«Ὡσαννὰ ἐν τοῖς ὑψίστοις, εὐλογημένος ὁ ἐρχόμενος, ἐν ὀνόματι Κυρίου».
Κυριακὴ τῶν Βαΐων σήμερα καὶ ἡ Ἁγία μας Ἐκκλησία ἑορτάζει τὴν θριαμβευτικὴ καὶ ἐπιβλητικὴ εἴσοδο τοῦ Χριστοῦ στὰ Ἱεροσόλυμα. Ἂν στὸ πρῶτο μέρος τῆς Μεγάλης Σαρακοστῆς ἡ προσπάθειά μας ἀποσκοποῦσε στὴν κάθαρση τοῦ νοῦ καὶ τῆς καρδιᾶς μὲ τὴ νηστεία, τὴν προσευχή, τὴ συμμετοχή μας στὸ μυστήριο τῆς Θείας Εὐχαριστίας, τώρα πρέπει νὰ συνειδητοποιήσουμε ὅτι αὐτὴ ἡ κάθαρση δὲν εἶναι αὐτοσκοπός.
Ἡ Ἀνάσταση τοῦ ἁγίου Λαζάρου προεικονίζει ἤδη τὴν Ἀνάσταση τοῦ ἰδίου τοῦ Χριστοῦ. Καὶ ἐνῶ μέχρι σήμερα γνωρίζαμε ὅτι τὸ Σάββατο εἶναι ἡ ἀνάμνηση τῶν ἀπανταχοῦ κεκοιμημένων, τὸ Σάββατο αὐτὸ τοῦ ἁγίου Λαζάρου ἑορτάζεται ὡς μία ἀναστάσιμη ἡμέρα. Μᾶς προετοιμάζει νὰ κατανοήσουμε τὴ νίκη τοῦ Χριστοῦ ἀπέναντι στὸν αἰώνιο ἐχθρό, τὸν ἄδη. Ὁ φίλος τοῦ Χριστοῦ, ὁ ἅγιος Λάζαρος, ἀποτελεῖ τὴν προσωποποίηση τοῦ κάθε ἀνθρώπου καὶ ἡ Βηθανία, ὅπου βρίσκεται τὸ σπίτι του, σύμβολο ὁλόκληρης τῆς οἰκουμένης, ὁ τόπος ὅπου κατοικεῖ ὁ κάθε ἄνθρωπος.
Ὑποδέχεται μὲ λαμπρότητα καὶ μεγαλοπρέπεια ὁ λαὸς τὸν Κύριο καὶ Θεό μας, ὁ ὁποῖος καθήμενος σὲ ἕνα πουλάρι ὄνου, γέννημα ὑποζυγίου, εἰσέρχεται στὴν πόλη τῶν Ἱεροσολύμων γιὰ τελευταῖα φορὰ μὲ τὴν συνοδεία τῶν μαθητῶν του, «πρὸ ἒξ ἡμερῶν τοῦ Πάσχα». Τὸν ὑποδέχονται ὡς βασιλιᾶ καὶ θριαμβευτή, στρώνοντας στοὺς δρόμους τὰ ἐνδύματά τους καὶ κλαδιὰ φοινίκων, τὰ ὁποῖα εἶναι σύμβολα νίκης. Τὸ παράδοξο ὅμως εἶναι ὅτι, ὁ Βασιλέας–Χριστὸς δὲν ἱππεύει μεγαλοπρεπὲς ἄλογο καὶ δὲν ἀκολουθεῖται ἀπὸ ὁπλισμένους στρατιώτες. Κάθεται πάνω σὲ γαϊδουράκι καὶ συνοδεύεται ἀπὸ μικρὰ παιδιά, ποὺ κι ἐκεῖνα φωνάζουν «ὡσαννά», σῶσε μας.
Εἶναι, ἐπίσης, ἀξιοπρόσεκτο τὸ φαινόμενο τοῦ εὐμετάβολου λαοῦ, ποὺ ἐνῶ σήμερα ἐνθουσιωδῶς ὑποδέχεται τὸν Χριστὸ ὡς Μεσσία, σὲ λίγες μέρες θὰ κραυγάζει: «ἄρον ἄρον σταύρωσον αὐτόν». Καὶ αὐτὸ συμβαίνει γιὰ δύο κυρίως λόγους. Πρῶτον, ὁ ἰσραηλιτικός λαὸς περίμενε τὸν Χριστὸ ὡς ἐγκόσμιο βασιλέα, ποὺ θὰ τὸν ἀπάλλασσε ἀπὸ τὴ δουλεία τῶν ρωμαίων. Ὅταν ὅμως ἄρχισαν νὰ διαψεύδονται οἱ προσδοκίες του, τὸν ἐνθουσιασμὸ ἀντικατέστησε ἡ ἀπογοήτευση καὶ τὴν ἀπογοήτευση διαδέχθηκε ὀργή. Δεύτερον, ὁ λαὸς εἶχε ἐπιφανειακὴ θρησκευτικότητα.Ἦταν ἐγκλωβισμένος στὴ τυπικὴ τήρηση τοῦ μωσαϊκοῦ νόμου καὶ δὲν μποροῦσε νὰ διακρίνει τὸ βάθος τοῦ εὐαγγελικοῦ μηνύματος. Ὑπῆρξε οὐσιαστικὰ ἀποίμαντος καὶ πνευματικὰ ἀπαίδευτος. Ὑπάρχει ὅμως κι ἕνας τρίτος καὶ σημαντικότερος λόγος, ποὺ συνέβαλε στὴν ἀλλαγὴ τοῦ κλίματος. Ἡ ἀπογοήτευση καὶ ἡ ἐξωτερικὴ θρησκευτικότητα τοῦ λαοῦ διευκόλυναν τὴ στοχοθεσία τῶν Γραμματέων καὶ Φαρισαίων. Αὐτοὶ μόλις διαπίστωσαν ὅτι ὁ κόσμος ἔτρεξε πίσω ἀπὸ τὸν Χριστό, ἔθεσαν σὲ ἐφαρμογὴ τὸ σχέδιό τους.
Αὐτὴ ἡ ψυχολογία τῶν μεταπτώσεων δὲν ὑπῆρξε ἀποκλειστικότητα τῶν ἑβραίων. Χαρακτηρίζει λαοὺς καὶ πρόσωπα. Τραγικὲς μεταπτώσεις ταλαιπωροῦν τὴν ψυχή μας καὶ σὲ πολλὲς φάσεις τῆς θρησκευτικῆς μας ζωῆς. Τὸ καίριο ἐρώτημα ποὺ ἀμείλικτα τίθεται στὸν καθένα μας εἶναι τὸ «τί εἶναι γιὰ μᾶς ὁ Χριστός». Δὲν εἶναι τίποτε ἀπὸ τὰ προηγούμενα. Εἶναι ὁ Υἱὸς τοῦ Θεοῦ καὶ μόνος ἀληθινὸς Θεός, ποὺ ἔγινε ἄνθρωπος γιὰ χάρη τοῦ ἀνθρώπου καὶ γιὰ νὰ κάνει τὸν ἄνθρωπο Θεὸ κατὰ Χάρη. Πέθανε ἑκούσια πάνω στὸ Σταυρὸ, ἐτάφη καὶ ἀνέστη, γιὰ νὰ ἀναστήσει ὁλάκερη τὴν ἀνθρωπότητα. Καὶ συνεχίζει νὰ τὴν ἀνασταίνει μέσα στὸ σῶμα τῆς Ἐκκλησίας Του, ἡ ὁποία εἶναι ὁ Ἴδιος ὁ Χριστὸς παρατεινόμενος εἰς τοὺς αἰῶνας.
Ἡ εἴσοδος τοῦ Χριστοῦ στὰ Ἱεροσόλυμα καθημένου ἐπὶ πώλου ὄνου δηλώνει τὴν ἄκρα Του ταπείνωση. Φανερώνει τὴ μέγιστή Του ταπείνωση καὶ μᾶς καλεῖ νὰ Τὸν μιμηθοῦμε. Ὅλοι συνωθοῦνται γύρω ἀπὸ τὸν Κύριο, ἀλλὰ λίγοι σώζονται. Αὐτὲς τὶς ἡμέρες καὶ ἐμεῖς ἐδῶ καὶ ἀλλοῦ καὶ ὅπου γῆς, λίγο πολύ ὅλοι, τουλάχιστον ὅσοι εἶναι χριστιανοί, ὅσοι εἶναι βαπτισμένοι, θὰ τρέξουν, ἄλλος ἔτσι, ἄλλος ἀλλιῶς, ἄλλος περισσότερο, ἄλλος λιγότερο, ἄλλος μὲ τὴν μία διάθεση, ἄλλος μὲ τὴν ἄλλη. Πλήθη καὶ πλήθη κόσμου θὰ τρέξουν στοὺς ναούς, θὰ ἔλεγε κανείς, θὰ τρέξουν στὸν Χριστὸ καὶ ἐμείς μαζί τους .Ὅμως λίγοι εἶναι ἐκεῖνοι οἱ ὁποῖοι φθάνουν σὲ κατάνυξη, σὲ συναίσθηση, καὶ βρίσκονται μπροστὰ στὴν ἀλήθεια τί νὰ κάνουν.
Ἡ εἴσοδος τοῦ Κυρίου στὴν πόλη τῶν Ἰεροσολύμων συμβολίζει «ἀναγωγικῶς», ὅπως λέμε στὴ θεολογικὴ γλῶσσα, τὴ βασιλικὴ εἴσοδο τοῦ Χριστοῦ μέσα στὶς καρδιές μας, ὅπου δὲν θὰ λέγαμε ὅτι ἀπαιτεῖ, ἀλλὰ μὲ εὐγένεια ποὺ φθάνει τὶς διαστάσεις μιᾶς θεϊκῆς ἐπαιτείας, σφοδρὰ ἀναμένει νὰ Τοῦ κάνουμε χῶρο, νὰ Τὸν δεξιωθοῦμε. Καὶ νὰ ἀπομακρύνουμε ὁτιδήποτε ἐμποδίζει μιὰ τέτοιου εἴδους ὑποδοχὴ καὶ δεξίωση. Ἂς προετοιμάσουμε τὴν εἴσοδο τοῦ Χριστοῦ στὸ δικό του καρδιακὸ χῶρο ὁ καθένας, ὅ,τι κι ἂν μᾶς στοιχίσει αὐτό. Ἂς Τοῦ προσφέρουμε τὶς ἁμαρτίες μας, προευτρεπίζοντας τὸ σπήλαιο τῆς καρδιᾶς μας μὲ νηστεία, ἀγρυπνία, προσευχή, εἰλικρινὴ ἐξομολόγηση, μετάληψη τοῦ Σώματος καὶ Αἵματός Του, γιὰ νὰ μᾶς μεταγγιστεῖ θεία ζωὴ καὶ νὰ νικήσουμε τὸ θάνατο διὰ τῆς πίστης μας στὸν Νικητὴ τοῦ θανάτου καὶ τῶν ἀγαθῶν ἔργων ποὺ θὰ ἀποδεικνύουν αὐτὴ τὴν πίστη .
Ἂς ἑνώσουμε, λοιπόν, κι ἐμεῖς σήμερα τὴν δοξολογία μας μαζὶ μὲ τὶς ἁγνὲς φωνὲς τῶν παιδιῶν, ποὺ Τὸν ἐπευφημοῦν στὰ Ἱεροσόλυμα! Ἂς φωνάξουμε μὲ βαθειὰ πίστη: «Ὡσαννὰ! Εὐλογημένος ὁ ἐρχόμενος ἐν ὀνόματι Κυρίου!». Ἂς Τὸν καλέσουμε κι ἂς Τὸν καλοῦμε ΕΛΕΥΘΕΡΑ κάθε μέρα, νὰ γίνεται ὁ Βασιλιᾶς τῆς ζωῆς μας! Και ἂς πανηγυρίζουμε κάθε Κυριακὴ μέσα στὴν Ἐκκλησία τὴν Ἀνάστασή μας. Τὴν ἀνάσταση τῆς ψυχῆς μας, ποὺ ἐγγυᾶται καὶ τὴν ἀνάσταση τοῦ σώματός μας, ὄχι «εἰς κρίσιν», ἀλλὰ «εἰς ζωὴν αἰώνιον»!
Ἐπιλογὴ καὶ ἐπιμέλεια κειμένου: Πρωτοπρ. Σάββας Γεωργιάδης
Ἀπρίλιος 2024