Ἰούνιος 2024
Ἑορτάσαμε πρὶν ἀπὸ λίγες ἡμέρες τὴν Πεντηκοστὴ καὶ τὴν ἐπιφοίτηση τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Σήμερα, βλέπουμε τοὺς καρποὺς αὐτῆς τῆς ἐνέργειας τοῦ Θεοῦ ποὺ εἶναι οἱ Ἅγιοι Πάντες. Τὸ ἔργο τοῦ Θεοῦ στὴν ἱστορία γίνεται μόνο μὲ τὴν πνοὴ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Ὁ Παράκλητος εἶναι αὐτὸς ποὺ φέρνει σὲ κοινωνία τὶς δύο διαφορετικότητες, τὸ θεῖο καὶ τὸ ἀνθρώπινο, καὶ ἐγκαινιάζει μέσα στὴν ἱστορία τὸ ἀληθινὰ καινούργιο.
Συγχρόνως, σήμερα τιμοῦμε καὶ τὴν σύναξη τῶν Δώδεκα Ἁγίων Ἀποστόλων. Ὁ Θεὸς Πατέρας ἀπέστειλε τὸ Χριστὸ στὸν κόσμο. Ὁ Χριστός, ὡς ὁ κατ’ ἐξοχὴν σταλμένος, ἀποστέλλει στὸν κόσμο τοὺς μαθητὲς Του. Κι αὐτοὶ μὲ τὴ σειρὰ τοὺς μαθητὲς καὶ διαδόχους τους γιὰ νὰ διαδοθεῖ καὶ νὰ ἑδραιωθεῖ σ΄ ὅλη τὴν κτίση καθ΄ ὅλη τὴ διάρκεια τῆς ἀνθρώπινης ἱστορίας, ἡ Βασιλεία τοῦ Θεοῦ. Κίνητρο γιὰ τὴ δράση αὐτὴ τοῦ Θεοῦ εἶναι ἡ ἀγάπη.
Ἡ ἐκλογή, ἡ πρόσκληση καὶ ἡ ἀποστολὴ τῶν δώδεκα μαθητῶν τοῦ Χριστοῦ, ἐντάσσεται μέσα στὸ σχέδιο τοῦ Θεοῦ γιὰ τὴ σωτηρία τοῦ κόσμου καὶ ἀποσκοπεῖ στὴν κατάργηση τῆς ἐξουσίας τοῦ διαβόλου καὶ στὴ θεραπεία κάθε συνέπειας τῆς κυριαρχίας τοῦ κακοῦ. Οἱ Δώδεκα Μαθητές, μ΄ αὐτὸν τὸν τρόπο, ἀποτελοῦν προπομποὺς καὶ προδρόμους τοῦ καινούργιου κόσμου τοῦ Θεοῦ, ὅπου τὸ κακὸ δὲν θὰ ἔχει ἰσχύ.
Ὁ Θεὸς δὲν πραγματοποιεῖ τίποτα αὐθαίρετα ἢ αὐτόματα ἢ τυχαῖα, ἀλλὰ ὅλα βασίζονται στὴ σοφία καὶ στὴν ἀγάπη Του, στὸ σχέδιο τῆς Θείας Οἰκονομίας, τὸ ὁποῖο πάνω ἀπὸ ὅλα σέβεται τὴν ἐλευθερία τοῦ ἀνθρώπου. Γιὰ τὸν λόγο αὐτὸ καὶ ἡ ἀποστολὴ τῶν μαθητῶν δὲν ξεκινᾶ ἀπὸ ἀνθρώπους ποὺ δὲν ξέρουν τὸ Νόμο τοῦ Θεοῦ ἢ ποὺ δὲν εἶχαν σχέση προηγουμένως μαζί Του.
Ἡ σύμπασα αὐτὴ χορεία τῶν μεγάλων ἀνδρῶν ἄλλαξε τὸν ροῦ τῆς ἱστορίας, ἀλλὰ καὶ τὴ μορφὴ τοῦ κόσμου. Χάρη στὴ δική τους ἀποστολὴ, ἡ Ἐκκλησία ἀπέκτησε οἰκουμενικὸ χαρακτήρα καὶ ἐξαπλώθηκε στὰ πέρατα τῆς οἰκουμένης. Ἡ ἐκλογὴ καὶ ἡ κλήση τους ἔγινε ἀπὸ τὴν ἀρχὴ τῆς δημόσιας δράσης τοῦ Κυρίου, στὴ Γαλιλαία. Εἶχαν τὴν τιμὴ νὰ ὁρισθοῦν ὡς οἱ κατ’ ἐξοχὴν συνεχιστὲς τοῦ ἔργου Του.
Εὶναι σημαντικὸ τὸ γεγονὸς ὅτι ὁ Ἰησοῦς δὲν ἐπέλεξε τοὺς στενοὺς συνεργάτες Του ἀπὸ τὰ σαλόνια τῆς ἀριστοκρατίας, τῶν πολιτικὰ καὶ οἰκονομικὰ ἰσχυρῶν ἀνδρῶν, ἀπὸ τοὺς κύκλους τῆς διανόησης καὶ τῆς ἐξουσίας. Ἀντίθετα, ἐπέλεξε ἀπὸ τοὺς ἄσημους, ἀδύναμους καὶ ἀγράμματους ἀνθρώπους, ποὺ ἦταν στὸ περιθώριο τῆς πολιτικῆς καὶ κοινωνικῆς ζωῆς τῆς ἐποχῆς.
Τὸ Ἅγιο Πνεῦμα κατὰ τὴν ἡμέρα τῆς Πεντηκοστῆς μεταμόρφωσε τοὺς ἄσημους, δειλοὺς καὶ ἀγράμματους ψαράδες σὲ σοφοὺς ἄνδρες, σὲ φωτεινὲς ὑπάρξεις ποὺ καταύγασαν τὴν οἰκουμένη. Ἡ ὁρμή τους μετὰ ἀπὸ τὴ συγκλονιστικὴ ἐμπειρία τῆς Ἀνάστασης καὶ τὸν φωτισμὸ Τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, ἦταν ἀσυγκράτητη. Διασκορπίστηκαν στὰ πέρατα τῆς οἰκουμένης γιὰ νὰ διαλαλήσουν τὸ ἐλπιδοφόρο καὶ σωτήριο μήνυμα τοῦ Εὐαγγελίου. Ἔτσι, ἡ πραγματικότητα τῆς Ἐκκλησίας, ὡς κοινωνία ἀγάπης καὶ ζωῆς, ἐπεκτείνεται σ’ ὅλο τὸν κόσμο καὶ ἀποκαλύπτει σ’ αὐτὸν ἕνα νέο ἦθος καὶ ὕφος, μέσα στὸ ἀπόλυτο τῆς σήψης, τῆς διαφθορᾶς καὶ τῆς ἁμαρτίας ποὺ καὶ τότε ἐπικρατοῦσε. Κατόρθωσαν τὰ πάντα.
Ἡ ἀνθρωπότητα ὀφείλει ν’ ἀναγνωρίσει τὴν τεράστια συμβολὴ τῶν Ἀποστόλων σὲ ἀρχὲς καὶ ἀξίες πάνω στὶς ὁποίες δομήθηκε ὁ ἀνθρώπινος πολιτισμός. Ἐκεῖνο ποὺ δὲν κατόρθωσε ἡ διανόηση καὶ ἡ δύναμη τοῦ ἀρχαίου κόσμου, τὸ πέτυχε ἡ χορεία τῶν Ἀποστόλων τοῦ Χριστοῦ. Δυστυχῶς, ὅμως, ὁ κόσμος ὄχι μόνο δὲν ἐκτίμησε τὸ μέγεθος τῆς προσφορᾶς αὐτῆς, ἀλλὰ ἔπραξε τὸ ἀντίθετο. Ἔκανε τὸ πᾶν γιὰ νὰ ματαιώσει καὶ νὰ γκρεμίσει ἐκεῖνο τὸ ὁποῖο ἔκτισαν στὴ δύναμη τῆς εὐλογίας καὶ τῆς ἀγάπης τοῦ Κυρίου. Δὲν πτοήθηκαν ὅμως ἀπὸ τὶς μύριες αὐτὲς κακουχίες καὶ δὲν λύγισαν μπροστὰ στοὺς κατατρεγμοὺς καὶ διώξεις ποὺ ὑπέστησαν. Ἀντίθετα, τὸ ἔργο τους γνώριζε ἀκόμη μεγαλύτερη καρποφορία, διότι τὸ αὔξανε τὸ ἐνοικοῦν στὴν Ἐκκλησία Ἅγιο Πνεῦμα (Ἰωάν. ιε΄, 26).
Τὸ εὐλογημένο ἔργο τῶν Ἁγίων Ἀποστόλων συνεχίζεται. Σὲ κάθε μέρος ποὺ οἱ ἴδιοι περνοῦσαν ἵδρυαν τὶς τοπικὲς Ἐκκλησίες, χειροτονοῦσαν ἐπισκόπους καὶ πρεσβυτέρους. Αὐτὴ ἡ ἀδιάκοπη διαδοχή, ὅπως ὀνομάζεται μὲ ἐκκλησιαστικοὺς ὅρους, συνεχίζεται ὡς τὶς μέρες μας. Γι’ αὐτὸ ἄλλωστε καὶ ἡ Ἐκκλησία ὀνομάζεται Ἀποστολική. Αὐτὴ εἶναι ἡ αἴσθηση ποὺ θὰ πρέπει νὰ μᾶς διακατέχει, ὅτι δηλαδὴ ὅσοι εἶναι ἐργάτες στὸν ἀμπελώνα τοῦ Κυρίου, τὴν Ἐκκλησία, κληρικοὶ καὶ λαϊκοί, συνεχίζουν οὐσιαστικὰ τὸ ἔργο τῶν Ἁγίων Ἀποστόλων. Δὲν εἶναι τυχαῖο ποὺ οἱ ἱερὲς μορφές τους εἶναι ἱστορημένες σὲ περίοπτες θέσεις στοὺς ναούς. Ἀκόμα, στὶς ἱερὲς ἀκολουθίες ἡ μνεία καὶ ἡ ἀναφορά τους εἶναι συνεχής. Χάρη στὸν ἀγώνα τους, τὶς θυσίες τους καὶ τὰ μαρτύριά τους θεμελιώθηκε ἡ Ἐκκλησία στὸν κόσμο. Ἐπισφράγισμα μάλιστα τοῦ ἔργου τους ὑπῆρξε ὁ ἐμποτισμός του μὲ τὸ αἶμα τους.
Τὸ Εὐαγγέλιο εἶναι διαχρονικό. Δὲν ἀπευθύνεται μόνο σὲ μία συγκεκριμένη ἐποχή. Δὲν ἀφορᾶ μόνο τοὺς σύγχρονους τοῦ Χριστοῦ Μαθητὲς, ἀλλὰ καὶ μᾶς σήμερα. Ποιὰ εἶναι, λοιπόν, ἡ δική μας εὐθύνη, ὅλων ἡμῶν ποὺ προγευόμαστε τὴ νέα πραγματικότητα τῆς Βασιλείας τοῦ Θεοῦ μέσα στὸ χῶρο τῆς Ἐκκλησίας; Ἡ ἀπάντηση εἶναι σαφής: Νὰ γίνουμε μάρτυρες τῆς Ἀνάστασης τοῦ Χριστοῦ. Ἀφοῦ συνδεθήκαμε μὲ Ἐκεῖνον μὲ τὸ Βάπτισμα καὶ τὴν Θεία Εὐχαριστία, ὀφείλουμε νὰ ἀγωνιζόμαστε ἐπίμονα καὶ σταθερὰ γιὰ τὴν ἐπικράτηση τῆς Βασιλείας Τοῦ Θεοῦ καὶ τὴν κατάργηση τῶν συνεπειῶν τῆς ἁμαρτίας.
Ἡ σεπτὴ ἑορτὴ τῶν Ἁγίων Ἀποστόλων στέλλει καὶ σὲ μᾶς σήμερα ἰσχυρὰ πνευματικὰ μηνύματα. Ἔχουμε χρέος ν’ ἀποδίδουμε τὴν ἁρμόζουσα σ’ αὐτοὺς τιμή. Κι αὐτό, ἔχοντας τὴ συναίσθηση ὅτι ἡ Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ εἶναι θεμελιωμένη πάνω σ’ αὐτὲς τὶς μεγάλες καὶ εὐλογημένες προσωπικότητες. Ἂς ἀκολουθήσουμε στὴ ζωή μας τὸ δικό τους ἁγιασμένο παράδειγμα καὶ τὶς εὐλογημένες παρακαταθήκες τους.
Ἐπιλογὴ καὶ ἐπιμέλεια κειμένου: Πρωτοπρ. Σάββας Γεωργιάδης
Ἰούνιος 2024