Ὁ Τίμιος Σταυρὸς τοῦ Κυρίου ἀποτελεῖ τὸ ἁγιότερο σημεῖο καὶ Σύμβολο τῆς Πίστεως μας, ἀποτελεῖ κορυφαῖο σύμβολο θυσίας καὶ ἁγιασμοῦ, καὶ τὸ κυριότερο ὅπλο γιὰ κάθε δαιμονικὴ ἀπειλή. Ἡ Χάρη καὶ ἡ δύναμη τοῦ Τιμίου Σταυροῦ ὀφείλεται ὄχι στὸ σχῆμα του, ὅτι δηλαδὴ εἶναι σταυρός, ἀλλὰ στὸ ὅτι εἶναι ὁ σταυρὸς τοῦ Χριστοῦ, τὸ ὄργανο διὰ τοῦ ὁποίου ὁ Χριστὸς ἔσωσε τὸν κόσμο. Εἶναι τὸ θυσιαστήριο στὸ ὁποῖο προσέφερε τὸν Ἑαυτό Του θυσία γιὰ ὅλο τὸν κόσμο, ὡς θύτης καὶ ὡς θῦμα. Στὸν Σταυρὸ ἔζησε τὸν βαθύτερο πόνο καὶ τὸν μεγαλύτερο ἐξευτελισμὸ γιὰ ἐμᾶς.
Ἡ προβολὴ τοῦ Σταυροῦ σήμερα ἀποκτᾶ ἕνα πολὺ πιὸ οὐσιαστικὸ νόημα ἀπὸ αὐτὸ μιᾶς συμβολικῆς τελετῆς. Γιατὶ ὁ Σταυρὸς μπορεῖ νὰ γίνει σήμερα ἕνα σταθερό σημεῖο προσανατολισμοῦ γιὰ τὸν ἄνθρωπο ποὺ ψάχνει νὰ βρεῖ τὸν δρόμο του. Καὶ ὁ δρόμος ποὺ δείχνει ὁ Σταυρὸς δὲν εἶναι ἄλλος ἀπὸ αὐτὸν ποὺ ἀκολούθησε καὶ ὁ Χριστός. Ὁ Χριστὸς πάνω στὸν Σταυρὸ δὲν ἔχει ἀπολύτως τίποτε, εἶναι γυμνός, ἔχει χάσει τὰ πάντα· ἀκόμη καὶ τὰ ροῦχα Του τὰ μοίρασαν οἱ σταυρωτές Του. Καὶ ὅμως, αὐτὴν ἀκριβῶς τὴ στιγμὴ θὰ κερδίσει τὴ σωτηρία ὁλόκληρου τοῦ κόσμου.
Σ’ αὐτὸν τὸν δρόμο τῆς ἀγάπης καὶ τῆς θυσίας καλεῖ ὅλους τοὺς ἀνθρώπους ὁ Σταυρός. Τοὺς καλεῖ νὰ ἀρνηθοῦν ὅ,τι ἀγαποῦν περισσότερο, τὸν ἴδιο τους τὸν ἑαυτό -νὰ ἐγκαταλείψουν τὶς νόμιμες καὶ δίκαιες ἀπαιτήσεις τους, τίς φυσιολογικὲς καὶ δικαιολογημένες ἐπιθυμίες ποὺ ἔχει τὸ ἐγώ τους μέσα στὴ ζωή- τοὺς καλεῖ νὰ ἀρνηθοῦν τὴν ἀσφάλεια μιᾶς καλοβολεμένης καὶ καθωσπρέπει ζωῆς. Ταυτόχρονα, ὅμως, τοὺς βεβαιώνει πὼς μόνον ὅσα θυσιάσουν θὰ τὰ κερδίσουν πραγματικά. Δύσκολος, βέβαια, ὁ δρόμος αὐτός, ἀλλὰ εἶναι ὁ μόνος ἀπὸ τὸν ὁποῖο ἔχει ἀνάγκη σήμερα ὁ κόσμος, καθὼς εἶναι ὁ μόνος ποὺ παρέχει μιὰ ρεαλιστικὴ πρόταση νοηματοδότησης τῆς ζωῆς.
Ὁ Κύριος διδάσκει τοὺς μαθητές Του νὰ πορεύονται σταυρικά, νὰ ἔχουν στὴ ζωή τους σταυρώσιμη διάθεση καὶ ἀναστάσιμο ἦθος.
Ἀλλὰ τί σημαίνει νὰ ἀκολουθῶ τὸν Ἰησοῦ βαστάζοντας τὸ σταυρό μου, δηλαδὴ νὰ ζῶ σταυρικά;
A. Σταυρώνω τὸν παλαιὸ ἄνθρωπο (τὰ πάθη μου). Ἀπαρνοῦμαι τὸν παλαιὸ ἄνθρωπο καὶ ἀγωνίζομαι νὰ ξεριζώσω ἀπὸ μέσα μου τὰ ἁμαρτωλὰ καὶ ἐγωιστικὰ πάθη, τὸν ἐγωκεκεντρισμό, τὴ φιλαυτία.
Β. Ὑπομένω τὶς ἀκούσιες δοκιμασίες τῆς ζωῆς καρτερικὰ καὶ εὐχαριστιακά. Ἂν ἀγανακτήσουμε καὶ περάσουμε τὰ ὅρια ζημιωνόμαστε πνευματικά. Ἂν τὶς δεχθοῦμε παθητικά, γιατὶ δὲν μποροῦμε νὰ κάνουμε διαφορετικά, πάλι δὲν ὠφελούμεθα. Ἂν ὅμως τὶς δεχθοῦμε ὡς ἐπίσκεψη τοῦ Θεοῦ καὶ ὡς εὐκαιρίες γιὰ τὴν πνευματική μας τελείωση μᾶς ἀνεβάζει στὸ ὕψος τῶν ἁγίων μαρτύρων.
Ἕνας γέροντας εἶπε χαρακτηριστικὰ τὸ ἑξῆς: «Ἕνα δόξα σοι ὁ Θεός, τὴν ὥρα ποὺ πονᾶμε ἔχει μεγαλύτερη ἀξία ἀπὸ χίλια "Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ" ὅταν δὲν πονᾶμε».
Γ. Ἀναλαμβάνω ἑκούσιους πόνους, στερήσεις, ἀγῶνες γιὰ τὴν ἀγάπη πρὸς τὸν Θεό. Ὁ ἴδιος ὁ Κύριος μᾶς δίδαξε ὅτι στενὴ καὶ τεθλιμμένη ἡ ὁδὸς τοῦ Εὐαγγελίου.
Ζοῦμε σ᾿ ἕναν κόσμο στὸν ὁποῖο κυριαρχεῖ τὸ ἀντισταυρικὸ πνεῦμα.Ἕναν κόσμο ποὺ φίλαυτα ἔχει ὡς ἰδανικά του τὴν εὐημερία, τὴν καλοζωΐα, τὴν ἄνεση, ποὺ τοποθετεῖ τὴν ἐλευθερία ὄχι στὴ θυσία καὶ τὴν ἀγάπη, ἀλλὰ στὸν ἐγωϊσμό. Ὁ Σταυρὸς μᾶς τρομάζει. Καὶ αὐτὸ εἶναι φυσικό. Γιατὶ μᾶς διέλυσε ἡ ἄνεση. Ὁ διάβολος προσπαθεῖ νὰ μᾶς φοβίσει ὅτι ἂν διαλέξουμε τὴ σταυρικὴ ζωὴ δὲν θὰ προοδεύσουμε, δὲν θὰ ἐπικρατήσουμε, θὰ γίνουμε θύματα τῶν ἄλλων. Ἔτσι, ἀπὸ ὀλιγοπιστία, παραγνωρίζουμε τὴν Χάρη, τὴν δύναμη καὶ τὴν προσπάθεια τοῦ Θεοῦ.
Οἱ χριστιανοί σήμερα ζοῦν αὐτὴ τὴν ἀντίθεση: τῆς σταυρικῆς ἀγάπης καὶ τοῦ ἀντισταυρικοῦ ἐγωισμοῦ. Μὲ τὴν ἀγάπη, τὴν ἄσκηση καὶ τὶς δοκιμασίες συσταυρωνόμαστε μὲ τὸν Χριστό, ἐνῶ μὲ τὸν ἐγωισμὸ σταυρώνουμε τὸν Χριστό, γινόμαστε ἐχθροὶ τοῦ σταυροῦ τοῦ Χριστοῦ. Πῶς μποροῦμε, ὅμως, νὰ βιώσουμε τὴν ἀληθινὴ ἀνάσταση χωρὶς τὴ σταύρωση τῶν παθῶν μας, τοῦ προηγούμενου παλαιοῦ ἑαυτοῦ μας; Ὁ χορὸς τῶν Ἁγίων τῆς Ἐκκλησίας μας εἶναι χορὸς ἐσταυρωμένων καὶ ἀναστημένων καὶ συναναστημένων μὲ τὸν Χριστό. Αὐτὸς ὁ χορὸς εἶναι τὸ αἰώνιο Πάσχα.
Ἐπιλογὴ καὶ ἐπιμέλεια κειμένου: Πρωτοπρ. Σάββας Γεωργιάδης
Σεπτέμβριος 2022