Ἡ Ἐκκλησία ἀπὸ τὴν μεγάλη της φιλανθρωπία, γιὰ νὰ μπορέσουν ὅσο εἶναι δυνατὸν περισσότεροι πιστοὶ νὰ συμμετέχουν στὶς Ἀκολουθίες, καθιέρωσε ἀπὸ τὴν ἀρχὴ τῆς Μ. Ἑβδομάδος νὰ ψάλλεται τὸ βράδυ τῆς προηγούμενης ὁ Ὄρθρος τῆς ἑπομένης ἡμέρας (π.χ. τὴν Κυριακὴ τῶν Βαΐων τὸ βράδυ ψάλλεται ὁ Ὄρθρος τῆς Μεγάλης Δευτέρας).
Οἱ τέσσερις πρῶτες ἡμέρες μᾶς προετοιμάζουν πνευματικὰ γιὰ τὸ θεῖο δράμα καὶ οἱ Ἀκολουθίες ὀνομάζονται «Ἀκολουθίες τοῦ Νυμφίου».
Ὁ ἅγιος Ἰωάννης γεννήθηκε στὴν Παλαιστίνη τὸ 523. Δεκαέξι ἐτῶν ἔγινε μοναχὸς καὶ σὲ μεγάλη ἡλικία ἔγινε ἡγούμενος τῆς μονῆς τοῦ Σινᾶ. Ὁ Ἅγιος κοιμήθηκε στὶς 30 Μαρτίου, τό 603.
Συνέγραψε το σύγγραμμα ποὺ ὀνομάζεται Κλίμακα τῶν ἀρετῶν, τριάντα λόγους περὶ ἀρετῆς, ὅπου ὁ κάθε λόγος περιλαμβάνει καὶ μία ἀρετή, ξεκινῶντας ἀπὸ τὶς πιὸ πρακτικὲς καὶ ἀνεβαίνοντας κατέληξε στὶς θεωρητικὰ ὑψηλές, σὲ κομψὴ ἑλληνικὴ γλώσσα, μὲ χάρη, παραστατικότητα ὅπου παρουσιάζει πλοῦτο ἐκφράσεως καὶ γνώσεων.
Οἱ διδασκαλίες του εἶναι ὁλοκάθαρα νάματα ποὺ προέρχονται ἀπὸ ἁγιασμένη πηγή. Εἶναι θεόπνευστο κείμενο.
Οἱ σύγχρονοι ψυχολόγοι θαυμάζουν τὴν βαθύτητα τῶν ψυχολογικῶν του γνώσεων καὶ παρατηρήσεων καὶ διαπιστώνεται ταυτότητα μὲ τὰ τελευταῖα ἀξιόλογα πορίσματα τῆς ψυχολογίας τοῦ Βάθους.
Ἀοργησία σημαίνει ἀκόρεστη ἐπιθυμία γιὰ ἀτιμία, ὅμοια μὲ τὴν ἀπέραντη ἐπιθυμία τῶν κενοδόξων γιὰ ἔπαινο, νίκη κατὰ τῆς ἀνθρωπίνης φύσεως, ποὺ φαίνεται μὲ τὴν ἀναισθησία ἀπέναντι στὶς ὕβρεις καὶ ποὺ ἀποκτᾶται μὲ ἀγῶνες καὶ ἱδρῶτες.
Πραότης σημαίνει νὰ παραμένη ἡ ψυχή ἀκίνητη καὶ ἀτάραχη, τόσο στὶς ἀτιμίες ὅσο καὶ στοὺς ἐπαίνους.
Ἡ ἀρχὴ τῆς ἀοργησίας εἶναι νὰ σιωποῦν τὰ χείλη, ἐνῶ ἡ καρδία εὑρίσκεται σὲ ταραχή. Τὸ μέσον εἶναι νὰ σιωποῦν οἱ λογισμοί, ἐνῶ ἡ ψυχὴ εὑρίσκεται σὲ ὀλίγη ταραχή. Καὶ στὸ τέλος, νὰ ἐπικρατῆ στὴν ψυχὴ μόνιμη γαλήνη, ὅσο καὶ ἄν φυσοῦν οἱ ἀκάθαρτοι ἄνεμοι...
Ἡ ἐκκλησιαστικὴ περίοδος τοῦ Τριωδίου καὶ εἰδικότερα ἡ Μεγάλη Σαρακοστὴ ποὺ εἶναι ἕνα μεγάλο πνευματικὸ ταξίδι, μᾶς φανερώνει ὅτι τὸ κυριώτερο ἐφόδιο, γιὰ τὸ πιὸ οὐσιαστικὸ ταξίδι τῆς ζωῆς μας, εἶναι ἡ ἀγάπη ποὺ ἀποτελεῖ καὶ τὸ θέμα στὸ Εὐαγγελικὸ ἀνάγνωσμα τῆς Κυριακῆς τῆς Ἀπόκρεῳ (Ματθ. κε΄ 25-40). Ὅταν ὁ Χριστός θὰ ἔρθει νὰ μᾶς κρίνει στὸ τέλος τοῦ ταξιδιοῦ τῆς παρούσης ζωῆς μας τὸ κριτήριό Του θὰ εἶναι ἡ ἀγάπη – ὄχι ἕνα ἁπλὸ ἀνθρωπιστικὸ ἐνδιαφέρον γιὰ μιὰ ἀφηρημένη δικαιοσύνη καὶ γιὰ κάποιους, ἀνώνυμους «φτωχούς», ἀλλὰ ἡ συγκεκριμένη καὶ προσωπικὴ ἀγάπη γιὰ τόν ἄνθρωπο, γιὰ κάθε ἀνθρώπινο πρόσωπο μὲ τὸ ὁποῖο ὁ Θεὸς μὲ φέρνει σὲ ἐπαφὴ στὴ ζωὴ μας.
Αὑτὴ ἡ διάκριση εἶναι πολὺ σημαντικὴ γιατὶ σήμερα ὅλο καὶ περισσότερο ταυτίζουμε τὴν χριστιανικὴ ἀγάπη μόνον μὲ τὶς πολιτικὲς, οἰκονομικὲς καὶ κοινωνικὲς φροντίδες, ἀξιόλογες μέν, ἀλλὰ μᾶς ἀποπροσανατολίζουν ἀπὸ τὸ καθημερινὸ καθῆκον ἐκδηλώσεων σεβασμοῦ καὶ ἀγάπης ἀκόμη καὶ πρὸς τὸν ἄμεσο πλησίον μας.Ἡ χριστιανικὴ ἀγάπη εἶναι ἡ «δυνατὴ ἀδυνατότητα» νὰ βλέπω τὸ Χριστὸ στὸ πρόσωπο κάθε ἀνθρώπου, ὁποιοσδήποτε κι ἄν εἶναι αὐτός, καὶ τὸν ὁποῖο ὁ Θεός, μέσα στὸ αἰώνιο καὶ μυστηριῶδες σχέδιό Του, ἔχει ἀποφασίσει νὰ φέρει μέσα στὴ ζωὴ μου ἔστω καὶ γιὰ λίγες στιγμὲς νὰ τὸν φέρει κοντὰ μου, ὄχι σὰν μιὰ εὐκαιρία γιὰ «καλὴ πράξη» ἡ γιὰ ἐξάσκηση τῆς φιλανθρωπίας μου, ἀλλὰ σὰν ἀρχὴ μιᾶς ἀδιάκοπης συντροφιᾶς μὲ τὸν ἴδιο τὸ Θεό.«εἰ ἐνί τούτων τῶν ἐλαχίστων ἐποιήσατε, ἐμοί ἐποιήσατε» (Ματθ. κε΄ 40)...
Διαβάστε περισσότερα: Ἀνιδιοτελής Ἀγάπη: Ἡ ἀδιακόπη συντροφιά μέ τόν Κύριο Ἰησοῦ Χριστό