Πνευματικά Κείμενα

Ὁ Κύριος ἀπεκάλυψε πολλὰ θαυμάσια καὶ ψυχοφέλιμα πράγματα στὸν ἐκλεκτό του, τὸν πατέρα Ζωσιμᾶ, βλέποντας τὴν στερεὰ πίστη του στὴν πρόνοια τοῦ Θεοῦ, ἄνευ τῆς ὁποίας ἀκόμα καὶ ἡ πίστη στὸν Θεὸ εἶναι προσβλητική. Ἐὰν κάποιος πιστεύη στὸν Θεό, τότε πρέπει νὰ πιστεύη χωρὶς καμιὰ ἀμφιβολία πὼς ὅλες οἱ περιστάσεις τῆς ζωῆς του ἐξελίσσονται κατὰ τὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ, ἢ ὅπως ὁ Θεὸς εὐαρεστεῖται νὰ τὶς παραχωρήση.

Συχνὰ ἔλεγε ὁ Στάρετς: «Οὔτε τρίχα δὲν θὰ πέση ἀπὸ κάποιο κεφάλι, ἐὰν δὲν εἶναι θέλημα Θεοῦ». Ἔλεγε «ὅτι πρέπει νὰ εἴμαστε χαρούμενοι καὶ ὅτι μεγάλως προσβάλλομε τὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ, ὅταν. λόγῳ τῶν θλίψεων καὶ τῶν στενοχωριῶν ποὺ μᾶς ἔρχονται, πέφτομε στὴν κατήφεια, στὸν γογγυσμό, στὴν ἀπελπισία, στὴν ἄμετρη λύπη καὶ στὴν σκληρὴ ἀναισθησία. Αὐτὰ τὰ φρικτὰ ἁμαρτήματα εἶναι τὰ πρόθυρα τῆς κολάσεως τοῦ πυρός.

Ἡ καταθλιμμένη ψυχὴ εἶναι ἤδη ἐγκλωβισμένη μέσα σὲ μιὰ φλογερὴ φωτιά, χειρότερη ἀπὸ ἐκείνην τῆς κολάσεως. Δὲν ὑπάρχει πιὰ καμιὰ αἴσθηση στὴν ψυχὴ αὐτή,, ἐκτὸς ἀπὸ ἕνα ὀξύτατο, ὀδυνηρὸ συναίσθημα, τὸ ὁποῖο σκοτώνει καὶ καίει τὰ πάντα. Τὶς δυστυχίες καὶ τὶς θλίψεις μᾶς τὶς στέλνει ἡ θεία Πρόνοια γιὰ νὰ μᾶς δοκιμάσει καὶ νὰ μᾶς ἐνδυναμώση γιὰ τὴν ζωὴ τοῦ πνευματικοῦ ἡρωϊσμοῦ. Ἡ μεγαλύτερη ἄσκηση εἶναι νὰ ὑπομένωμε ἀγόγγυστα, ὣς τὸ τέλος τῶν ἡμερῶν μας, ὅλα ὅσα ἔρχονται ἐπάνω μας μέσα στὴν κοιλάδα αὐτὴ τοῦ κλαυθμῶνος. ʺὉ δὲ ὑπομείνας εἰς τέλος, οὖτος σωθήσεταιʺ».

«Δὲν πρέπει νὰ ἀποδώσης στὸν ἑαυτό σου τὰ ὁδυνηρὰ γεγονότα τὰ ὁποῖα εἴτε ἐσὺ εἴτε οἱ πλησίον σου δοκιμάζουν. Ὄχι, ὅλα αὐτὰ δὲν προέρχονται ἀπὸ σένα, ἀλλὰ παραχωροῦνται σὲ σένα σὰν ἕνας σταυρὸς γιὰ νὰ τὸν βαστάζης. Βάσταζέ τον, λοιπόν, μὲ χαρά, ἐνδυναμωμένος ἀπὸ τὴν λαμπρὰ ἐλπίδα καὶ τὴν στερεὰ πίστη, πὼς ἐκεῖ, ʺἔνθα οὐκ ἐστιν ὀδύνη, οὐ λύπη, οὐ στεναγμός, ἀλλὰ ζωὴ ἀτελεύτητοςʺ, ἡ θλίψη ποὺ ἔχεις ὑποφέρει ἐδῶ μὲ ἐλπίδα κὰι ὑπομονή, θὰ δώση καὶ σὲ σένα καὶ στοὺς πλησίον σου τέτοια χαρὰ καὶ τέτοια ἐγγύτητα στὴν τελεία Ἀγάπη καὶ Ἀλήθεια, ποὺ ὁ ἄνθρωπος δὲν μπορεῖ κἂν νὰ φαντασθῆ. Ἐὰν ὑπομήνης τὴν θλίψη μὲ μακροθυμία, μαρτυρεῖς ἔτσι τὴν πιστότητά σου στὸν Χριστό, τὴν ἀφοσίωσή σου στὸν Σωτῆρα καὶ τὴν ἀγάπη σου σ’ Αὐτόν, ὁ ὁποῖος ἀναστήθηκε ἐκ τῶν νεκρῶν καὶ μᾶς προσκαλεῖ κοντά Του».

«Ἂς μὴν ἀγαπᾶμε τὰ φθαρτὰ καὶ τὰ ρέοντα. Κάθε γήϊνη χαρὰ εἶναι προσωρινὴ καὶ παύει μὲ τὸν θάνατο. Ἂς ἀγωνισθοῦμε, ἐπάνω ἀπ’ ὅλα, γιὰ τὰ αἰώνια καὶ ἂς φροντίσουμε γιὰ τὴν μέλλουσα ζωὴ καί, πρὸ παντός, ἂς ἔχωμε στὸν νοῦ μας τὸ τέλος μας, σύμφωνα μὲ τὰ λόγια τοῦ Εὐαγγελίου, ʺἐν ᾧ εὕρω σε, ἐν τούτῳ καὶ κρινῶ σεʺ».

Ἀπὸ τὸ βιβλίο «Ὁ Στάρετς Ζαχαρίας»,
ἔκδ. Ἱεροῦ Κοινοβίου Εὐαγγελισμοῦ τῆς Θεοτόκου, Ὀρμύλια.
Ἐπιμέλεια κειμένου: π. Κωνσταντῖνος Πασχάλης

άγιος γεράσιμος

Ἀπολυτίκιον 

Τῶν Ὀρθοδόξων προστάτην καὶ ἐν σώματι ἄγγελον, καὶ θαυματουργὸν θεοφόρον νεοφανέντα ἡμῖν, ἐπαινέσωμεν πιστοὶ θεῖον Γεράσιμον· ὅτι ἀξίως παρὰ Θεοῦ ἀπείληφεν, ἰαμάτων τὴν ἀέναον χάριν· ῥώννυσι τοὺς νοσοῦντας, δαιμονῶντας ἰᾶται· διὸ καὶ τοῖς τιμῶσιν αὐτόν, βρύει ἰάματα. 

 Ο Ναός μας πανηγυρίζει στις 20 Ὀκτωβρίου