ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΑ ΚΕΙΜΕΝΑ

(Ἐπιστολὴ του Μεγάλου Βασιλείου πρὸς τὴν σύζυγον τοῦ Νεκταρίου γιὰ νὰ τὴ παρηγορήση γιὰ τὸν θάνατο τοῦ παιδιοῦ της)

Ἐσκόπευα νὰ σιωπήσω ἀπέναντι τῆς κοσμιότητός σου μὲ τὴν σκέψη ὅτι, μὲ τὴν ψυχὴ συμβαίνει ὅτι καὶ μὲ ἕνα μάτι ποὺ πάσχει ἀπὸ φλεγμονή. Αὐτό, δηλαδὴ τὸ μάτι, καὶ τὸ πιὸ ἁπαλὸ πρᾶγμα νὰ τὸ ἐγγίσει ἐρεθίζεται. Ἔτσι αἰσθάνεται καὶ ἡ ψυχὴ ποὺ ἔχει τραυματιστεῖ ἀπὸ βαριὰ θλίψη, ὅταν πάει κανείς νὰ τῆς μιλήσει. Γιατὶ τὰ λόγια, ὅσο καὶ ἄν εἶναι παρηγορητικὰ, ὅταν λέγονται τὴν ὥρα ποὺ ἡ ψυχὴ πάσχει καὶ ἀγωνιᾶ, τῆς φαίνονται πολὺ ἐνοχλητικά. Ἐπειδὴ ὅμως σκέφθηκα ὅτι τώρα ἔχω νὰ κάνω μὲ χριστιανὴ ἐκπαιδευμένη στὰ θεῖα ἀπὸ πολὺ καιρὸ καὶ πεπειραμένη στὰ ἀνθρώπινα, ἐνόμισα ὅτι δὲν θὰ ἦταν σωστὸ νὰ παραλείψω τὸ καθῆκον μου.

Γνωρίζω ποιὰ εἶναι τὰ σπλάγχνα τῶν μητέρων καὶ ἰδιαίτερα ὅταν θυμηθῶ τοὺς δικούς σου καλοὺς καὶ ἥμερους τρόπους πρὸς ὅλους, λογαριάζω πόσο μεγάλος πρέπει νὰ εἶναι ὁ πόνος γιὰ τὴ συμφορὰ ποὺ σ᾽ ἔχει βρεῖ τώρα. Ἔχασες γιό, τὸν ὁποῖο, ὅσον ζοῦσε, μακάριζαν ὅλες οἱ μητέρες καὶ εὔχονταν τέτοιοι νὰ εἶναι καὶ οἱ δικοί τους γιοί. Καὶ ὅταν πέθανε, ἔκλαψαν σὰν νὰ εἶχε θάψει κάθε μία τὸν δικό της. Ὁ θάνατος ἐκείνου ὑπῆρξε πλῆγμα στὶς δύο πατρίδες (ἐννοεῖ καὶ τοῦ πατέρα καὶ τῆς μητέρας του), τὴν δική μας καὶ τὴν χώρα τῶν Κιλίκων. Μ᾽ ἐκεῖνον μαζὶ ἔπεσε καὶ τὸ μέγα καὶ ἔνδοξον γένος (σημ: Ἴσως τὸ πεθαμένο παιδὶ νὰ ἦταν μονάκριβο. Ἔτσι, μὲ τὸ θάνατό του ξεκληριζόταν ἡ γενιά τους), κατέρρευσε σὰν νὰ μετακινήθηκε ἡ βάση του. Ὤ συναπάντημα πονηροῦ δαίμονος! Πόσο τρομερὸ κακὸ κατώρθωσες νὰ προκαλέσεις! Ὤ γῆ, ποὺ ἀναγκάστηκες νὰ ὑποφέρεις ἕνα τέτοιο πάθος! Καὶ ὁ ἥλιος ἀσφαλῶς θὰ ἔφριττε, ἄν εἶχε αἴσθηση μπροστὰ σ᾽ ἐκεῖνο τὸ σκυθρωπὸ θέαμα. Καὶ τὶ μπορεῖ νὰ πεῖ κανεὶς ἄξιο νὰ ἐκφράζει ὅσα τοῦ ὑπαγορεύει ἡ ἀπελπισία τῆς ψυχῆς.

Ἀλλά, ὅπως διδαχθήκαμε ἀπὸ τὸ Εὐαγγέλιο, τὰ ὅσα μᾶς συμβαίνουν δὲν εἶναι ἔξω ἀπὸ τὴ Θεία Πρόνοια, γιατὶ οὔτε σπουργίτης δὲν πέφτει χωρὶς τὸ θέλημα τοῦ Πατέρα μας. Ὥστε ὅ,τι ἔχει συμβεῖ ἔγινε μὲ τὸ θέλημα τοῦ Δημιουργοῦ μας. Καὶ ποιός μπορεῖ νὰ ἀντισταθεῖ στὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ; Ἄς δεχτοῦμε λοιπὸν τὸ συμβάν. Διότι μὲ τὴν δυσανασχέτηση οὔτε αὐτὸ ποὺ ἔχει γίνει διορθώνουμε καὶ ἐπὶ πλέον καταστρέφουμε τοὺς ἑαυτούς μας. Ἄς μὴ κατηγορήσουμε τὴν δίκαιη κρίση τοῦ Θεοῦ, διότι εἴμαστε πολὺ ἀμαθεῖς, γιὰ νὰ ἐλέγχουμε τὶς ἀνέκφραστες κρίσεις Του. Τώρα ὁ Κύριος δοκιμάζει τὴν ἀγάπη σου σ᾽ Ἐκεῖνον. Τώρα ἔχεις τὴν εὐκαιρία νὰ κερδίσεις μὲ τὴν ὑπομονή σου τὴν μερίδα τῶν Μαρτύρων.

Διαβάστε περισσότερα: Πένθος

Αὔγουστος 2024

Εἶναι ἡ μοναδικὴ φορὰ στὴν ἀνθρώπινη ἱστορία ποὺ γιορτάζεται ὁ θάνατος. Καὶ αὐτό, βέβαια, συμβαίνει μέσα στὸ χριστιανικὸ χῶρο καὶ τόπο, γιατὶ ὁ θάνατος θεωρεῖται ἀπὸ τὴ χριστιανικὴ σκέψη ὡς μεταφορὰ στὴ ζωή, στὴν πραγματικὴ ζωή, στὴν ἀληθινή, στὴν αἰώνια ζωὴ τοῦ Παραδείσου, στὴν ἀθάνατη ζωή. Καὶ πολὺ σωστὰ ἡ Ἐκκλησία μας, τὴν ἡμέρα τῆς ἑορτῆς τῆς Θεοτόκου, τῆς Κοιμήσεώς της, τὸν δεκαπενταύγουστο, ψάλει πανηγυρικά:

«…Τάφος καὶ νέκρωσις οὐκ ἐκράτησεν ὡς γὰρ ζωῆς Μητέρα πρὸς ζωὴν μετέστησεν…» (ἀπὸ τὸν ὕμνο τῆς ἑορτῆς).

Ἡ μητέρα τῆς ζωῆς πῆγε στὴ ζωή. Ὁ τάφος, ποὺ δέχθηκε τὸ ἄχραντο σῶμα τῆς Παναγίας, ἔγινε σκάλα, ποὺ ἀνέβασε ὅλο τὸ ἀνθρώπινο χριστιανικὸ γένος στὸν οὐρανό. «Κλῖμαξ πρὸς οὐρανὸν ὁ τάφος γίνεται». Καὶ μὲ αὐτὸ μόνο τὸ ἄγγελμα τὸ ἀνθρώπινο γένος, ὁ σημερινὸς κουρασμένος καὶ ταλαιπωρημένος ἄνθρωπος, βρίσκει τὸ δυνατότερο καὶ ἰσχυρότερο μήνυμα τῆς ἱστορίας.

Διαβάστε περισσότερα: Ἡ Κοίμηση τῆς Παναγίας

Ὁ ἀείμνηστος Γέροντας τῆς Κολιτσοῦς, ὁ πνευματικὸς π. Διονύσιος, ρουμανικῆς καταγωγῆς, εἶχε ἔλθη εἰς τὸ Ἅγιον Ὄρος σὲ ἡλικία 17 ἐτῶν τὸ 1926.
Ἔζησε μὲ συνεχῆ εὐχαριστία καὶ εὐγνωμοσύνη πρὸς τὸν Σωτῆρα ὅλων μας Χριστὸ καὶ τὴν Παναγία μητέρα Του, γιὰ τὶς θεῖες εὐλογίες καὶ παρεμβάσεις ποὺ ἔζησε μέσα ἀπ’ ὅλα τὰ γεγονότα -τὰ εὔκολα, ἀλλὰ καὶ τὰ δύσκολα, παραμένοντας συνεχῶς λάτρης-ἐραστὴς τῆς προσευχῆς, τῆς ὑπακοῆς, τῆς συνέπειας, τοῦ καθήκοντος καὶ τοῦ κόπου.

Στὰ προσκυνήματα τῆς ἐνορίας στὸ Ἅγιον Ὄρος, πήγαμε ἀρκετὲς φορὲς στὴν Κολιτσοῦ καὶ διαπιστώναμε τὴν ἀγάπην καὶ τὸ ἐνδιαφέρον του, ὄχι μόνον στοὺς παρόντας, ἀλλὰ καὶ γιὰ ὅλη τὴν ἐνορία.

Κάποιες ἀπὸ τὶς πνευματικὲς συμβουλὲς τοῦ Γέροντα
Ἡ καλύτερη προσευχὴ γίνεται τὴ νύχτα μετὰ ἀπὸ τὸν πρῶτο ὕπνο. Διότι τότε ὁ νοῦς εἶναι ξεκούραστος καὶ συγκεντρωμένος.
Ὅταν σηκωθῆς ἀπὸ τὸν ὕπνο, πρῶτα ἀπ’ ὅλα νὰ κάνης τρεῖς μετάνοιες στὸν Κύριο. Μετὰ μπορεῖς νὰ πλυθῆς κ.λπ.
Ὅταν δὲν ἔχης πολλὴ δουλειὰ στὸ ὅποιο διακόνημα, συγκεντρώσου εἰς τὸν ἑαυτό σου καὶ κάνε ἕνα κανόνα, γιὰ νὰ τὸν ἔχης ἕτοιμο, ὅταν δὲν θὰ μπορεῖς ἄλλη μέρα νὰ τὸν κάνης.
Ἂν ἔχης μία ἐντολὴ σὰν κανόνα καὶ δὲν μπορῆς γιὰ κάποιο λόγο νὰ τὴν ἐκπληρώσης κάποια μέρα, πρέπει νὰ τὴν κάνεις ἄλλη μέρα.
Νὰ μὴ δέχεσαι λογισμοὺς κατακρίσεως γιὰ τοὺς ἀδελφούς, ἀλλὰ νὰ αὐτομέμφεσαι ὅτι ἐσὺ εἶσαι ὁ πιὸ ἁμαρτωλὸς, ἐνῶ οἱ ἄλλοι πατέρες ἔχουν ἀρετὲς ποὺ ἐσὺ δὲν τὶς βλέπεις.
Ἂν στὸν κανόνα σοῦ ἔρθη κατάνυξη καὶ κατάσταση καλή, ἀκόμη καὶ ἂν τελειώσης τὰ κομποσχοίνια, μὴ σταματήσης τὴν εὐχὴ μέχρι νὰ φύγη ἀπὸ μόνη της αὐτὴ ἡ κατάσταση.
Νὰ μὴ λὲς τὴν εὐχὴ μὲ βεβιασμένη ἐσωτερικὴ κατάσταση, ἀλλὰ ὁ νοῦς σου νὰ εἶναι συγκεντρωμένος στὴν εὐχή. Τὴν αἴσθηση τῆς μετανοίας καὶ τὴν κατάνυξη νὰ τὶς περιμένης ἀπὸ τὸν Κύριο.

Διαβάστε περισσότερα: Ὁ ἀείμνηστος Γέροντας τῆς Κολιτσοῦ π. Διονύσιος

Ὑπάρχει ἕνα θαυμάσιο γεγονὸς ἀπὸ τὴ ζωὴ τοῦ Ἁγίου Ὀνουφρίου, τὸν ὁποῖο ἑορτάζει ἡ Ἐκκλησία μας στὶς 12 Ἰουνίου:
Ὅταν ἦταν πολὺ μικρός, μπῆκε σ’ ἕνα Κοινόβιο, ἄγνωστο πῶς. Μεγάλος ἀνεχώρησε γιὰ τὴν ἔρημο, ὅπου ἔζησε 60 χρόνια χωρὶς νὰ δῆ ποτὲ ἄνθρωπο. Ἦταν γυμνός, ἀλλὰ ὁλόκληρο τὸ σῶμα του ἐκαλύπτετο ἀπὸ τὴν μακρυὰ γενειάδα του, ποὺ ἔφθανε μέχρι τὸ ἔδαφος, καθὼς καὶ ἀπὸ τὰ μαλλιά του καὶ τὶς μεγάλες τρίχες τοῦ ὅλου σώματος.

Τὸν μεγάλο αὐτὸ Ἅγιο τὸν ἀνακάλυψε ὁ Ὅσιος Παφνούτιος, στὸν ὁποῖον ἐδιηγήθη τὰ τῆς ὁσιακῆς καὶ ἐρημικῆς ζωῆς του.
Ὅταν λοιπὸν ἦταν πολὺ μικρός, 5-6 ἐτῶν, καὶ ζοῦσε στὸ Κοινόβιο, συνέβη τὸ ἐξῆς: Ὡς μικρὸς ποὺ ἦταν, ἔτρωγε συχνότερα ἀπὸ τοὺς ἄλλους πατέρες. Ὅταν πεινοῦσε, ἔτρεχε στὸν τραπεζάρη καὶ τοῦ ζητοῦσε ψωμί, ἐλιές, φροῦτα… Κάποτε ὅμως ὁ τραπεζάρης πρόσεξε ὅτι ἔπαιρνε συχνότερα ψωμὶ καὶ ἐξαφανιζόταν.
-Κάποιο ζωάκι θὰ ταΐζη, σκέφθηκε.
Αὐτὸ συνεχίσθηκε γιὰ καμμιὰ ἑβδομάδα.
-Ἂς πάω νὰ δῶ, εἶπε μέσα του ὀ τραπεζάρης, ποῦ τὰ πηγαίνει αὐτά, ποὺ τοῦ δίνω.

Πράγματι, τὸν παρακολούθησε καὶ τὸν εἶδε νὰ μπαίνη στὸ Καθολικὸ τῆς Μονῆς καὶ νὰ κλείνη πίσω του τὴν πόρτα.
Ἔτρεξε γρήγορα στὸ παράθυρο καὶ μ’ αὐτά, ποὺ εἶδε, γούρλωσαν τὰ μάτια του… Ὁ μικρὸς κουβέντιαζε μὲ τὸ Βρέφος Ἰησοῦς, ποὺ εὑρίσκετο στὴν ἀγκαλιὰ τῆς Θεοτόκου, στὴν εἰκόνα τοῦ Τέμπλου!
-Σοῦ ἔφερα καὶ σήμερα ψωμάκι, ἔλεγε στὸν Χριστούλη, μιὰ καὶ δὲ Σὲ ταΐζει κανεὶς… οὕτε καὶ ἡ μαμά Σου…
Καὶ ἅπλωσε τὸ χέρι καὶ Τοῦ ἔδωσε μιὰ φέτα ψωμί…
Καὶ ὁ Κύριος Ἰησοῦς Χριστὸς, ποὺ ἦταν μικρὸ παιδάκι στὴν ἱερὴ εἰκόνα, ἅπλωσε τὸ χεράκι, πῆρε τὸ ψωμί… καί, ὅπως μάζεψε τὸ χεράκι Του μαζὶ μὲ τὸ ψωμάκι, ἐξαφανίσθηκε τὸ ψωμὶ μέσα στὴν εἰκόνα!...

Διαβάστε περισσότερα: «Ὁ πάντοτε ἐσθιόμενος καὶ μηδέποτε δαπανόμενος»