Ομιλίες
Ενοριακές συνάξεις-Ομιλίες
Πανανθρώπινος, ἀσφαλὴς ὁδηγὸς ἀληθινῆς γνώσεως καὶ σωτηρίας γιὰ τὰ παρόντα καὶ τὰ μέλλοντα
Ὁ ἄνθρωπος μὲ τὸ νὰ εἶναι πλασμένος «κατ’ εἰκόνα Θεοῦ» μὲ προορισμὸ τὸ «καθ’ ὁμοίωσιν», ὅλες οἱ τάσεις, ὅλα του τὰ ὅνειρα, ὅλες του οἱ ἐπιθυμίες, ὅλες του οἱ προσπάθειες, ἡ ὅποια ὁλοκλήρωσή του δὲν τὸν ἀναπαύουν, δὲν αἰσθάνεται ὁλοκληρωμένος, ἐὰν δὲν εὐρίσκεται στὸ χῶρο καὶ στὶς καταστάσεις, ποὺ κυριαρχεῖ ἡ Ζωὴ, ἡ Ἀγάπη καὶ ἡ Ἀλήθεια.
Ζωὴ, Ἀγάπη καὶ Ἀλήθεια εἶναι ὁ Χριστὸς μας, ὁ Δημιουργὸς καὶ Θεὸς μας.
Γι’ αὐτὸ καὶ ὁ ἄνθρωπος δὲν ἀναπαύεται, ὁλοκληρωτικὰ-ζωντανά, ἀληθινὰ παρὰ μόνον ἂν βρεθεῖ σ’ αὐτὴν τὴν πορεία πρὸς συνάντησιν μὲ τὸν Θεὸν, ὅταν πραγματώνει τὸνπροορισμὸ του τὸ «καθ’ ὁμοίωσιν».
Αὐτὴν τὴν πορεία μᾶς τὴν δείχνουν δύο Ἅγιοι, οἱ ὁποῖοι ἑορτάζουν αὐτὲς τὶς ἡμέρες, ὁ ἅγιος Γρηγόριος ὁ Σιναΐτης καὶ ὁ ἅγιος Ἰωάννης τῆς Κλίμακος.
- Αὔριο ἑορτάζομε τὸν ἅγιο Γρηγόριο τὸν Σιναΐτη, λάτρη καὶ διδάσκαλο τῆς ἡσυχίας, τῆς καθάρσεως τοῦ νοῦ καὶ τῆς νοερᾶς προσευχῆς. (Ὁ βίος του εἶναι γραμμένος ἀπό τὸν ἅγιο Κάλλιστο Α΄ πατριάρχη Κων/πόλεως, ἀπὸ τὸν ἅγιο Νικόδημο τὸν Ἁγιορείτη καὶ ἀπὸ ρώσσους, σέρβους καὶ βουλγάρους).
- Πρὸ ἑπτὰ ἡμερῶν, τὴν Δ΄ Κυριακὴ τῆς Μεγάλης Σαρακοστῆς, ἑορτάσαμε καὶ πάλιν τὴν μνήμην τοῦ ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Σιναΐτου, τοῦ ὁποίου τὸ ἔργον, ἡ «Κλῖμαξ», ἔχει μεταφρασθεῖ σὲ περισσότερες ἀπὸ δέκα γλῶσσες καὶ εἶναι παραδεκτὴ ὡς ἀξεπέραστο ψυχολογικὸ ἔργο σὲ ὅλον τὸν κόσμο.
- Ἀπόψε θὰ προσπαθήσουμε ὅσο πιὸ περιληπτικὰ γίνεται νὰ προσεγγίσουμε τὴν ζωὴ καὶ τὴν διδασκαλία τους
Ἡ Κυριακὴ τῆς Μεγάλης Τεσσαρακοστῆς βρίσκεται στὴ μέση τῆς περιόδου καὶ ἡ Ἐκκλησία καλεῖ τὰ μέλη της νὰ συνεχίσουν τὸν πνευματικό τους ἀγῶνα, προβάλλοντας, γιὰ νὰ τοὺς ἐνισχύσει, τὸ πιὸ ἀμφιλεγόμενο ἀπὸ τὰ σύμβολά της, τὸν σταυρὸ τοῦ Χριστοῦ. Καὶ εἶναι πράγματι ἀμφιλεγόμενο σύμβολο ὁ σταυρός, ἀφοῦ ὁ ἴδιος ὁ ἀπόστολος Παῦλος, ὁ ὁποῖος κατέστησε τὸν σταυρὸ κέντρο τῆς θεολογίας του, δὲν θὰ διστάσει νὰ παραδεχτεῖ ὅτι τὸ κήρυγμα γιὰ τὴ σταυρικὴ θυσία τοῦ Ἰησοῦ εἶναι γιὰ τοὺς λογικὰ σκεπτόμενους ἀνθρώπους “μωρία” (Α΄ Κορ. 1:18).
Γιατὶ κανεὶς σοβαρὸς ἄνθρωπος δὲν θὰ σκεφτόταν ποτὲ νὰ κάνει ἔμβλημά του ἕνα σύμβολο τῆς ἀτίμωσης καὶ τοῦ θανάτου, ὅπως ἦταν τὴν ἐποχὴ ἐκείνη ὁ σταυρός. Αὐτός, ὅμως, ὁ ἀτιμωτικὸς θάνατος τοῦ Ἰησοῦ πάνω στὸν σταυρὸ κατανοεῖται ἀπὸ τοὺς χριστιανοὺς ὡς ἡ ὑπέρτατη θυσία ποὺ χάρισε -σύμφωνα μὲ τὸ ἀποστολικὸ ἀνάγνωσμα τῆς ἴδιας μέρας ἀπὸ τὴν Πρὸς Ἑβραίους Ἐπιστολή- νέες δυνατότητες ζωῆς στὴν ἀνθρωπότητα. Ἔτσι, ὁ σταυρὸς ἔγινε γιὰ τοὺς μαθητές τοῦ Χριστοῦ, ἀπὸ σύμβολο θανάτου, σύμβολο ζωῆς καὶ σύμβολο τῆς δύναμης τοῦ Θεοῦ, γιατὶ ἀποκαλύπτει τὴ δύναμη τοῦ Θεοῦ νὰ σώσει τὸν ἄνθρωπο. Ὁ Τίμιος Σταυρὸς εἶναι τὸ ἀξιώτερο σημεῖο καὶ σύμβολο τῆς πίστεώς μας.Ὅλα τὰ μυστήρια τελειώνονται μὲ τὴν ἐπίκληση τοῦ Ἁγίου Πνεύματος καὶ τὴν σφραγίδα τοῦ Σταυροῦ.
Διαβάστε περισσότερα: Γ' Κυριακὴ τῶν Νηστειῶν - Σταυροπροσκυνήσεως
Δὲν θὰ μποροῦσε κανεὶς νὰ ἀναφερθῆ εἰς τὸν Κύριο ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστὸ καὶ τὸ ἀπολυτρωτικό Του ἔργο, καθὼς καὶ τὴν Ἐκκλησία, χωρὶς παράλληλα νὰ ἀναφέρει καὶ τὴν Εὐλογημένη, τὴν Μητέρα τοῦ Θεοῦ καὶ μητέρα ὅλων μας, τὴν Παναγίαν, ἀφοῦ τὰ πάντα συνδέονται τόσο μεταξύ τους.
Σὲ ὁποιαδήποτε ἔκφραση λατρείας στὴν Ἐκκλησία, ἀλλὰ κυρίως τὴν περίοδο τῆς Μεγάλης Τεσσαρακοστῆς σὲ ὅλες σχεδὸν τὶς ἀκολουθίες αὐτῆς τῆς περιόδου γίνεται ἰδιαιτέρα ἀναφορὰ εἰς τὴν Παναγίαν μας, μὲ δεσπόζουσα κάθε ἑβδομάδα τὴν πολὺ σεβαστὴ καὶ ἀγαπητὴ ἀκολουθία τῶν Χαιρετισμῶν.
Ἀλλὰ ἡ πλέον κυρίαρχος ἑορτὴ αὐτῆς τῆς περιόδου πρὸ τοῦ Πάσχα εἶναι ἡ ἑορτὴ τοῦ Εὐαγγελισμοῦ τῆς Θεοτόκου ποὺ εἶναι Δεσποτικοθεομητορικὴ ἑορτή, ἐπειδὴ ἀναφέρεται καί στὸν Δεσπότη Χριστὸ καί στὴν Παναγία, Μητέρα Του καὶ μητέρα ὅλων μας.
Ὁ Εὐαγγελισμὸς τῆς Θεοτόκου εἶναι ἡ ἀρχὴ ὅλων τῶν ἑορτῶν. Ἡ λέξη «εὐαγγελισμὸς» ἀποτελεῖται ἀπὸ δύο ἐπὶ μέρους λέξεις, ἤτοι εὖ καὶ ἀγγελία, καὶ δηλώνει τὴν καλὴ εἴδηση, τὴν καλὴ ἀγγελία, τὴν σωτηρία ὅλου τοῦ ἀνθρωπίνου γένους, ὅπως δηλώνουμε ψάλλοντας τὸ ἀπολυτίκιον τῆς ἑορτῆς: «Σήμερον τῆς σωτηρίας ἡμῶν τὸ κεφάλαιον καὶ τοῦ ἀπ’ αἰῶνος μυστηρίου ἡ φανέρωσις…».. Οὐσιαστικὰ πρόκειται γιὰ τὴν ἐκπλήρωση τῆς ὑποσχέσεως τοῦ Θεοῦ, ἡ ὁποία λέγεται πρωτευαγγέλιο.
Ὁ Χαιρετισμὸς τοῦ Ἀρχάγγελου Γαβριήλ, «Χαῖρε, κεχαριτωμένη, ὁ Κύριος μετά σοῦ, εὐλογημένη σὺ ἐν γυναιξί», ἔγινε εἰς τὴν Παναγία μας ὡς ἔχουσα τὸ πλήρωμα τῆς Χάριτος τοῦ Θεοῦ, συγκριτικὰ μὲ τοὺς λοιπούς ἀνθρώπους, ἀλλὰ καὶ διότι θά ἐλάμβανε τὸ πλήρωμα τῶν Χαρίτων τοῦ Υἱοῦ της.
Παραμένοντας μέσα στὰ ἅγια τῶν ἁγίων νέκρωσε ὅλες τὶς δυνάμεις ποὺ προέρχονται ἀπὸ τὴν αἴσθηση καὶ βίωσε μιὰ ἰδιαίτερη Θεογνωσία καὶ Θεοκοινωνία, , καὶ διὰ τῆς νοερᾶς προσευχῆς ἐνεργοποίησε τὸν νοῦ καὶ ἔφθασε στὴν ἔλλαμψη καὶ τὴν θέωση, ὅπως ἑρμηνεύει θεόπνευστα ὁ ἅγιος Γρηγόριος ὁ Παλαμᾶς.
Διαβάστε περισσότερα: Ἀναφορὰ στὴν ἑορτὴ τοῦ Εὐαγγελισμοῦ τῆς Θεοτόκου (Ὁμιλία 22-3-2022)