ΕΝΟΡΙΑΚΗ ΖΩΗ
Ενοριακή ζωή
Ἡ ἑβδομάδα ποὺ διερχόμεθα, ἑβδομάδα τῆς Πεντηκοστῆς ἢ ἑβδομάδα τοῦ Ἁγίου Πνεύματος εἶναι ἐντελῶς ἰδιαίτερη, μὲ ἰδιαίτερο χαρακτηριστικὸ τὴν κατάλυση τῆς νηστείας Τετάρτη καὶ Παρασκευή.
Γιὰ τὴν μεγάλη ἑορτὴ τῆς Πεντηκοστῆς καὶ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος ἂς μὴν τολμήσουμε νὰ κάνουμε οὔτε σκέψεις δικὲς μας καὶ νὰ ἀκούσουμε κάποιους ποὺ «ἔπαθαν τὰ θεῖα» μόνον μὲ προσοχή.
Θὰ ξεκινήσουμε μὲ τὸν ἅγιο Ἰωάννη τὸν Χρυσόστομο ἐπιλέγοντας τὴν παράγραφο μόνον τοῦ λόγου ποὺ ἀναφέρεται στοὺς καρποὺς τοῦ Ἁγίου Πνεύματος.
«Στὴν Ἐκκλησία ἡ μία ἑορτὴ διαδέχεται τὴν ἄλλη. Πρὶν ἀπὸ λίγες ἡμέρες ἑορτάσαμε τὸν Σταυρό, τὸ Πάθος, τὴν Ἀνάσταση, ὕστερα ἀπὸ αὐτὰ τὴν Ἀνάληψη τοῦ Κυρίου μᾶς Ἰησοῦ Χριστοῦ. Σήμερα συναντήσαμε τὴν ἴδια τὴν κορυφὴ τῶν ἀγαθῶν, φθάσαμε στὴ μητρόπολη τῶν ἑορτῶν, βρισκόμαστε στὴν πραγματοποίηση τῆς ὑπόσχεσης τοῦ Κυρίου: «Ἐὰν γὰρ ἐγὼ μὴ ἀπέλθω, ὁ παράκλητος οὐκ ἐλεύσεται πρὸς ὑμᾶς» (Ἰω. ιστ΄, 7).
Σήμερα μᾶς χαρίζει τὴν παρουσία τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, ποὺ μᾶς ἀπαλλάσσει ἀπὸ τὴν πνευματικὴ δουλεία, μᾶς καλεῖ στὴν ἐλευθερία, μᾶς ὁδηγεῖ στὴν υἱοθεσία καί, γενικά, μᾶς ξαναγεννᾶ καὶ μᾶς ξεφορτώνει τὸ βαρὺ καὶ ἀποκρουστικὸ φορτίο τῶν ἁμαρτιῶν, τὸ .ὁποῖο προκαλεῖ σύγχυση καὶ ἀντιπαλότητα.
Ὅπως ἡ γῆ, ὅταν δὲν καλλιεργεῖται, ἐνῶ εἶναι γόνιμη καὶ πλούσια, βγάζει πολλὰ ἀγκάθια, ἔτσι ἀκριβῶς καὶ ἡ ἀνθρώπινη φύση, ἐνῶ εἶναι καλὴ ἀπὸ τὸν δημιουργό της καὶ κατάλληλη γιὰ τὰ ἔργα τῆς ἀρετῆς, ἐπειδὴ δὲν δέχθηκε τὸ ἄροτρο τῆς εὐσέβειας, οὔτε τὸ σπόρο τῆς θεογνωσίας, βλάστησε μέσα μας ἀσέβεια, σκληροκαρδία, ἔλλειψη κατανόησης, ἀντιπαλότητα, πολέμους.
Ἐμφανίστηκε τὸ Ἅγιο Πνεῦμα μὲ μορφὴ πύρινων γλωσσῶν γιὰ νὰ θυμίσει μιὰ παλιὰ ἱστορία. Ὅταν, στὰ παλιὰ χρόνια παραλογίστηκαν οἱ ἄνθρωποι καὶ θέλησαν νὰ κτίσουν ἕνα πύργο ποὺ νὰ φθάνει ὡς τὸν οὐρανό, μὲ τὴ σύγχυση τῶν γλωσσῶν τους διέλυσε ὁ Θεὸς τὴν κακὴ ἀπόφασή τους (Ἀναφέρεται στὸν πύργο τῆς Βαβέλ, Γέν. ια΄, 1-9), γι’ αὐτὸ καὶ τώρα μὲ μορφὴ πύρινων γλωσσῶν ἔρχεται τὸ Ἅγιο Πνεῦμα μὲ τὸν καρπὸ τῆς ἑνότητος ποὺ προσφέρει, γιὰ νὰ ἑνώσει τὴν οἰκουμένη ποὺ εἶναι χωρισμένη.
Καὶ ποιὸς εἶναι ὁ καρπὸς τοῦ Ἁγίου Πνεύματος; Ἃς ἀκούσουμε τὸν Παῦλο ποὺ λέγει. «Ὁ δὲ καρπὸς τοῦ Πνεύματὸς ἐστιν ἀγάπη, χαρά, εἰρήνη, μακροθυμία, χρηστότης, ἀγαθωσύνη, πίστις, πραότης, ἐγκράτεια» (ὁ πρῶτος καρπὸς ὅμως ποὺ παράγει τὸ Ἅγιο Πνεῦμα, μὲ τὸν φωτισμὸ καὶ τὴ χάρη ποὺ ἐνεργεῖ στὶς ψυχές μας εἶναι ἡ ἀγάπη, ἡ χαρὰ ποὺ προέρχεται ἀπὸ τὴν ἀγαθὴ συνείδηση, ἡ εἰρήνη ποὺ εἶναι ἀχώριστη ἀπὸ αὐτήν, ἡ μακροθυμία στὶς ἀδικίες ποὺ μᾶς κάνουν οἱ ἄλλοι, ἡ ἀγαθὴ διάθεση καὶ καλοσύνη, ἡ εὐεργετικὴ διάθεση καὶ συμπεριφορά, ἡ πίστη καὶ ἡ ἀξιοπιστία στὰ λόγια καὶ στὶς ὑποσχέσεις μας) (Γαλ. ε΄, 22). Πρόσεχε τὴν ἀκρίβεια τῶν λέξεων καὶ τὴ σειρὰ τῆς διδασκαλίας. Ἔβαλε πρώτη τὴν ἀγάπη καὶ ὕστερα ἀνάφερε τὰ ἄλλα.
Ἄν ὅλες οἱ ἑορτὲς τῶν ἁγίων εἶναι εὐκαιρίες προσκλήσεως γιὰ ἀπερίφραστη καὶ βαθειὰ ἀγαπητικὴ ἐπικοινωνία καὶ ἄγγιγμα γιὰ τὸν καθένα μας πρὸς ἀφύπνιση καὶ προσωπικὴ ἀναζήτηση τῆς συνάντησής μας μὲ τὸν Κύριο Ἰησοῦ Χριστό, στὶς Δεσποτικὲς ἑορτὲς ἔχουμε τὸ προνόμιο, ὁ προσκαλῶν εἰς τὸν «γάμον» συνάντηση νὰ εἶναι ὁ Ἴδιος ὁ Νυμφίος.
Ἡ πρόσκληση ἐκφράζεται μὲ ἄπειρες καὶ ποικιλόμορφες εἰκόνες, μὲ βαθειὰ νοήματα μὲ ποιητικὴ δυναμικὴ καὶ μὲ κατανυκτικὴ ἐκφορὰ μέσα ἀπὸ τοὺς ὕμνους, τὰ τροπάρια καὶ τὴν ὅλη δομὴ τῶν ἀκολουθιῶν τοῦ ἑορτῶν (Ἑσπερινὸς-Προετοιμασία-Ὄρθρος-Θεία Λειτουργία).
Αὐτὴ τὴν ἑβδομάδα ἡ Ἐκκλησία μας ἑορτάζει τὴν κυρίαρχη Δεσποτικὴ ἑορτὴ τῆς Ἀναλήψεως τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ.
Μέσα ἀπὸ ἐπιλεγμένα τροπάρια καὶ ἀπὸ ἀποσπάσματα λόγων τοῦ ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Χρυσοστόμου καὶ τοῦ ἁγίου Γρηγορίου τοῦ Παλαμᾶ θὰ προσπαθήσουμε νὰ προσεγγίσουμε τὰ νοήματα τῆς ἑορτῆς καὶ νὰ σταθοῦμε ὑπεύθυνα ἀπέναντί τους.
Ὕμνοι ἑορτῆς Ἀναλήψεως
Διαβάστε περισσότερα: Ἡ ἑορτὴ τῆς Ἀναλήψεως (Ομιλία 15/6/2021)
Χριστὸς Ἀνέστη!
Καλησπέρα σὲ ὅλους τοὺς ἀγαπητοὺς ἀκροατές.
Εἰς τὴν προηγούμενη ὁμιλία (24-5-2021) εἶχε γίνει ἀναφορὰ στὸν λειτουργικὸ χρόνο καὶ στὸ σκοπὸ τῶν ἑορτῶν, ποὺ συνοψίζονται ὡς περίληψη στὰ ἐξῆς:
«Οἱ ἑορτὲς εἶναι εὐκαιρίες γιὰ ἀνείπωτη χαρά, ὁλοκλήρωμα ἀγαπητικῆς ἐπικοινωνίας καὶ εὐκαιρίες γιὰ ἀφύπνιση καὶ ἄγγιγμα γιὰ τὸν καθένα μας, νὰ ἀκούση τὸ μήνυμα, νὰ δεχθῆ τὴν πρόσκληση καὶ νὰ πάρη τὴν μεγάλη ἀπόφαση!!!
Οἱ ἑορτὲς δὲν γίνονται γιὰ νὰ σχολάζουμε ράθυμα, ἀλλὰ κάθε ἑορτή, κάθε Θεία Λειτουργία, κάθε ἀκολουθία, εἶναι ἕνα προσωπικὸ κάλεσμα-πρόσκληση γιὰ τὸν καθένα μας καὶ συγχρόνως προσωπικὴ ἀναζήτηση γιὰ συνάντηση μὲ τὸν Χριστό.
Ὅταν βαπτίζεσαι, ὅταν λειτουργεῖσαι, ὅταν παθαίνεις τὰ θεῖα, ὅταν ἐνδύεσαι τὸν Χριστὸν καὶ ὑπακούης στὸ θέλημά Του, τότε πορεύεσαι γιὰ τὴν ἄφατη χαρὰ καὶ ἀγαλλίασι, ἔστω καὶ ἄν περάσης ἀτέλειωτα βάσανα καὶ ἀπρόσμενους πειρασμούς. «Τῆς χαροποιοῦ κατὰ Θεὸν ζωῆς, πάντα λυπηρὰ καὶ ἐπίπονα».
Ὅταν νοιώσης τὴν πρόσκληση, ὅταν συναντηθῆς μὲ τὸν Χριστὸν, ὅταν πραγματικὰ λειτουργηθεῖς, ἄν συνειδητὰ πῆς «ἃς γίνη τὸ θέλημά Σου, Θεέ μου, ὅ,τι κι ἄν μοῦ στοιχίση», τότε ἀλλάζεις ὅλος. Ἐνδύεσαι τὸν Χριστό. Ἀκινητεῖς, μένεις ἐνεός, γεμᾶτος ἔκπληξη, γίνεσαι ὅλος μιὰ αἴσθηση.
Ὅταν προχωρήσης ἀπὸ τὸ «Εὐλογητὸς...» ποὺ εἶναι ἡ πρώτη ἀπόφαση τοῦ ξεκινήματος καὶ νοιώσεις τὴν πρώτη χαρὰ καὶ προχωρήσεις στὸ «Εὐλογημένη...» ποὺ εἶναι τὸ ἀποφασιστικὸ ξεκίνημα, τότε: Μέσα στὴν Λειτουργία, ὅλα ὑπάρχουν ἀλλοιωμένα -πάσχουν τὴν καλὴν ἀλλοίωση-, δοκιμασμένα καὶ ἀνορθωμένα, σταυροαναστάσιμα. Ὁ κατὰ φύσιν, δηλαδὴ ὁ ἀπὸ τοῦ Θεοῦ πλασμένος κόσμος, μέσα στὸν ὁποῖο πρέπει νὰ ζῆ ὁ ἄνθρωπος, ὡς θεανθρώπινη πραγματικότητα, εἶναι ὁ λειτουργικός χρόνος. Δέν εἶναι οὔτε ἡ ἱστορία σάν χρόνος, οὔτε ἡ δημιουργία σάν χῶρος, οὔτε ἡ λογική, ἡ ἐπιστήμη καὶ ἡ τέχνη τοῦ πεπτωκότος καὶ τοῦ παραπαίοντος ἀνθρώπου.
Τίποτε δικό μας δέν ἔχουμε. Ὁ Θεός μᾶς δημιούργησε ἐκ τοῦ μή ὄντος καὶ παραπεσόντες μᾶς ἀνέστησε καὶ ἔκαμε τὰ πάντα μέχρις ὅτου μᾶς χάρισε τὴ μέλλουσα Βασιλεία Του.
Μὲ τὴν συναίσθηση αὐτή, ὁ καθένας μας μπορεῖ νὰ ἀναφωνήσει:
«Δὲν θέλω, δὲν ἐπιθυμῶ νὰ ζήσω πολύ. Θέλω νὰ ζήσω μὲ Σένα, διότι τὸ πολύ, τὸ ζωντανὸ καὶ ἀτελείωτο εἶσαι Ἐσύ. Ἔλα καὶ κάμε τὸ θέλημά Σου σὲ μένα. Ἔλα ὅπως θέλεις καὶ ὅταν κρίνης. Ἔλα σὰν αὔρα, σὰν εὐλογία, ἄν τὸ νομίζης σωστό. Ἔλα σὰν κεραυνὸς δοκιμασίας καὶ κατάσκαψέ μου τὸ εἶναι, ἄν νομίζης ὅτι ἔτσι πρέπει. Ξέρω ὅτι αὐτὸ ποὺ θὰ ἀκολουθήση τὴν ἐπίσκεψὴ Σου, μ’ ὁποιοδήποτε τρόπο κι ἄν ἔλθης, θὰ εἶναι αὐτὸ τὸ βαθύτατο ποὺ ἐπιθυμῶ καὶ δὲν μπορῶ νὰ τὸ ἐκφράσω, καὶ δὲν μπορῶ νὰ τὸ βρῶ πουθενά, ἔξω ἀπὸ Σένα. Γι’ αὐτὸ Ἐσένα ζητῶ καὶ περιμένω. Ἔχω ἀπογοητευθεῖ ἀπὸ τὸν ἑαυτό μου καὶ ἔρχομαι πρὸς Σέ. Ἔρχομαι ἄρρωστος, ὅπως εἶμαι, καὶ ἐγκαταλείπω σὲ Σένα τὴ ζωή μου ἅπασα καὶ τὴν ἐλπίδα».
Διαβάστε περισσότερα: Ἅγιος Ἰουστῖνος Πόποβιτς (Ὁμιλία 1-6-2021)
Υποκατηγορίες
Ἀπολυτίκιον
Τῶν Ὀρθοδόξων προστάτην καὶ ἐν σώματι ἄγγελον, καὶ θαυματουργὸν θεοφόρον νεοφανέντα ἡμῖν, ἐπαινέσωμεν πιστοὶ θεῖον Γεράσιμον· ὅτι ἀξίως παρὰ Θεοῦ ἀπείληφεν, ἰαμάτων τὴν ἀέναον χάριν· ῥώννυσι τοὺς νοσοῦντας, δαιμονῶντας ἰᾶται· διὸ καὶ τοῖς τιμῶσιν αὐτόν, βρύει ἰάματα.
Ο Ναός μας πανηγυρίζει στις 20 Ὀκτωβρίου
