ΕΝΟΡΙΑΚΗ ΖΩΗ
Ενοριακή ζωή
Ἀπὸ τὴν κόλαση τῆς ἀποστασίας-ἀνελευθερίας στὸν παράδεισο τῆς ἐν ἐλευθερίᾳ ἐπικοινωνίας καὶ τῆς τῶν πάντων ἑνώσεως
Αὐτὸν τὸν παράδεισο τῆς τῶν πάντων ἑνώσεως τὸν ζοῦν μέσα τους κάποιοι ἄνθρωποι, οἱ ἅγιοι, τὸν διδάσκουν παντοῦ καὶ πρὸς ὅλους μὲ τὸ ἄκρως μαρτυρικό τους παράδειγμα.
Πολὺς λόγος, θαυμασμοῦ, ἀλλὰ καὶ φόβου, γίνεται γιὰ τὴν πρόοδο τῆς ἐπιστήμης. Παραδείγματα:
1) Ἄνθρωπος: Τὸ θαυμαστὸν καὶ ἄπειρον ψυχοσωματικὸν εἶναι οἱ γενικώτερες δυνατότητές του, ἡ διερεύνηση τοῦ ἀνθρωπίνου DNA καὶ ἡ ἐλευθερία του, προκαλοῦν θαυμασμό.
2) Φύσις: Ἡ τελειότης, ἡ νομοτέλεια, ἡ ἑνότης καὶ κυρίως ἡ δεκτικότητα, ἀνοχή, ἡ δυνατότητα, ἡ ἐλευθερία τῶν μηχανισμῶν τῆς ὅλης δημιουργίας, στὴν ἀνθρώπινη διερεύνηση, ἐπίσης προκαλοῦν ἰδιαίτερο θαυμασμό.
Ἡ ἐπιστημονικὴ διαπίστωση ὅτι τὰ χρωματοσώματα ποὺ χαρακτιρίζουν τὸ DNA τοῦ ἀνθρώπου ποὺ δὲν εἶναι ἁπλῶς δέσμες πληροφοριῶν, οὔτε κἄν βιβλία ἀλλὰ βιβλιοθῆκες ὁλόκληρες πληροφοριῶν, ὑποδηλώνει τὸ μεγαλεῖο τοῦ ἀνθρωπίνου προσώπου καὶ ἑρμηνεύει τὸ τῆς Γραφῆς ὅτι ὁ ἄνθρωπος ἐπλάσθη «κατ’ εἰκόνα Θεοῦ», ἄρχοντας τῆς ὅλης δημιουργίας μὲ προορισμὸ καὶ εὐθύνη νὰ συμβάλλει στὴν ἐν ἐλευθερίᾳ ἀρμονικὴ λειτουργία ὅλων τῶν ἀνθρώπων καὶ τῆς ὅλης κτίσεως.
Περιγραφὴ βιωμάτων ἑνὸς ποὺ ἔπαθε τὰ θεῖα καὶ ὄχι ἁπλῶς τὰ ἔμαθε.
«Ὅτι ὁ Θεὸς ἔπλασε τὸν ἄνθρωπον. Καὶ ὅταν ὁ Θεὸς πλαστουργῇ τὸ τελειότερον δημιούργημά Του, φαντασθῆτε τί πρέπει νὰ εἶναι αὐτό.
Στρέφεται ὁ νοῦς μου, εἰς τὴν πλάσιν τοῦ ἀνθρώπου. Καὶ μένω ἔκθαμβος καὶ ἐκστατικός! Ὁ Θεὸς πλάθει τὸν ὅμοιόν Του! Τὴν κτίσιν δημιουργεῖ μὲ ἕνα πρόσταγμα. Ἐμένα ὅμως μὲ πλάθει, μὲ προσέχει, μὲ κάμνει τέλειον, ὅμοιόν Του, κατὰ χάριν. Μοῦ δίδει ἀθανασίαν, ἐλευθερίαν, νοῦν, λόγον καρδίαν. Βλέπω, αἰσθάνομαι, σκέπτομαι, κρίνω, θεωρῶ τὴν δόξαν τοῦ Θεοῦ μου... Εἶμαι ἕνας μέγας κόσμος, μὲ τὰς ψυχοπνευματικὰς δυνάμεις μου, μέσα εἰς ἕνα μικρόκοσμον. Γίνομαι ἐπόπτης τῆς αἰσθητῆς κτίσεως καὶ μύστης τῆς νοουμένης καὶ ἀοράτου. Γίνομαι θεότευκτος εἰκὼν ὁμοίωμα Θεοῦ. Χαίρομαι τὴν ὕπαρξήν μου καὶ ἡ εὐφροσύνη τῆς καρδίας μου εἶναι ἀδιάλειπτος. Εἶμαι μυστικῶς ἡνωμένος μὲ τὸν Θεόν μου.
Ἡ καθαρότης μου εἶναι ἀγγελική. Πλέω ὁλόκληρος μέσα εἰς ἀδημιούργητον, ἄκτιστον πνευματικὸν φῶς. Ὁ νοῦς μου εἶναι ἁπλοῦς, καθαρός, ὅλος ἀγάπην, ἀθανασίαν, ἐλευθερίαν, δημιουργηκότητα. Εἶμαι ἕνας μικρὸς, κατὰ χάριν, Θεός, ἄρχων τῆς κτίσεως. Θαυμάζω τὸ πνευματικόν μου κάλλος, καὶ βυθίζομαι εὶς τὴν ἀγάπην Του, διὰ νὰ Τὸν ἀγαπήσω...».
Διαβάστε περισσότερα: Ἀπὸ τὴν κόλαση τῆς ἀποστασίας στὸν παράδεισο τῆς ἐλευθερίας (Ομιλία 20/4/2021)
Εἰσαγωγή
Στὸ Ἅγιον Ὄρος εἶναι ἕνα μοναστήρι ποὺ τὸ λένε τοῦ Γρηγορίου, ἀπάνω στὴν ἀκρογιαλιὰ ποὺ κοιτάζει νοτιοδυτικά. Ὁ προσκυνητὴς μαγεύεται ἀπὸ τὴν ἔμορφη τοποθεσία. Ἀπὸ τὴ μιὰ μεριὰ βλέπει τὸ πέλαγο, ἀπὸ τὴν ἄλλη μεριὰ βλέπει βουνὰ δασωμένα ποὺ κατεβαίνουνε ἀπὸ τὴ μεγάλη κορφὴ τοῦ Ἄθωνα. Τὸ μοναστήρι εἶναι ἀφιερωμένο στὸν ἅγιο Νικόλαο.
Ὁ πρῶτος κτίτορας εἶναι ὁ ἅγιος Γρηγόριος ὁ Σιναΐτης. Καὶ ὅμως ἕναν τέτοιον ἅγιο δὲν θὰ τὸν ξέρη κανένας. Εἶναι ἕνας ἀπὸ τοὺς μυστικοὺς πατέρες ποὺ τοὺς λένε «νηπτικούς», ἀπὸ τὸ «νήφω» ποὺ θὰ πῇ νὰ ἔχει κανένας κατακάθαρον λογισμὸ καὶ καθαρὴ καρδιά, «καρδίαν νήφουσαν», ὥστε νὰ νοιώθη κάποια πνευματικὰ πράγματα ποὺ δὲν τὰ νοιώθουνε οἱ ἄλλοι ἄνθρωποι.
Ἡ παράδοση τῶν «νηπτικῶν» εἶναι πολὺ ἀρχαία. Ὁ προφήτης Ἠλίας, ποὺ ἔζησε 900 χρόνια πρὸ Χριστοῦ, γνώριζε τὴν «καρδιακή» ἢ «νοερά» προσευχή. Γιὰ νὰ παρακαλέση τὸ Θεὸ νὰ βρέξῃ ὕστερα ἀπὸ τριάμισι χρόνια ξηρασία, κάθισε χάμω κι᾿ ἔβαλε τὸ κεφάλι του ἀνάμεσα στὰ γόνατά του, ὥστε νὰ ἀκουμπᾷ τὸ πηγούνι του στὴν καρδιά του, ὅπως γράφει ὁ ἅγιος Γρηγόριος ὅτι ἔτσι γίνεται ἡ καρδιακὴ προσευχή, καὶ πρὶν ἀπ᾿ αὐτὸν (τόν ἅγιο Γρηγόριο) ὁ ἅγιος Συμεὼν ὁ Νέος Θεολόγος.
Διαβάστε περισσότερα: Ἅγιος Γρηγόριος ὁ Σιναΐτης – Νοερά Προσευχή (Ομιλία 06/04/2021)
Καλησπέρα καὶ ἡ χάρις τοῦ Θεοῦ μετὰ πάντων ἡμῶν καὶ σὲ ὅσους μᾶς ἀκοῦνε, σὲ ὅσους θὰ ἤθελαν νὰ ἀκούσουν ἀλλὰ δὲν τοὺς εἶναι δυνατὸν καὶ ἀκόμη περισσότερο εἰς ἐκείνους ποὺ προτιμοῦν τὴν εὔλαλη σιωπὴ.
Β’ Κυριακὴ τῶν νηστειῶν
Ἑορτασμὸς τοῦ Ἁγίου Γρηγορίου τοῦ Παλαμᾶ ποὺ ὑπῆρξε ὑπερασπιστὴς τῶν ἱερῶς ἡσυχαζόντων καὶ παθόντων τὰ θεῖα, ὡς πνευματικὸ βίωμα καὶ δόγμα τῆς Ἐκκλησίας μας καὶ ὡς μέθεξη τῶν θείων ἐνεργειῶν τοῦ Θεοῦ. Γιὰ τὸν βίο καὶ τὴν διδασκαλία του λεπτομερῶς σὲ μιὰ ἄλλη εὐκαιρία καὶ ἀπόψε θὰ ἀκούσουμε ἕνα ἀπόσπασμα ἀπὸ λόγο τοῦ ἀειμνήστου π. Γεωργίου Μεταλληνοῦ.
Σήμερα ἑορτάζουμε τὸν Ἅγιο Ἰωάννη τὸν Σιναΐτη, τὸν συγγραφέα τῆς «Κλίμακος».
Τὰ βιογραφικὰ στοιχεῖα ποὺ μᾶς παρεδόθησαν γιὰ τὸν ὅσιο Ἰωάννη τὸν συγγραφέα τῆς «Κλίμακος» εἶναι δυστυχῶς ὀλίγα. Ἀκόμη καὶ ἡ πατρίδα του μᾶς εἶναι ἄγνωστη.
Τὸν Ἅγιο Ἰωάννη τὸν κατέστησε γνωστὸ καὶ περιβόητο ἡ συγγραφὴ τῆς «Κλίμακος». Ἡ μεγάλη ἀξία τοῦ βιβλίου τῆς «Κλίμακος» ἔγκειται στὸ ὅτι κατωρθώθη νὰ περισωθῆ σὲ θαυμαστὴ σύνθεσι τόσο πολύτιμο ὑλικὸ ἀσκητικῆς πείρας, γενικώτερα πνευματικῆς ζωῆς καὶ γνώσεως, νὰ συστηματοποιηθῆ τόσο ἐπιδέξια καὶ νὰ παραδοθῆ σ’ ὅλες τὶς μετέπειτα γενεὲς τῶν πνευματικῶν ἀγωνιστῶν, ὅτι τὸ Θεϊκὸ Φῶς=ὁ Θεὸς «νοεῖται ἀγνώστως καὶ ὁρᾶται ἀοράτως», ἀλλὰ μὲ τὴν φλόγα τοῦ θείου ἔρωτος. Καὶ εἶναι μακάριος «ὃς τὴν ἑαυτοῦ θέρμην ἐφύλαξεν ἄσβεστον... πῦρ πυρὶ προστεθεὶς καὶ θέρμην θέρμῃ καὶ πόθον πόθῳ».
Εἶναι θαυμαστὸ πόσο ζωντανὰ ζοῦσε ὁ Ἅγιος Ἰωάννης, ἀλλὰ καὶ πόσο φανερώνεται μέσα στὴν «Κλίμακα» τὸ ἀπαραίτητο βίωμα τοῦ θείου ἔρωτος γιὰ τὴν πνευματικὴ ζωή. Ὁ ὅσιος δὲν διστάζει νὰ φέρει παράδειγμα τὸν ἀνθρώπινο ἔρωτα ἀνδρὸς καὶ γυναικὸς (Νυμφίος=Χριστός, νύμφη=ἡ ψυχὴ τοῦ κάθε ἀνθρώπου).
Σύγχρονοι ψυχολόγοι θαυμάζουν τὸν συγγραφέα τῆς «Κλίμακος» γιὰ τὴν βαθύτητα τῶν παιδαγωγικῶν-ψυχολογικῶν του γνώσεων καὶ παρατηρήσεων. Καὶ διαπιστώνουν ὅτι τὰ τελευταῖα ἀξιόλογα πορίσματα τῆς ψυχολογίας τοῦ Βάθους, ἦταν ἤθη γνωστὰ στοὺς Πατέρας τῆς ἐρήμου.
Περὶ πολυλογίας καὶ σιωπῆς
Σήμερα θὰ κάνουμε μιὰ πολὺ σύντομη ἀναφορὰ στὸν ἐνδέκατο λόγο «Περὶ πολυλογίας καὶ σιωπῆς» γιὰ νὰ ἀναζητήσουμε τὴν αἰτία καὶ τὴν θύρα ἀπὸ ὅπου εἰσέρχεται τὸ πάθος τῆς πολυλογίας.
Διαβάστε περισσότερα: Β’ Κυριακὴ τῶν νηστειῶν (Ὁμιλία 30/3/2021)
Υποκατηγορίες
Ἀπολυτίκιον
Τῶν Ὀρθοδόξων προστάτην καὶ ἐν σώματι ἄγγελον, καὶ θαυματουργὸν θεοφόρον νεοφανέντα ἡμῖν, ἐπαινέσωμεν πιστοὶ θεῖον Γεράσιμον· ὅτι ἀξίως παρὰ Θεοῦ ἀπείληφεν, ἰαμάτων τὴν ἀέναον χάριν· ῥώννυσι τοὺς νοσοῦντας, δαιμονῶντας ἰᾶται· διὸ καὶ τοῖς τιμῶσιν αὐτόν, βρύει ἰάματα.
Ο Ναός μας πανηγυρίζει στις 20 Ὀκτωβρίου
