρωπίνην φύσιν.
(Διότι ὁλοκληρώθη ἡ ἐκπλήρωσις τῆς Σωτηρίας τῶν ἀνθρώπων καὶ ἡ ἄνοδός τους ὑπεράνω καὶ τῶν Σεραφείμ, καὶ ἡ ἀνθρώπινη φύσις ἀξιώθει ὑπερτάτης τιμῆς καὶ θείας δόξης).
Αὐτὸς Ὅστις κατέβη εἰς τὰ κατώτερα μέρη τῆς γῆς, ἀνέβη καὶ πάλιν μὲ τὴν ἔνδοξόν Του Ἀνάληψιν, ὑψηλότερος καὶ ἀνθρώπων καὶ Ἀγγέλων γενόμενος.
«Ὑπεράνῳ πᾶσης ἀρχῆς καὶ ἐξουσίας», ὑψωθεὶς ἕως εἰς τὴν δεξιὰν τοῦ Θεοῦ καὶ Πατρός.
Ἡ Θεία Ἀνάληψις τοῦ Ἐνανθρωπήσαντος Θείου Λόγου, εἶναι ὁ σκοπός καὶ τῆς ὅλης ἐνσάρκου οἰκονομίας τὸ τέλος, τὸ ἀποτέλεσμα, ἡ ὁλοκλήρωσις. Διὰ τοῦτο ἔγινεν Υἱὸς ἀνθρώπου ὁ Υἱὸς τοῦ Θεοῦ, διὰ τοῦτο ἀνέστη ὁ πρωτότοκος τῶν νεκρῶν, διὰ νὰ ὑψώσῃ τὸν πεπτωκότα, διὰ νὰ δοξάσῃ τὸν κατάκριτον, διὰ νὰ θεώση τὸ ἀνθρώπινον.
Ἴδετε ἅμιλλαν, ἀντιπαραβολήν, ἀπὸ τὸ ἕνα μέρος τοῦ μίσους, ὅπου ἄναψε καθ’ ἡμῶν ὁ διάβολος, καὶ ἀπὸ τὸ ἄλλο μέρος τῆς ἀγάπης, ὅπου ἔδειξε πρὸς ἡμᾶς ὁ Υἱὸς τοῦ Θεοῦ.
Ἐκεῖνος ἐφθόνησε τὴν ἀρχαίαν μακαριότητα τῆς ἀνθρωπίνης φύσεως, καὶ τὴν ἐξώρισεν ἀπὸ τὸν Παράδεισον τῆς τρυφῆς.
Οὗτος αὐτὴν τὴν ἰδίαν φύσιν ὕψωσεν ὑπεράνω τῶν οὐρανῶν, καὶ ἐκάθισεν αὐτὴν εἰς τὸν θρόνον τῆς Θείας Δόξης.
Ἐκεῖνος δὲν ὑπέφερε νὰ βλέπη ὑποτεταγμένα ὑπὸ τοὺς πόδας αὐτῆς τὰ ἐπίγεια.
Οὗτος ὑπέταξεν ὑπὸ τοὺς πόδας αὐτῆς καὶ τὰ οὐράνια.
Ἐκεῖνος τὴν κατέστησεν αἰχμάλωτον τοῦ θανάτου καὶ τῆς ἁμαρτίας.
Οὗτος τὴν ἔκαμε πολίτην τοῦ οὐρανοῦ, σύνθρονον τῆς Θεότητος, ἠμφιεσμένην μὲ στολὴν μακαριωτάτης ἀθανασίας, προσκυνουμένην ὑπὸ τῶν Σεραφείμ, ἀντιπληρώσας μὲ κέρδος ἄπειρον τὴν ζημίαν, καὶ μὲ τέχνην θεοπρεπῆ ἀπατήσας τὸν ἀπατήσαντα.
Ἐκεῖνος, ὡσὰν πανοῦργος κυνηγός, εἶχεν ἁπλωμένην ἐπάνω εἰς τὸ πρόσωπον τῆς γῆς τὴν ὀλέθριον παγίδα τοῦ θανάτου, ὅπου ἐπιάνοντο ὡσὰν πετεινὰ τοῦ κατακρίτου Ἀδὰμ οἱ δυστυχεῖς ἀπόγονοι, τῶν ὁποίων τὰς ψυχὰς ἐκράτει αἰχμαλώτους εἰς τὰ δεσμὰ τῆς ἀρχαίας κατάρας.
Οὗτος ὁ Θεάνθρωπος Ἰησοῦς ἠθέλησεν εἰς αὐτὴν τὴν ἰδίαν παγίδα νὰ πιασθῆ ἑκουσίως ἀποθανών, ἀλλὰ ὡσὰν μέγας ἀετός, συντρίβων μὲ τὴν Θείαν Του δύναμιν τὴν παγίδα καὶ λύων τὰ δεσμά, Αὐτὸς μὲν πρῶτος ἐπέταξε τριήμερος ἀναστάς. Ἐπέταξαν δὲ καὶ σὺν Αὐτῷ ἐλεύθεραι καὶ αἱ ψυχαὶ τῶν Δικαίων, ψάλλουσαι τὰ ἐπινίκια μὲ τὸν Δαβίδ. «Ἡ παγὶς συνετρίβη καὶ ἡμεῖς ἐρρύσθημεν».
Καθὼς ἡ πτῶσις τοῦ πρώτου Ἀδὰμ ἤνοιξεν τὸν δρόμον εἰς τὸν Ἄδην, ὁ Νέος Ἀδάμ, ὁ Χριστὸς, ἤνοιξεν εἰς ἡμᾶς τὴν εἴσοδον εἰς τὸν οὐρανὸν «Ἔχοντες οὖν, ἀδελφοί, παρρησίαν εἰς τὴν εἴσοδον τῶν Ἁγίων ἐν τῷ Αἵματι τοῦ Ἰησοῦ, ἣν ἐνεκαίνισεν ἡμῖν ὁδὸν πρόσφατον, καὶ ζῶσαν διὰ τοῦ καταπετάσματος, τουτέστι τῆς Σαρκὸς Αὐτοῦ» (Ἐβρ. ι΄ 19-20).
Τοῦ μυστικοῦ τούτου ἀετοῦ τὴν διὰ σαρκὸς εἰς οὐρανοὺς παράδοξον ἄνοδον δὲν δύναται ἀκόμη νὰ καταλάβη καὶ φρίττει ὁ ἀποστάτης ἐχθρός. Ἄν καὶ ὁ Σολομῶν ἔλεγεν ὅτι τρία εἶναι ἐκεῖνα, ὅπου δὲν νοεῖ, δηλαδὴ τὸν δρόμον τῆς νεῶς (τοῦ πλοίου), ὅπου περιπατεῖ εἰς τὴν θάλασσαν, τὸν δρόμον τοῦ ὄφεως διὰ τῆς πέτρας, καὶ τὸν δρόμον τοῦ ἀετοῦ εἰς τὸν οὐρανόν.
Πρεπωδέστερα, κατανοητότατα, δύναται νὰ εἴπη ὁ ὑπερήφανος ἐκεῖνος νοῦς ὅτι τρία μυστήρια δὲν καταλαμβάνει ὁλότελα εἰς τὴν ἔνσαρκον τοῦ Θείου Λόγου οἰκονομίαν. Πρῶτον, ὅτι καθὼς ἡ ναῦς (τὸ πλοῖον) διαβαίνει τὰ θαλάσσια κύματα, καὶ τῆς διαβάσεως δὲν ἀφήνει κανένα ἴχνος, οὕτω καὶ τὸ μακαριώτατον Σῶμα τοῦ Χριστοῦ διεπέρασε τὴν ἀπέραντον μήτραν τῆς Παρθένου, καὶ δὲν ἄφησε σημεῖον φθορᾶς κατὰ τὴν ἄσπορον Γέννησιν. Δεύτερον, δὲν καταλαμβάνει τὸν δρόμον τοῦ ὄφεως διὰ τῆς πέτρας, ἤτοι πῶς αὐτὸ τὸ ἴδιον Σῶμα, ὅπου ἐτάφη, ὅπου ἠσφαλίσθη εἰς μνῆμα καινὸν λελατομημένον ἐκ πέτρας, ὅπου ἐσκεπάσθη μὲ λίθον μέγαν κείμενον ἐπὶ τὴν θύραν τοῦ μνήματος, διέδραμε μ’ ὅλον τοῦτο, καὶ ἀφήνοντας ὡς ὄφις τὸ παλαιὸν ἔνδυμα τῆς φθορᾶς, ἀνέστη ἐκ νεκρῶν μὲ τὸ νέον ἔνδυμα τῆς ἀφθαρσίας, δίχως νὰ ἀφήση κανένα σημεῖον. Καὶ τρίτον δὲν καταλαμβάνει τὸν δρόμον τοῦ ἀετοῦ εἰς τὸν οὐρανόν, ἤτοι πῶς αὐτὸ τὸ Σῶμα ἀναβαίνει ὑπεράνω τῶν ἀσωμάτων, πῶς τὸ γήινον διαπερᾷ τοὺς οὐρανούς, πῶς τὸ ἀνθρώπινον καθέζεται εἰς τὸν θρόνον τῆς Θείας Μεγαλειότητος.
Ἀλλ’ οὔτε οἱ μακάριοι Ἄγγελοι καταλαμβάνουσι τὴν ἔνδοξον ἐν Σώματι Ἀνάληψιν τοῦ Σωτῆρος. Ὅθεν τώρα μὲν βλέποντες ἀνερχόμενον τὸν Βασιλέα τῆς δόξης προπορεύονται νὰ ἐτοιμάσωσι τὴν εἴσοδον, καὶ λέγουσιν εἰς τὰς ἀνωτέρῳ Ταξιαρχίας· «Ἄρατε πύλας οἱ ἄρχοντες ὑμῶν, καὶ ἐπάρθητε πύλαι αἰώνιοι» (Ψάλμ. κγ' 7)· τώρα δὲ πάλιν θεωροῦντες τὸν Αὐτὸν νὰ ἀναβαίνη ἠμφιεσμένος μὲ ἀνθρώπινον Σῶμα, καὶ τοῦτο σημειωμένον μὲ τὰ στίγματα τῶν πληγῶν καὶ πεφοινιγμένον μὲ τὸ ἐκ τῆς πλευρᾶς Αὐτοῦ ρεῦσαν ἄχραντον Αἷμα, ἀποροῦσιν εἰς τὸ ξένον θέαμα καὶ ἐρωτῶσι «Τίς οὗτος ὁ παραγενόμενος ἐξ Ἐδώμ; Διατί σου ἐρυθρᾶ τὰ ἱμάτια;» (Ἠσ. ξγ' 2). Πλὴν οἰκονομία εἶναι τὸ δρώμενον, θέλοντος τοῦ φιλανθρώπου Δεσπότου νὰ θεατρίση καὶ εἰς τοὺς οὐρανοὺς τοῦ Πάθους τὰ σύμβολα, τεκμήρια ἀνεξάλειπτα τῆς ἀγάπης μὲν πρὸς ἡμᾶς, καὶ τῆς κραταιᾶς κατὰ τοῦ κοσμοκράτορος νίκης. Ἢ μᾶλλον εἰπεῖν, «οὕτως ἔδει παθεῖν τὸν Χριστόν» (Λουκ. κδ' 46), «καὶ εἰσελθεῖν εἰς τὴν δόξαν Αὐτοῦ» (αὐτόθι 26), διὰ νὰ μάθωμεν καὶ ἐμεῖς ὅτι, διὰ τῆς στενῆς ὁδοῦ τῶν παθῶν καὶ τῶν θλίψεων πρέπει καὶ ἡμεῖς νὰ εἰσέλθωμεν εἰς τὴν Οὐράνιον Βασιλείαν.
Ἐγένετο ἡ Θεία Ἀνάληψις καὶ ἔπρεπε πάντως-«υποχρεωτικὰ, μὲ αὐτὴν τὴν ἰδίαν Σάρκα, ὅπου προσέλαβε νὰ ἀναληφθῆ εἰς τοὺς οὐρανοὺς ὁ Χριστός. Πρῶτον μὲν διὰ νὰ εἶναι μεσίτης Θεοῦ καὶ ἀνθρώπων, δεικνύων πρὸς τὸν Ἄναρχον Πατέρα τὴν ἀναμάρτητον ἐκείνην Σάρκα, ὁποὺ προσέφερεν ἐπὶ τοῦ Σταυροῦ θυσίαν καθαρὰν καὶ ἀμίαντον, νὰ τὸν ἐξιλεώνη διὰ τὰς ἁμαρτίας ἡμῶν. «Οὐ γὰρ (λέγει ὁ Παῦλος) εἰς χειροποίητα ἅγια εἰσῆλθεν ὁ Χριστός, ἀντίτυπα τῶν ἀληθινῶν ἀλλ’ εἷς αὐτὸν τὸν οὐρανὸν νῦν ἐμφανισθῆναι τῷ προσώπῳ τοῦ Θεοῦ ὑπὲρ ἡμῶν» (Ἑβρ. θ' 24). Καὶ ὁ Ἰωάννης· «Ἐὰν τὶς ἁμάρτῃ, παράκλητον ἔχομεν πρὸς τὸν Πατέρα, Ἰησοῦν Χριστὸν δίκαιον» (Α΄ Ἰωάν β' 1). Δεύτερον, διὰ νὰ ἔχωμεν βεβαίαν ἐλπίδα τῆς ἐν σαρκὶ Ἀναστάσεως καὶ τῆς ἐν σαρκὶ αἰωνίου δόξης καὶ διὰ νὰ ἔχωμεν ἡμεῖς οἱ εἰς Χριστὸν ζήσαντες, ἀσφαλῆ καὶ βεβαίαν ἐλπίδα ὅτι ἐφ’ ὅσον ἀνέστη ἐν Σαρκί, ἐδοξάσθη ἐν Σαρκὶ ὁ Χριστός, ὅστις εἶναι τῶν πιστῶν ἡ κεφαλή, πρέπει λοιπὸν ἐν Σαρκὶ νὰ δοξασθῶσιν καὶ οἱ πιστοί, ὅπου εἶναι τοῦ Χριστοῦ τὰ μέλη, διὰ νὰ εἶναι τὰ μέλη ἀνάλογα τῇ κεφαλῇ.
Ὅθεν λέγει ὁ Παῦλος:
«Οἶος ὁ χοϊκός, τοιοῦτοι καὶ οἱ χοϊκοί, καὶ οἶος ὁ ἐπουράνιος, τοιοῦτοι καὶ οἱ ἐπουράνιοι· καὶ καθὼς ἐφορέσαμεν τὴν εἰκόνα τοῦ χοϊκοῦ, φορέσομεν καὶ τὴν εἰκόνα τοῦ ἐπουρανίου» (Α' Κορινθ. ιε' 48—49). Καὶ πάλιν «Ἰσχυρὰν παράκλησιν ἔχομεν οἱ καταφυγόντες κρατῆσαι τῆς προκειμένης ἐλπίδος· ἣν ὡς ἄγκυραν ἔχομεν τῆς ψυχῆς ἀσφαλῆ τε καὶ βεβαίαν καὶ εἰσερχομένην εἰς τὸ ἐσώτερον τοῦ καταπετάσματος ὅπου πρόδρομος ὑπὲρ ἡμῶν εἰσῆλθεν Ἰησοῦς» (Ἑβρ. στ' 18—20).
Ὦ ἀκατάληπτον μέγεθος τῶν εὐεργεσιῶν τοῦ Θεοῦ! Ὦ ὑπέρτατα τῆς ἡμετέρας φύσεως μεγαλεῖα!
Ἀνέβη ἀπὸ τὴν γῆν εἰς τὸν οὐρανὸν ὁ Σωτὴρ ἡμῶν καὶ Διδάσκαλος καὶ δὲν μᾶς ἄφησεν ὀρφανούς, ἀλλ’ ὅπως ὅταν μὲ πύρινον ἅρμα ἀνελήφθη ὁ Θεσβίτης Ἠλίας, διὰ νὰ παρηγορήση τὸν μαθητήν του Ἐλισσαῖον τοῦ ἄφησε τὴν μηλωτήν. Ὁμοίως, ὁ φιλάνθρωπος Κύριος ἀναληφθείς, ἀφήνει εἰς ἡμᾶς εἰς παρηγορίαν τὸ ἔνδυμα τῆς Θεότητός Του, ὁποὺ ἐφόρεσε γενόμενος ἄνθρωπος, ἤτοι τὴν μακαριωτάτην Αὐτοῦ Σάρκα εἰς τὸ φρικτὸν τῆς Θείας Εὐχαριστίας Μυστήριον, διὰ νὰ εἶναι ἀχώριστος ἀφ᾿ ἡμῶν. Ὅθεν παρηγορεῖ ἡμᾶς λέγων «Ἰδοὺ ἐγὼ μέθ ὑμῶν εἰμὶ πάσας τὰς ἡμέρας, ἕως τῆς συντελείας τοῦ αἰῶνος» (Ματθ. κη' 20).
(Ὅπως ὁ Προφήτης ἄφησε εἰς τὸν Ἐλισσαῖον τὴν μηλωτὴν καὶ ὁ Κύριος μᾶς ἀφήνει τὸ Σῶμα Του, τὴν Θεία Κοινωνίαν).
Ἀθάνατε Νυμφίε τῶν ψυχῶν μας! Πέμψον ἡμῖν τὴν ἐπαγγελίαν τοῦ Πατρός, τὸ Πανάγιον Πνεῦμα, ὅπερ εἶναι ὁ ἄλυτος σύνδεσμος τῆς ἀγάπης, διὰ νὰ εἴμεθα ἀχώριστοι ἀπὸ Σέ, καὶ νὰ ἀξιωθῶμεν, εἰς τὴν γῆν μεταλαμβάνοντες ἀξίως τὸ Ἄχραντόν Σου Σῶμα καὶ τὸ Τίμιόν Σου Αἷμα, νὰ εἴμεθα πάντα μέτοχοι τῆς Θείας Σου Χάριτος, καὶ εἰς τὸν οὐρανὸν ἀπολαμβάνοντες τὸ μακάριόν Σου πρόσωπον, νὰ εἴμεθα πάντα μέτοχοι τῆς αἰωνίου Σου δόξης. Ἀμήν.
Ἐπιμέλεια-Διασκευὴ κειμένων π. Γεώργιος Καλαντζῆς