Ἀποσπάσματα ἀπὸ τό βιβλίο "Μέσα στό Φῶς τοῦ Χριστοῦ", Ἁγ. Συμεών ὁ Νέος Θεολόγος
Τό μυστήριο τῆς Θείας Εὐχαριστίας εἶναι κεντρικό στή ζωή τῆς Ἐκκλησίας ἤδη ἀπό τίς ἀρχές της, τοῦ ὁποίου ἡ θεολογία καί ἡ πνευματικότητα ἐκφράζονται μέ ἀναφορές στά ἔργα τῶν ἁγίων Πατέρων, ἀπό τοῦ ἁγίου Ἰγνατίου Ἀντιοχείας μέχρι καί τοῦ ἁγίου Συμεών τοῦ Νέου Θεολόγου, ὁ ὁποῖος τοποθέτησε τήν Θεία Εὐχαριστία στό κέντρο τῆς πνευματικῆς ζωῆς.
Ἡ βασική ἰδέα τοῦ ἁγίου Συμεών σχετικά μέ τή Θεία Εὐχαριστία εἶναι ἡ ἑξῆς: ἡ εὐχαριστιακή κοινωνία μᾶς ἑνώνει μέ τό Σῶμα τοῦ Χριστοῦ καί μέ τήν Ἐκκλησία πού εἶναι ἐπίσης τό Σῶμα Του, καί θεοποιεῖ ἐκείνους πού κοινωνοῦν ἐνσυνείδητα:
Συγγενής γάρ ἅπαξ ἡμῶν γεγονώς (ὁ Χριστός) τῇ σαρκί αὐτοῦ καί συμμετόχους τῆς θεότητος αὐτοῦ ἡμᾶς ἐργασάμενος ἀπ’ ἀρχῆς ἐν ὅλῳ τῷ κόσμῳ, ἀλλά καί ἐφ’ ἑνί ἑκάστω, τῶν πάλαι ἁγίων ἐγένετο καί μέχρι τοῦ νῦν ἀεί γίνεται.
Χάρη στήν Θεία Κοινωνία γινόμαστε φορεῖς τοῦ σαρκωμένου Θεοῦ... Συνανακιρνάμενος ἡμῶν ταῖς οὐσίαις καί φύσεσιν ἀρρήτως, καί θεοποιῶν ἡμᾶς ὡς συσσώμου αὐτοῦ καί σάρκα ὄντες ἐκ τῆς σαρκός αὐτοῦ καί ὀστοῦν ἐκ τῶν ὀστέων αὐτοῦ.
Κατά τόν ἅγιο Συμεών αὐτή ἡ πραγματική ἐνσωμάτωση εἶναι πνευματική, εἶναι τό μεγάλο μυστήριο τῆς ἀγάπης τοῦ Θεοῦ, πρός τόν ἄνθρωπο:
Μυστήριον τῆς ἀφράστου οἰκονομίας Αὐτοῦ, φρίκης ἁπάσης γέμον.
Ἅπαντες οἱ εἰς αὐτόν πιστεύοντες ἐσόμεθα ἕν πνεῦμα καί ἕν σῶμα.
Καί οἱ πιστοί πού γίνονται κοινωνοί τοῦ Σώματος καί τοῦ Αἵματος τοῦ Χριστοῦ εἶναι προορισμένοι γιά τή σωτηρία:
Πρό τῶν αἰώνων προώρισεν (ὁ Θεός) ἵνα ὅσοι πιστεύωσιν εἰς αὐτόν καί βαπτισθῶσιν εἰς τό ὄνομα αὐτοῦ, ἤγουν εἰς ὄνομα τοῦ Πατρός καί τοῦ Υἱοῦ καί τοῦ ἁγίου Πνεύματος, καί φάγωσι τό ἄχραντον σῶμα τοῦ Υἱοῦ αὐτοῦ καί πίωσι τό τίμιον αἷμα αὐτοῦ, δικαιωθῶσιν ἀπό τῆς ἁμαρτίας, καί ζωῆς αἰωνίου μέτοχοι γένωνται.
Αὐτό μπορεῖ νά τό καταλάβει κανείς μονάχα μέ μιά προσωπική ἐμπειρία, ἑλκόμενος ἀπό τήν συνεχῆ παρουσία τοῦ Ἁγίου Πνεύματος.
Εἰ βούλει δέ γνῶναι ὡς ἀληθῆ τά λεγόμενα, γενοῦ τῇ ἐργασίᾳ τῶν τοῦ Θεοῦ ἐντολῶν ἅγιος καί οὕτω μετάλαβε τῶν ἁγίων· καί γνώσεις τηνικαῦτα τῶν λεγομένων σοί τήν δύναμιν ἀκριβῶς.
Ἵνα δέ μή νομίζωμεν ὅτι τό πᾶν ἐστι τοῦ ὁρωμένου ἄρτου τούτου ἕνεκεν πολλαχῶς εἴρηκεν (ὁ Χριστός): "Ἐγώ εἰμί ὁ ἄρτος ὁ ἐκ τοῦ οὐρανοῦ καταβαίνων" καί οὐκ εἶπεν "ὁ καταβάς", ἀλλ' ὁ καταβαίνων καί νῦν καί καθ' ὥραν καί πάντοτε παραγενόμενος.
Ἡ ἐνσυνείδητη Θεία Κοινωνία εἶναι ἡ προϋπόθεση τῆς δραστικότητάς της, ἄλλως δέν μετέχουμε στή Θεότητα τοῦ Χριστοῦ.
Εἰ ἐν αἰσθήσει καί γνώσει, τῶν τοιούτων μετέχεις ἀξίως· ἰδού δή ἄξιος γέγονας τῆς τοιαύτης τραπέζης· εἰ γάρ μή ἄξιος γένῃ, οὐ κολληθήσῃ, οὐδαμῶς ἐνωθήσῃ Θεῶ.
Μή τοίνυν οἰέσθωσαν οἱ τῶν θείων μυστηρίων ἀναξίως μετέχοντες ὅτι δι᾿ αὐτῶν ἁπλῶς οὕτω κολλῶνται καί ἑνοῦνται Θεῶ τῷ ἀοράτῳ· ...
Ἑνοῦνται Θεῷ οἱ ἀξίως καί ἐν γνώσει καί θεωρίᾳ τοῦ μυστηρίου ἐκ τοῦ ἄρτου ἐσθίοντες τούτου καί ἐκ τούτου τοῦ ποτηρίου πίνοντες εὐαισθήτῳ ψυχῇ καί καρδίᾳ·
Ὁ ἅγιος Συμεών ἐπιμένει πολύ στόν πνευματικό χαρακτῆρα τῆς Θείας Κοινωνίας:
Ἵνα μηδέν σωματικόν ὑποπτεύσῃς μήτε τί γήινον ἐννοήσῃς, ἀλλά καί αὐτόν τόν μικρόν ἄρτον, τήν ὀλίγην μερίδα θεοποιηθεῖσαν, τοῖς νοεροῖς ὁρᾶς ὄμμασι καί γενομένην ὅλην ὁμοίαν τῷ ἐκ τοῦ οὐρανοῦ καταβαίνοντι ἄρτῳ, ὅς ἐστι Θεός ἀληθής καί ἄρτος καί πόμα ζωῆς ἀθανάτου...
Μόνο ἡ ἐνσυνείδητη κοινωνία μέ τό θεωμένο Σῶμα «ζωοποιεῖ»:
Τοίνυν, σύ αὐτός ὁ πιστός σώματος τεθεωμένου μεταλαμβάνεις, εἰ ἔχειν εὐαισθήτως ἐν ἑαυτῷ τοῦ Κυρίου λέγοντος: Ὁ τρώγων τόν ἐκ τοῦ οὐρανοῦ καταβαίνοντα ἄρτον ζήσεται εἰς τόν αἰῶνα.
Καί ἀκόμη περισσότερο τήν θεωρεῖ τῶν ἀγγέλων τροφήν, τόν οὐράνιον ἄρτον, ἐξ ὧν πᾶσαι αἱ ἄυλοι δυνάμεις τῶν οὐρανῶν τρεφόμεναι ἀκηράτως ζωοῦνται.
Ὁ Συμεών μακαρίζει ἐκείνους πού κοινωνοῦν καθημερινά καί μέ ἐπίγνωση:
Μακάριοι οἱ τόν Χριστόν καθ’ ἑκάστην μετά τοιαύτης ἐσθίοντες θεωρίας καί γνώσεως, ὅτι αὐτοί καθαρθήσονται ἀπό παντός ρύπου ψυχῆς τέ καί σώματος.
Ἡ Θεία Κοινωνία εἶναι Πάσχα, εἶναι πέρασμα ἀπό τόν αἰσθητό κόσμο στόν νοητό κόσμο, γιά νά συμβασιλέψει κανείς μέ τόν Χριστό:
Ἐάν οὕτω μέν ἑορτάζῃς, οὕτω δέ καί τῶν θείων μυστηρίων μεταλαμβάνῃς, ἔσται σοί ἅπας ὁ βίος ἑορτή μία, καί οὐδέ ἑορτή, ἀλλά ἑορτῆς ἀφορμή καί Πάσχα.
Καί ἐξομολογούμενος ὁμολογεῖ ὅτι μένει ἔκθαμβος, πῶς αὐτός ὁ ἀνάξιος ἀξιώθηκε ἰερουργῶντας τό μυστήριο τῆς Θείας Εὐχαριστίας, γενόμενος διάκονος τῆς Ἁγίας Τριάδος, μιᾶς διακονίας ἀνωτέρας καί αὐτῆς τῶν ἀγγέλων:
Πῶς ἐγώ, ὁ ταπεινός γενέσθαι ἠξιώθην τῶν θείων μυστηρίων ἱερουργός
καί λειτουργός τῆς ἀχράντου Τριάδος; Πῶς ὁ τοῖς Σεραφίμ ἀπρόσιτος ὑπάρχων,
ὁ πάντων κτίστης, ποιητής καί δεσπότης κατηξίωσας καί κρατεῖν καί ἐσθίειν
καί τό αἷμά σου τό πανάγιον πίνειν ...
Τό μεγάλο μυστήριο τῆς Εὐχαριστίας, ὅπου ὁ Θεός, ὁ ἀπρόσιτος καί ἀνέκφραστος, θεᾶται καί ἐσθίεται ἀπό τούς ἀνθρώπους, προσεγγίζεται ἀπό τόν ἅγιο Συμεών μέ τά ἀκόλουθα λόγια, ὅπου προσπαθεῖ νά δώσει μίαν ἔκφραση στό ἀνέκφραστο:
καί ἔχειν ἐν καρδίᾳ μου, Χριστέ, καταξιοῦμαι, καί διαμένω ἄφλεκτος χαίρων ἅμα
καί τρέμων καί ἀνυμνῶν σου τήν πολλήν, Χριστέ, φιλανθρωπίαν;
Καί θαυμάζων ἀναφωνεῖ ὅτι ἡ Θεία Εὐχαριστία εἶναι τό Μέγα Μυστήριο τῆς ἀγάπης τοῦ Θεοῦ γιά τούς ἀνθρώπους.
Ἀπέθανε (ὁ Χριστός) καί τῷ ἑαυτοῦ θανάτῳ ἀνεῖλε τόν θάνατον. ... Ἐμβαλών γάρ ἐν τῷ θανατηφόρῳ ἰῷ καί τῷ δηλητηρίῳ τῆς ἁμαρτίας τήν ἄρρητον τῆς Θεότητος αὐτοῦ καί τῆς σαρκός ζωοποιόν ἐνέργειαν, ὅλον τό γένος ἡμῶν ἐλυτρώσατο.
(Ἐπιμέλεια Κειμένου π. Γεώργιος Καλαντζῆς)
