Ομιλίες
Ενοριακές συνάξεις-Ομιλίες
Ὁμιλία 16-5-2023
- Ἡ πανταχοῦ παρουσία τοῦ Θεοῦ - (Ὅλη ἡ οἰκουμένη τόπος λατρείας τοῦ Θεοῦ)
- Ἐπικοινωνία Θεοῦ καὶ ἀνθρώπου ὡς ὅμοια – (Τὰ ἀνόμια δὲν κοινωνοῦν)
- Πνευματικὴ Λατρεία – (Πνεῦμα ὁ Θεὸς καὶ οἱ προσκυνοῦντες ἐν πνεύματι καὶ ἀληθείᾳ)
- Αὐτοαποκάλυψις τοῦ Χριστοῦ - («Ἐγὼ εἰμὶ ὁ λαλὼν σοι»)
- Πανταχοῦ παρουσία τοῦ Χριστοῦ - (Πραγματώσιν ἀγαθοῦ καὶ ἀποφυγὴ τοῦ κακοῦ - Χαρὰ, εὐφροσύνη καρδίας, χορήγησις πλήθος χαρισμάτων)
- Ὁ Χριστὸς ἀγαπητέος πάνω ἀπ’ ὅλα (Θεῖος ἔρωτας) –(Πρωτεραία ἡ ἀγάπη τοῦ Θεοῦ καὶ ἔπεται ὅποια ἀγάπη)
Ἔχει λεχθεῖ ὅτι καὶ μόνος αὐτὸς ὁ διάλογος ἦτο ἰκανὸς νὰ θεμελιώσει τὸν ὅλον Χριστιανισμό.
Ἡ Σαμαρεῖτις μὲ τὴν ἐπικοινωνία της μὲ τὸν Κύριο ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστὸ ἐκπλήττεται καὶ ἡ καρδιά της πληροῦται κατανύξεως καὶ συντριβῆς καὶ συγχρόνως ἐν ταὐτῷ πόθος καὶ ἐπιθυμία γιὰ περισσοτέραν γνῶσιν γιὰ τὰ τῆς πίστεώς της καὶ ζητεῖ παρ’ Αὐτοῦ τὴν λύσιν τοῦ ἐξῆς σπουδαιοτάτου δι’ αὐτὴν ζητήματος: «Ἡμεῖς, λέγει, οἱ Σαμαρείται φρονοῦμεν, ὅτι ἡ τῷ Θεῷ εὐπρόσδεκτος λατρεία εἶναι ἡ προσφερομένη ἐπὶ τοῦ ὄρους Γαραζίν, ὑμεῖς δὲ οἱ Ἰουδαῖοι λέγετε, ὅτι ὁ ἐν Ἱεροσολύμοις ναὸς εἶναι ὁ τόπος, ὅπου πρέπει νὰ προσκυνῆται ὁ Θεός» (Ἰωάν. δ΄ 19-20)».
(Ἂς αἰσχυνθῶμεν οἱ μένοντες ὅλως ἀδιάφοροι καὶ ψυχροὶ πρὸς τὰ τῆς πίστεως ἡμῶν. Τὸ κυρίως ἐνδιαφέρον εἶναι τὸ κινητό μας, ἡ ὁμάδα μας, ἡ τηλεοπτικὴ σειρά, τὸ παιχνίδι, ἡ μόδα καὶ τὸν τελευταῖο καιρό, ὄχι ἡ ὑγεία μας, ἀλλὰ ὁ φόβος παρουσίας περιέργου ἀσθενείας. Στὴν οὐσία φοβούμεθα μὴν ἀπομακρυνθοῦμε ἀπὸ τὸν πραγματικό μας φιλοτομαρισμὸ, τὸ προσωπικό μας βόλεμα καὶ ἡ εὐκαιρία τῶν κρατοῦντων γιὰ ἐπιβολὴ, ποὺ ἐκφράζεται καὶ μὲ ἀντιπαλότητα, στὸ ὄνομα μάλιστα τῆς προστασίας ὑψηλῶν ἰδεῶν).
Πάρα πολλὲς ἀντιπαλότητες -μικρὲς καὶ μεγάλες- ἀπὸ ἁπλὲς μέχρι καὶ φονικὲς- γίνονται στὸ ὄνομα τῆς ὑπεράσπισης ἀξιῶν ἤ λαῶν, ἐνῶ οἱ πραγματικὲς αἰτίες εἶναι τὰ ἄνομα συμφέροντα, ἡ κυριαρχία καὶ κατ’ ἐπέκταση ὁ ἐγωϊσμὸς τῶν ἀνθρώπων, εἴτε ὡς ἄτομα, εἴτε ὡς ὁμάδες, εἴτε ὡς κράτη ἢ καὶ συνασπισμοὶ κρατῶν.
Μήπως καὶ οἱ ὅποιοι πραγματικοὶ πόλεμοι δὲν γίνονται λόγῳ πραγματικῶν ἀνόμων συμφερόντων, ἀλλὰ προφάσει προστασίας πάντοτε κάποιων, ἀξιῶν ἢ λαῶν.
Διαβάστε περισσότερα: Ἀναφορὰ εἰς τὸν διάλογο τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ μὲ τὴν Σαμαρείτιδα
Ὁμιλία 9-5-2023
Τὴν ἑορτὴν τῆς Μεσοπεντηκοστῆς τὴν ἑορτάζομεν μεγαλόπρεπα διὰ τὴν τιμὴν τῶν δύο μεγάλων ἑορτῶν τοῦ Πάσχα καὶ τῆς Πεντηκοστῆς, ὡς σύνδεσμον καὶ τῶν δύο,ἀλλὰ καὶ διὰ τὸ γεγονὸς ποὺ ὁ θεῖος Εὐαγγελιστὴς Ἰωάννης περιγράφει ὅτι: «Τῆς ἑορτῆς μεσούσης ἀνέβη ὁ Ἰησοῦς εἰς τὸ Ἱερὸν καὶ ἐδίδασκε» (Ἰωάν. ζ΄ 14).
Ἡ ζωή μας νὰ εἶναι μιὰ ἑορτὴ γιὰ νὰ εἶναι ζωή. Ζοῦμε ὅταν ἑορτάζουμε, ὅταν ζοῦμε μέσα στὴ ζωὴ τῆς Ἀναστάσεως καὶ στὴν ἐκζήτηση τῆς παρουσίας τοῦ Ἁγίου Πνεύματος.
Λέγει, λοιπόν, ὁ Εὐαγγελιστὴς Ἰωάννης, ὅτι ἀφ’ οὗ ἐποίησε τὸ εἰς τὸν Παράλυτον θαῦμα, ἀνεχώρησεν ὁ Ἰησοῦς εἰς τὴν Γαλιλαίαν, διὰ τὸν φθόνον τῶν Ἰουδαίων, οἱ ὁποῖοι ἐμελέτουν καὶ νὰ τὸν φονεύσουν καὶ ἐνῶ ἐγένετο συζήτησις περὶ Αὐτοῦ, ἐὰν ἔλθῃ ἢ δὲν ἔλθῃ εἰς τὴν ἑορτήν, ὁ Εὐαγγελιστὴς ρητῶς λέγει: «Ἤδη δὲ τῆς ἑορτῆς μεσαζούσης ἀνέβη ὁ Ἰησοῦς εἰς τὸ Ἱερὸν καὶ ἐδίδασκεν» (Ἰωάν. ζ΄ 14).
«Ἡ διδασκαλία μου δὲν εἶναι ἰδική μου, ἀλλὰ τοῦ Πατρός μου, ὁ ὁποῖος μὲ ἔστειλεν εἰς τὸν κόσμον» (Ἰωάν. ζ΄ 16), ὁ ὁποῖος καὶ ἐνώπιον ὅλων ἐπεβαίωσε τοῦτο, λέγων: «Οὖτός ἐστιν ὁ υἱός μου ὁ ἀγαπητός» (Ματθ. γ΄ 17). Καὶ ὁ Ἰωάννης δι’ ἐμὲ εἶπεν: «Ἴδε ὁ ἀμνὸς τοῦ Θεοῦ, ὁ αἴρων τὴν ἁμαρτίαν τοῦ κόσμου» (Ἰωάν. α΄ 29) καὶ κράζων προσκαλεῖ ὅλους μας: «Ἐὰν τίς διψᾶ ἐρχέσθω πρὸς με καὶ πινέτω, καθὼς εἶπεν ἡ Γραφὴ ποταμοὶ ἐκ τῆς κοιλίας αὐτοῦ ρεύσουσιν ὕδατος ζῶντος, τοῦτο δὲ εἶπε περὶ τοῦ πνεύματος τοῦ Ἁγίου».
Ὁ δὲ Ἰησοῦς κατὲδειξεν ὅτι ἀδίκως ζητοῦσιν Αὐτὸν νὰ ἀποκτείνωσιν ὡς τοῦ Νόμου δῆθεν καταφρονητήν, ἐπειδὴ ἐθεράπευσε τὸν Παράλυτον ἐν ἡμέρᾳ Σαββάτου, ἐφ’ ὅσον καὶ ὁ Μωϋσῆς ἐνομοθέτησε νὰ καταλύεται τὸ Σάββατον, ὅταν πρόκειται περὶ τῆς Περιτομῆς.
Δὲν εἶναι νὰ μένουμε εἰς τὸ γράμμα τοῦ Νόμου, ἀλλὰ εἰς τὸ πνεῦμα τοῦ Νόμου. Τὸ Σάββατον ἐγένετο γιὰ τὸν ἄνθρωπον καὶ ὄχι ὁ ἄνθρωπος διὰ τὸ Σάββατον.
Ὁμιλία 25/4/2023
Μὲ τὶς πρεσβεῖες καὶ τὸ παράδειγμα τῆς Παναγίας μας, τοῦ Μεγαλομάρτυρος ἁγίου Γεωργίου, τοῦ ἁγίου ἀποστόλου Θωμᾶ καὶ τοῦ ἁγίου ἀποστόλου καὶ Εὐαγγελιστοῦ Μάρκου καὶ τὴν Χάριν τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ ἐλπίζουμε νὰ ἀξιωθοῦμε νὰ περάσουμε ἀπὸ τὴν μίζερη καὶ κακὴ ἀπιστία μας στὴν καλὴ ἀπιστία.
Οἱ ἑορτὲς τῶν Ἁγίων ἀποτελοῦν εὐκαιρίες γιὰ ἐντρύφηση στὴ θαυμαστὴ καὶ ἁγιασμένη ζωή τους καὶ ἀφορμὲς ἀποφάσεων γιὰ τὴν καθημερινή μας ζωή. «Κάλλος πανηγύρεως εἶναι, ἢ λόγος σωτηριώδης, ἢ ἔργον καὶ πρᾶξις ἔνθεος». Ἰδιαίτερα οἱ ἆθλοι τῶν μαρτύρων παρουσιάζουν τὸ σταυροαναστάσιμο ἦθος τῆς Ἐκκλησίας. Ὅπως ὁ Χριστός, ἔτσι καὶ οἱ ἅγιοι ἔνδοξοι μάρτυρες, ὁμολογῶντας πίστη στὸν σταυρωθέντα καὶ ἀναστάντα Κύριο, ἀρνούμενοι νὰ θυσιάσουν στὰ πάσης φύσεως εἴδωλα καὶ ὑπομένοντας φοβερὰ βασανιστήρια, ἐμπνέουν στοὺς πιστοὺς ἀνδρεῖο φρόνημα ἀνασταίνοντας τὴν ἐλπίδα τῆς αἰώνιας ζωῆς.
Ὁ ἅγιος Γεώργιος κατ’ ἐξοχὴν ὑπέμεινε καρτερικὰ τὰ μαρτύρια τοῦ τροχοῦ, τοῦ λογχισμοῦ, τῶν θανάσιμων φαρμάκων, τῆς ἀσβέστου, τοῦ ξυλοδαρμοῦ, τῆς φυλακῆς ἀλλὰ καὶ κάθε στέρηση καὶ κακουχία ἀντὶ τῶν τιμῶν καὶ τῆς ἐγκόσμιας δόξας, διότι ἡ καρδιά του καταυγαζόταν ἀπὸ τὸ ἀνέσπερο φῶς τῆς Ἀναστάσεως.
Γνώριζε καλὰ ὅτι, «οὐκ ἄξια τὰ παθήματα τοῦ νῦν καιροῦ πρὸς τὴν μέλλουσαν ἀποκαλυφθῆναι δόξαν» (Ρωμ. 8,18). Στὸν ἅγιο Γεώργιο ἀποδόθηκε τὸ προσωνύμιο “μεγαλομάρτυς” καὶ τιμᾶται ὄχι μόνον ἀπὸ τοὺς χριστιανοὺς ὅλων τῶν αἰώνων, ἀλλὰ καὶ οἱ ἀλλόθρησκοι μουσουλμάνοι σέβονται τὸν ἅγιο, ἐπικαλούμενοι τὴ βοήθειά του μέχρι σήμερα.
Ἀκόμη καὶ ὁλόκληρη χώρα, ἡ Γεωργία, φέρει τὸ ὄνομά του. Στὴν ἐκκλησιαστικὴ γραμματολογία σῴζονται πολλοὶ ἐγκωμιαστικοὶ λόγοι, καὶ πάμπολα θαύματα ἀναφέρονται γιὰ τὸν ἅγιο Γεώργιο ποὺ συνέβησαν, συντάχθηκαν, καὶ ἐκφωνήθηκαν σὲ διάφορες ἐποχὲς καὶ περιστάσεις.