Iδοὺ καιρὸς εὐπρόσδεκτος, ἡμέρα σωτηρίας, ποὺ δὲν μετρεῖται μὲ διαστήματα, δὲν αὐξομειώνεται, δὲν διακόπτεται ἀπὸ νύκτα. Αὐτὸς ὁ ἥλιος, ἀφ᾽ ὅτου φιλανθρώπως ἔλαμψε σὲ μᾶς μὲ εὐδοκία τοῦ Πατρὸς καὶ συνεργία τοῦ Ἁγίου Πνεύματος καὶ μᾶς ἐξήγαγε ἀπὸ τὸ σκοτάδι στὸ θαυμαστό Του φῶς, συνεχίζει γιὰ πάντα νὰ λάμπει ὡς ἄδυτος ἥλιος.
«Τὸν καιρὸ ἐκεῖνο παραλαμβάνει ὁ Ἰησοῦς τὸν Πέτρο, τὸν Ἰάκωβο καὶ τὸν Ἰωάννη καὶ τοὺς ἀνεβάζει σὲ ὄρος ὑψηλὸ κατ᾽ ἰδίαν. Ἐκεῖ μεταμορφώθηκε ἐνώπιόν τους καὶ ἔλαμψε τὸ πρόσωπό Του ὅπως ὁ ἥλιος» (Ματθ. 17, 1).
Ὁ Κύριος μιλοῦσε συχνότατα γιὰ τὴν Βασιλεία τοῦ Θεοῦ καὶ θέλησε καὶ νὰ δείξῃ τὴν Βασιλεία Του, βεβαιώνοντας τὴν ἀλήθεια τοῦ κηρύγματός Του, ἀλλὰ καὶ προετοιμάζοντας τοὺς Μαθητές Του γιὰ τὰ ἐπερχόμενα παθήματά Του. Μὲ τὴν Θεία Μεταμόρφωση ἔδειξε σ’ αὐτοὺς τὴν Βασιλεία Του πρὶν ἀπὸ τὸ Πάθος Του, καὶ τὴν δύναμή Του πρὶν ἀπὸ τὸ θάνατό Του, καὶ τὴν δόξα Του πρὶν ἀπὸ τὸν ἐξευτελισμό Του, ὥστε νὰ γνωρίσουν ὅτι δὲν σταυρώθηκε ἀπὸ ἀδυναμία, ἀλλὰ ἀπὸ φιλανθρωπία.
Σ’ αὐτὸ τὸ ὑπερμέγιστο γεγονὸς ἀποκαλύπτεται ἡ βασιλεία τοῦ Θεοῦ. Ὅσοι ἀξιωθοῦν νὰ συμμετάσχουν στὴν Βασιλεία τοῦ Θεοῦ, θὰ βρίσκονται μέσα στὸ Φῶς καὶ θὰ ζοῦν τὴν αἰώνια μακαριότητα.
Μεταμορφώθηκε ὁ Χριστὸς, ὄχι παίρνοντας ὅ,τι δὲν εἶχε, οὔτε μεταβαλλόμενος σὲ ὅ,τι δὲν ἦταν, ἀλλὰ φανερώθηκε στοὺς μαθητές Του, ὅπως πραγματικὰ ἦταν. Ἀποκάλυψε στοὺς Ἀποστόλους «τὴν δόξα τῆς Θεότητός Του, ποὺ ἦταν ἄγνωστη καὶ κρυμμένη στὴν ἀνθρώπινη φύση Του», «μετασκευάζων ἐπὶ τὸ θειότερον τοὺς ὀφθαλμούς των».
Ὁ Χριστὸς μεταμορφώθηκε γιὰ νὰ φανερώσει σ’ ἐμᾶς αἰσθητὰ τὴν μεταμόρφωση ποὺ μέλλει νὰ ὑποστεῖ ἡ φύση μας, καὶ τὸν δεύτερο σωτήριο ἐρχομό Του, ὁ ὁποῖος θὰ γίνει πάνω στὶς νεφέλες, καθὼς εἶναι κριτὴς ζωντανῶν καὶ νεκρῶν. Γι’ αὐτὸ ἐμφάνισε τὸν Μωυσῆ καὶ τὸν Ἠλία, γιὰ νὰ παρουσιάσει τὰ δείγματα τῶν ἀρχαίων προσώπων.
Κατὰ τὴν Μεταμόρφωση ἔχουμε διακριτὴ ἀποκάλυψη τῶν τριῶν προσώπων τῆς Ἁγίας Τριάδος γιὰ δεύτερη φορὰ μετὰ τὴν Βάπτιση. Τὸν μεταμορφωθέντα Υἱὸ καλύπτει ἡ φωτεινὴ νεφέλη, ποὺ δηλώνει τὴν παρουσία τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, καὶ ἡ φωνὴ τοῦ Πατρὸς νὰ λέγῃ «Αὐτὸς εἶναι ὁ Υἱὸς μου ὁ ἀγαπητὸς· σ’ Αὐτὸν νὰ ὑπακούετε», χωρὶς προσποίηση, χωρὶς περιέργεια, χωρὶς κακία καὶ χωρὶς γλωσσικὲς ἀπόπειρες θέλοντας νὰ ὁρίσουμε τὰ μεγέθη Του, ἀλλὰ μὲ πίστη προχωρώντας στὸ χῶρο τοῦ ὑπέρλογου, γνωρίζοντας, κατανοώντας ὅτι εἶναι βάθος πλούτου καὶ σοφίας οἱ ἀνεξιχνίαστοι δρόμοι μέσα ἀπὸ τοὺς ὁποίους ἐνεργεῖ ἡ φιλανθρωπία τοῦ Θεοῦ.
Τὸ ὄρος Θαβὼρ θυμίζει τὸ ὄρος Σινᾶ μὲ τὶς Θεοφάνειές του. Ὁ ἴδιος Κύριος ποὺ μίλησε τότε στὸν Μωϋσῆ, ὁ ἴδιος τώρα μεταμορφωμένος μιλᾶ μὲ τὸν Μωϋσῆ. Τὸ Θαβώριον ὄρος ἔγινε πράγματι οὐρανὸς, ποὺ ἀποκάλυψε τὴν δόξα τῆς Βασιλείας τοῦ Θεοῦ, ἀλλὰ καὶ τὴν Ἁγία Τριάδα. Ἔγινε ἐπίσης «τύπος τῆς Ἐκκλησίας καὶ ἀποκάλυψε σ’ ἐμᾶς ὅτι ὁ ἴδιος εἶναι Αὐτὸς ποὺ ἔδωσε τὶς δύο Διαθήκες», στὴν Ἐκκλησία. Στὴν Μεταμόρφωση παρέστησαν ἀπὸ τὴν Π. Διαθήκη ὁ Μωϋσῆς, ὡς ἐκπρόσωπος τοῦ Νόμου, καὶ ὁ Ἠλίας, ὡς ἐκπρόσωπος τῶν Προφητῶν, καὶ ἀπὸ τὴν Κ. Διαθήκη οἱ πρόκριτοι τῶν Ἀποστόλων, γιὰ νὰ φανῆ ὅτι ὁ Ἰησοῦς εἶναι ὁ Κύριος τοῦ Νόμου τῶν Προφητῶν καὶ τῶν Ἀποστόλων, Κύριος Παλαιᾶς καὶ Καινῆς Διαθήκης καὶ Κύριος τῶν ζώντων καὶ τῶν νεκρῶν.
Ὁ Κύριος στὰ Εὐαγγέλια λέει πὼς τούτη ἡ δόξα δὲν εἶναι κοινὴ μόνο σ᾽ Αὐτὸν καὶ τὸν Πατέρα, ἀλλὰ καὶ οἱ ἅγιοι μετέχουν σ᾽ αὐτὴ τὴν δόξα καὶ βασιλεία. Ἀλλ᾽ ὁ μὲν Πατὴρ καὶ ὁ Υἱὸς μαζὶ μὲ τὸ θεῖο Πνεῦμα ἔχουν φυσικὴ τούτη τὴν δόξα καὶ βασιλεία, οἱ δὲ ἅγιοι ἄγγελοι καὶ οἱ ἄνθρωποι τὴν ἀποκτοῦν κατὰ χάρη, δεχόμενοι ἀπὸ ἐκεῖ τὴν ἔλλαμψη.
Ἐπειδή, ὅμως, εἶναι ἥλιος δικαιοσύνης καὶ ἀλήθειας, δὲν ἀνέχεται νὰ φέγγει καὶ νὰ γνωρίζεται ὅπου μετέρχεται τὸ ψεῦδος ἤ ὑψώνεται ἡ ἀδικία μὲ λόγια ἤ μὲ ἐπίδειξη ἔργων. Ἀλλὰ ἐμφανίζεται καὶ γίνεται πιστευτὸς ἀπὸ τοὺς ἐργάτες τῆς δικαιοσύνης καὶ τοὺς ἐραστὲς τῆς ἀλήθειας καὶ αὐτοὺς εὐφραίνει: «Φῶς ἀνέτειλε γιὰ τὸν δίκαιο καὶ εὐφροσύνη» (Ψαλμ. 96, 12).
Ἂς ἀποβάλλουμε λοιπόν, ἀδελφοί, τὰ ἔργα τοῦ σκότους, κι ἂς ἐργαζόμαστε τὰ ἔργα τοῦ φωτός, ὥστε νὰ γίνουμε υἱοὶ ἡμέρας, ἂς ἀνεβοῦμε στὸ ὄρος, ὅπου ὁ Χριστός ἔλαμψε, νὰ γίνουμε σύμμορφοι μὲ τὸ ὁμοίωμα τῆς δόξας τοῦ Κυρίου (Φιλ. 3, 21), τοῦ ὁποίου τὸ πρόσωπο ἐπάνω στὸ ὄρος ἔλαμψε σὰν τὸν ἥλιο.
Ἂς παρατηροῦμε μὲ τοὺς ἐσωτερικοὺς ὀφθαλμοὺς τὸ μέγα τοῦτο θέαμα, τὴν φύση μας νὰ ζεῖ αἰωνίως μὲ τὸ ἄϋλο πῦρ τῆς θεότητος, ἀφοῦ μεταμορφώσουμε τοὺς δερμάτινους χιτῶνες, τοὺς ὁποίους φορέσαμε ἐξαιτίας τῆς παραβάσεως, τὰ γεώδη καὶ σαρκικὰ φρονήματα, νὰ σταθοῦμε σὲ γῆ ἁγία, ἀναδεικνύοντας ὁ καθένας τὴν δική του γῆ ἁγία διὰ τῆς ἀνατάσεως πρὸς τὸ Θεό, ὅταν ἔρχεται ὁ Θεὸς μέσα σὲ φῶς, καὶ φωτιζόμενοι νὰ ζήσουμε αἰωνίως μαζί Του, τώρα καὶ πάντα καὶ στοὺς αἰῶνες τῶν αἰώνων. Ἀμήν.
Ἐπιλογὴ καὶ ἐπιμέλεια πατερικῶν κειμένων: Πρωτοπρ. Γεώργιος Καλαντζῆς
Αὔγουστος 2022