Πνευματικά Κείμενα

Ὅ,τι καὶ νὰ κάνουμε, ταπείνωση-ἀγάπη-ἀρχοντιὰ χρειάζεται.
Τὰ πράγματα εἶναι ἁπλά.Ἑμεῖς τὰ κάνουμε δύσκολα.

Ὅσο μποροῦμε, νὰ κάνουμε ὅ,τι εἶναι δύσκολο στὸν διάβολο καὶ εὔκολο στὸν ἄνθρωπο. Ἡ ἀγάπη καὶ ἡ ταπείνωση εἶναι δύσκολες στὸν διάβολο καὶ εὔκολες στὸν ἄνθρωπο. Καὶ ἕνας φιλάσθενος ποὺ δὲν μπορεῖ νὰ κάνει ἄσκηση, μπορεῖ νὰ νικήση τὸν διάβολο μὲ τὴν ταπείνωση. Σὲ ἕνα λεπτὸ μέσα μπορεῖ ὁ ἄνθρωπος νὰ γίνη Ἄγγελος ἢ ταγκαλάκι. Πῶς; Μὲ τὴν ταπείνωση ἢ τὴν ὑπερηφάνεια. Τί, μήπως χρειάσθηκαν ὥρες γιὰ νὰ γίνη ὁ Ἑωσφόρος ἀπὸ Ἄγγελος διάβολος; Μέσα σὲ δευτερόλεπτα ἔγινε. Ὁ εὐκολώτερος τρόπος γιὰ νὰ σωθοῦμε, εἶναι ἡ ἀγάπη καὶ ἡ ταπείνωση. Γι΄ αὐτὸ ἀπὸ τὴν ἀγάπη καὶ τὴν ταπείνωση νὰ ἀρχίσουμε καὶ μετὰ νὰ προχωρήσουμε στὰ ἄλλα.
Νὰ εὔχεσθε νὰ δίνουμε συνέχεια χαρὰ στὸν Χριστὸ καὶ στενοχώρια στὸ ταγκαλάκι, μιὰ ποὺ τοῦ ἀρέσει ἡ κόλαση καὶ δὲν θέλει νὰ μετανοήση;

Ἂν βλέπεις, ὅτι δὲν ἔχεις γαλήνη ἀλλὰ στενοχώρια, νὰ ξέρεις ὅτι ὑπάρχει μέσα σου κάτι ἀτακτοποίητο καὶ πρέπει νὰ τὸ βρεῖς, γιὰ νὰ τὸ διορθώσεις. Κάνεις, π.χ. ἕνα σφάλμα·στενοχωριέσαι, ἀλλὰ δὲν τὸ ἐξομολογεῖσαι. Σοῦ συμβαίνει μετὰ ἕνα εὐχάριστο γεγονὸς καὶ νιώθεις χαρά. Αὐτὴ ἡ χαρὰ σκεπάζει τὴν στενοχώρια γιὰ τὸ σφάλμα σου καὶ σιγὰ-σιγὰ τὸ ξεχνᾶς δὲν τὸ βλέπεις, ἐπειδὴ καπακώθηκε ἀπὸ τὴν χαρά. Οἱ χαρὲς σκεπάζουν τὸ σφάλμα, τὸ πάνε πιὸ κάτω, πιὸ βαθιά, ἀλλὰ ἐκεῖνο ἐσωτερικὰ δουλεύει. Ἔτσι ὁ ἄνθρωπος ἀρχίζει νὰ σκληραίνει, γιατὶ καταπατᾶ τὴν συνείδησή του καὶ ἡ καρδιά του πιάνει σιγὰ-σιγὰ γλίτσα. Ὕστερα τὸ ταγκαλάκι ὅλα του τὰ δικαιολογεῖ: «αὐτὸ δὲν εἶναι τίποτε, ἐκεῖνο εἶναι φυσιολογικό», ἀνάπαυση ὅμως δὲν ἔχει, γιατὶ ἡ στενοχώρια δουλεύει ἀπὸ κάτω. Νιώθει μιὰ ἀνησυχία, δὲν ἔχει ἐσωτερικὴ γαλήνη. Ζεῖ μὲ ἕνα συνεχὲς ἄγχος. Εἶναι βασανισμένος. Δὲν βρίσκει τί φταίει, γιατὶ τὰ σφάλματά του εἶναι καπακωμένα. Δὲν καταλαβαίνει ὅτι ὑποφέρει, ἐπειδὴ ἁμάρτησε.

Ὁ ταπεινὸς ἄνθρωπος, ὅπως φαίνεται, εἶναι ὁ δυνατότερος τοῦ κόσμου, διότι καὶ νικάει, ἀλλὰ καὶ σηκώνει πολλὰ ξένα βάρη μὲ ἐλαφριὰ τὴν συνείδηση του.
Ὅποιος δὲν ἔχει γευτεῖ, τὴν ἀνέκφραστη γλυκύτητα καὶ παρηγοριὰ τῆς Παναγίας μας, μοιάζει μὲ τὰ παιδιὰ τοῦ ὀρφανοτροφείου ποὺ δὲν ἔνιωσαν τὴν οἰκογενειακὴ ζεστασιά.
Ὅποιος ἔχει πολλὴ εὐλάβεια στὴν Παναγία, ἀκούει τὸ ὄνομά Της καὶ ἀλλοιώνεται!
Ἢ ἂν τὸ βρεῖ κάπου γραμμένο, τὸ ἀσπάζεται µὲ εὐλάβεια καὶ σκιρτάει ἡ καρδιά του!
Μπορεῖ νὰ κάνει ὁλόκληρη ἀκολουθία µὲ ἕναν συνεχῆ ἀσπασμὸ στὸ ὄνοµά Της Παναγίας!
Καὶ ὅταν προσκυνᾶ τὴν εἰκόνα Της, δὲν ἔχει τὴν αἴσθηση ὅτι εἶναι εἰκόνα, ἀλλὰ ὅτι εἶναι ἡ ἴδια ἡ Παναγία, καὶ πέφτει κάτω λειωµένος, διαλυμένος ἀπὸ τὴν ἀγάπη Της!

Εἶπα σὲ κάποιους γιατροὺς ποὺ συζητοῦσαν γιὰ τὴν ἀναισθησία ποὺ κάνουν στὶς ἐγχειρήσεις: «Τοῦ πειρασμοῦ ἡ ἀναισθησία ἔχει ἄσχημες ἐπιπτώσεις στὸν ἄνθρωπο, ἐνῶ αὐτὴ ποὺ κάνετε ἐσεῖς βοηθάει». Ἡ ἀναισθησία τοῦ διαβόλου εἶναι σὰν τὸ δηλητήριο ποὺ ρίχνει τὸ φίδι στὰ πουλιὰ ἢ στὰ λαγουδάκια, γιὰ νὰ παραλύσουν καὶ νὰ τὰ καταπιῆ, χωρὶς νὰ ἀντιδράσουν.
Ὁ διάβολος, ὅταν θέλη νὰ πολεμήση ἕναν ἄνθρωπο, στέλνει πρῶτα ἕνα διαβολάκι «ἀναισθησιολόγο», γιὰ νὰ κάνη τὸν ἄνθρωπο πρῶτα ἀναίσθητο, καὶ μετὰ πηγαίνει ὁ ἴδιος καὶ τὸν πελεκάει, τὸν κάνει ὅ,τι θέλει. Ἀλλὰ προηγεῖται ὁ... «ἀναισθησιολόγος».
Μᾶς βάζει ἔνεση ἀναισθησίας καὶ ξεχνοῦμε. Νά, βλέπεις, οἱ μοναχοὶ ὑποσχόμαστε «ὑβρισθῆναι, χλευασθῆναι» κ.λπ., καὶ τελικά, ὁ πειρασμὸς μερικὲς φορὲς μᾶς μπερδεύει καὶ κάνουμε τὰ ἀντίθετα ἀπὸ αὐτὰ ποὺ ὑποσχεθήκαμε. Ἀλλιῶς ξεκινᾶμε καὶ ἀλλιῶς καταλήγουμε.
Γιὰ ἀλλοῦ ξεκινήσαμε νὰ πᾶμε καὶ ἀλλοῦ πηγαίνουμε. Δὲν προσέχουμε»

Ὁ ταπεινὸς ἄνθρωπος, ὅπως φαίνεται, εἶναι ὁ δυνατότερος τοῦ κόσμου, διότι καὶ νικάει, ἀλλὰ καὶ σηκώνει πολλὰ ξένα βάρη μὲ ἐλαφριὰ τὴν συνείδησή του. Ἐνῶ ζεῖ περιφρονημένος καὶ ἀδικημένος γιὰ τὰ ξένα σφάλματα ποὺ οἰκειοποιεῖται ἀπὸ ἀγάπη, ἐσωτερικὰ νιώθει τὴν μεγαλύτερη χαρὰ τοῦ κόσμου, γιατὶ εἶναι περιφρονημένος πιὰ ἀπὸ αὐτὸν ὁ μάταιος τοῦτος κόσμος. Οἱ ὕβρεις, οἱ ἀδικίες κλπ. Εἶναι τὰ καλύτερα νυστέρια γιὰ ὅσους ἔφταιξαν, διότι μὲ αὐτὰ καθαρίζουν οἱ παλιὲς πληγές. Γιὰ ἐκείνους ὅμως ποὺ δὲν ἔφταιξαν εἶναι μαχαίρια δημίου, καὶ Μάρτυρες θεωροῦνται αὐτοὶ ποὺ τὰ δέχονται χαρούμενοι γιὰ τὴν ἀγάπη τοῦ Χριστοῦ.

Ἐπιμέλεια κειμένων: π. Γεώργιος Ἀνάγνου

άγιος γεράσιμος

Ἀπολυτίκιον 

Τῶν Ὀρθοδόξων προστάτην καὶ ἐν σώματι ἄγγελον, καὶ θαυματουργὸν θεοφόρον νεοφανέντα ἡμῖν, ἐπαινέσωμεν πιστοὶ θεῖον Γεράσιμον· ὅτι ἀξίως παρὰ Θεοῦ ἀπείληφεν, ἰαμάτων τὴν ἀέναον χάριν· ῥώννυσι τοὺς νοσοῦντας, δαιμονῶντας ἰᾶται· διὸ καὶ τοῖς τιμῶσιν αὐτόν, βρύει ἰάματα. 

 Ο Ναός μας πανηγυρίζει στις 20 Ὀκτωβρίου