Ὁ Κύριος μετὰ ἀπὸ μερικὰ γεγονότα ἀλλὰ καὶ καθὼς πλησιάζει ὁ καιρὸς τοῦ πάθους Του, ἀρχίζει νὰ μιλάει φανερὰ γιὰ τὸν σταυρικό Του θάνατο· «ὅτι δεῖ τὸν Υἱὸν τοῦ ἀνθρώπου πολλὰ παθεῖν… καὶ ἀποκταθῆναι, καὶ μετὰ τρεῖς ἡμέρας ἀναστῆναι». Ἐκφράζεται ἀπὸ τὸν Χριστὸ ἡ ἀναγκαιότητα τοῦ σταυρικοῦ Του θανάτου γιὰ τὴν σωτηρία μας ἀλλὰ καὶ ἡ συμμετοχὴ τοῦ κάθε ἀνθρώπου στὸ πάθος Του. Ὅποιος χάσει τὴν ψυχή του γιὰ τὸν Χριστό, αὐτὸς θὰ τὴν σώσει. Ἂς τὸ δοῦμε αὐτὸ καλύτερα.
Ἐὰν παρατηρήσει κάποιος τὴν εὐαγγελικὴ περικοπὴ προσεκτικά, θὰ δεῖ πὼς ὅλες οἱ τάξεις τῶν Ἐβραίων εἶχαν στραφεῖ ἐναντίον τοῦ Χριστοῦ. Αὐτὸ σημαίνει, γράφει ἕνας ἐπιφανὴς Ἐπίσκοπος, πὼς ὅλες οἱ θρησκευτικὲς τάξεις εἶχαν ἀπορρίψει τὸ πρόσωπο τοῦ Κυρίου καὶ πῶς ἕνα ἀβυσσαλέο χάσμα ὑπῆρχε μεταξὺ τῶν ἀρχόντων καὶ τοῦ Ἰησοῦ. Οἱ ἀποκαλύψεις τοῦ Χριστοῦ γιὰ τὸν θάνατό Του ἦταν ἀντίθετες μὲ τὶς προσδοκίες τῶν Ἰουδαίων γιὰ τὸν Μεσσία. Ἡ ἰδέα πὼς ὁ Μεσσίας θὰ ὑποστεῖ δεινὰ ἦταν ἀδιανόητη στοὺς Ἰουδαίους ἀκόμη καὶ στοὺς μαθητὲς τοῦ Σωτῆρος Χριστοῦ.
Σὲ ἄλλο σημεῖο τοῦ Κατὰ Μᾶρκον Εὐαγγελίου, ὅπου ὁ Χριστὸς πάλι μίλησε γιὰ τὸ πάθος Του, ὁ Εὐαγγελιστὴς σημειώνει· «οἱ δὲ (δηλαδὴ οἱ μαθητές) ἠγνόουν τὸ ῥῆμα, καὶ ἐφοβοῦντο αὐτὸν ἐπερωτῆσαι». Δὲν μποροῦσαν νὰ καταλάβουν τὰ λόγια τοῦ Χριστοῦ καὶ φοβόντουσαν νὰ τοῦ ζητήσουν ἐπεξηγήσεις. Ὁ Χριστὸς ὅμως μιλοῦσε συνέχεια γιὰ τὸ πάθος Του, γιατὶ ἤθελε νὰ τοὺς δώσει νὰ καταλάβουν, ὅπως θέλει καὶ γιὰ ὅλους τοὺς ἀνθρώπους ὅλων τῶν ἐποχῶν, πὼς ὁ Σταυρὸς ἦταν ἡ κύρια ἀποστολή Του.
Ἔχοντας κάνει τὴν διευκρίνιση αὐτὴ καταλαβαίνουμε τὰ λόγια τοῦ Κυρίου, ὁ ὁποῖος ζητάει ἀπὸ τὸν καθένα μας νὰ σηκώσει τὸν Σταυρό του καὶ νὰ Τὸν ἀκολουθήσει ἢ νὰ χάσει τὴν ψυχή του γι’ Αὐτὸν καὶ γιὰ τὸ Εὐγγέλιό Του. Ἡ ἄρση τοῦ Σταυροῦ εἶναι σημεῖο γνησιότητας τῶν μαθητῶν τοῦ Χριστοῦ. Ὅποιος εἶναι χριστιανός, σηκώνει τὸν Σταυρό του. Ἡ ἀπώλεια τῆς ζωῆς χάριν τοῦ Ἰησοῦ καὶ τοῦ Εὐαγγελίου εἶναι στὴν οὐσία σωτηρία τῆς ζωῆς. Ἡ ἄρνηση αὐτῆς τῆς θυσίας δὲν ἰσοσταθμίζεται οὔτε μὲ τὴν κατάκτηση ὁλοκλήρου τοῦ κόσμου. Ἐὰν ὁ Σταυρὸς ἀναμένει τὸν Ἰησοῦ, δὲν μπορεῖ νὰ εἶναι διαφορετικὴ ἡ τύχη τῶν μαθητῶν καὶ τῶν πιστῶν χριστιανῶν, οἱ ὁποῖοι θέλουν νὰ Τὸν ἀκολουθήσουν. Ὁ πιστὸς μαθητὴς ἀκολουθεῖ καὶ μιμεῖται τὸν Χριστὸ ἄχι μόνον στὴν ζωὴ ἀλλὰ καὶ στὸν θάνατο, λέγει ἕνας θεολόγος.
Ἡ ἐγκατάλειψη τῶν ἐγωϊστικῶν ἀπαιτήσεων τοῦ ἀνθρώπου, ἡ καταπολέμηση τῶν παθῶν ποὺ κυριαρχοῦν στὴν ψυχή μας, τὸ βίωμα νὰ μὴν ἀνήκουμε στὸν ἑαυτό μας, ἀλλὰ στὸν Θεὸ καὶ τὸν πλησίον μας, ἡ θετικὴ ἐργασία τῶν ἐντολῶν τοῦ Χριστοῦ, εἶναι ἐκεῖνα ποὺ μᾶς δίνουν τὸ δικαίωμα νὰ ποῦμε πῶς σηκώνουμε τὸν Σταυρὸ τοῦ Ἰησοῦ. Αὐτό, γράφει ὁ Βίκτωρ ὁ Πρεσβύτερος Ἀντιοχείας, δὲν εἶναι ὑπόθεση λίγου χρόνου, ἀλλα «διὰ παντὸς τοῦ βίου τοῦτου δεῖ ποιεῖν», δηλαδὴ σ’ ὅλη μας τὴν ζωὴ ἀγωνιζόμαστε μὲ τὸν τρόπο αὐτό.
Στὴν ζωή μας ὅλοι οἱ ἄνθρωποι περνᾶμε δυσκολίες καὶ ἀντιμετωπίζουμε πειρασμοὺς. Ἡ μὴ ἀποδοχὴ τοῦ μαρτυρίου ἰσοδυναμεῖ μὲ ἀντίσταση κατὰ τοῦ Θεοῦ. Ἡ προσπάθεια τοῦ πιστοῦ νὰ σώσει τὴν ψυχή του μὲ τὸ νὰ ἀρνηθεῖ τᾶ πάθη του καὶ τὶς ἁμαρτίες του εἶναι σωτήρια. Ὁ Σταυρὸς εἶναι γιὰ τοὺς χριστιανοὺς δύναμη καὶ ζωή. Μπορεῖ ἡλογική μας νὰ ἀντιδρᾶ, ἀλλὰ ἡ πραγματικότητα εἶναι πὼς χρειάζεται μεγάλο ἀγῶνα γιὰ νὰ φτάσουμε στὸ τέλος, ποὺ εἶναι ἡ θέωση τοῦ ἀνθρώπου.
Ἂς μὴν ἐγκαταλείψουμε τὸν ἑαυτό μας στὶς διάφορες περιστάσεις, ἀλλὰ νὰ δείξουμε ἀγωνιστικὸ φρόνημα καὶ ὁ Θεὸς δὲν θὰ μᾶς ἐγκαταλείψει ποτέ. Θὰ σταυρωθεῖ μαζί μας καὶ θὰ μᾶς χαρίσει τὴ λύτρωση. Ἀμήν.
Ἀπὸ τὸ βιβλίο «Εὐαγγελικὸς Λόγος», Μητροπολίτου Ἐδέσσης Ἰωήλ
Ἐπιμέλεια κειμένου π. Κωσταντῖνος Πασχάλης
