ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΑ ΚΕΙΜΕΝΑ

Ὁ Κύριος μετὰ ἀπὸ μερικὰ γεγονότα ἀλλὰ καὶ καθὼς πλησιάζει ὁ καιρὸς τοῦ πάθους Του, ἀρχίζει νὰ μιλάει φανερὰ γιὰ τὸν σταυρικό Του θάνατο· «ὅτι δεῖ τὸν Υἱὸν τοῦ ἀνθρώπου πολλὰ παθεῖν… καὶ ἀποκταθῆναι, καὶ μετὰ τρεῖς ἡμέρας ἀναστῆναι». Ἐκφράζεται ἀπὸ τὸν Χριστὸ ἡ ἀναγκαιότητα τοῦ σταυρικοῦ Του θανάτου γιὰ τὴν σωτηρία μας ἀλλὰ καὶ ἡ συμμετοχὴ τοῦ κάθε ἀνθρώπου στὸ πάθος Του. Ὅποιος χάσει τὴν ψυχή του γιὰ τὸν Χριστό, αὐτὸς θὰ τὴν σώσει. Ἂς τὸ δοῦμε αὐτὸ καλύτερα.

Ἐὰν παρατηρήσει κάποιος τὴν εὐαγγελικὴ περικοπὴ προσεκτικά, θὰ δεῖ πὼς ὅλες οἱ τάξεις τῶν Ἐβραίων εἶχαν στραφεῖ ἐναντίον τοῦ Χριστοῦ. Αὐτὸ σημαίνει, γράφει ἕνας ἐπιφανὴς Ἐπίσκοπος, πὼς ὅλες οἱ θρησκευτικὲς τάξεις εἶχαν ἀπορρίψει τὸ πρόσωπο τοῦ Κυρίου καὶ πῶς ἕνα ἀβυσσαλέο χάσμα ὑπῆρχε μεταξὺ τῶν ἀρχόντων καὶ τοῦ Ἰησοῦ. Οἱ ἀποκαλύψεις τοῦ Χριστοῦ γιὰ τὸν θάνατό Του ἦταν ἀντίθετες μὲ τὶς προσδοκίες τῶν Ἰουδαίων γιὰ τὸν Μεσσία. Ἡ ἰδέα πὼς ὁ Μεσσίας θὰ ὑποστεῖ δεινὰ ἦταν ἀδιανόητη στοὺς Ἰουδαίους ἀκόμη καὶ στοὺς μαθητὲς τοῦ Σωτῆρος Χριστοῦ.

Διαβάστε περισσότερα: «Ὃς δ’ ἂν ἀπολέσῃ τὴν ἑαυτοῦ ψυχὴν ἕνεκεν ἐμοῦ…οὗτος σώσει αὐτήν»

Ἡ γνῶσις ἀπὸ τὰ παθήματα καὶ οἱ διδασκαλίες ἀπὸ τὸν πόνο εἶναι ὁ μοναδικὸς δρόμος ποὺ μπορεῖ νὰ διδάξη κάτι τοὺς ἀνθρώπους.
Σ᾿ ἐμᾶς ὅλα τὰ βάσανα μᾶς ἔρχωνται ἀπὸ τὰ λάθη μας καὶ ὄχι ἀπὸ τὸν Θεό. Αὐτὸς μόνο τὰ ἀνέχεται καὶ καθαρίζει μὲ αὐτὰ τὶς ἐνοχές μας. Οἱ ἄνθρωποι πολὺ δύσκολα ἀντιλαμβάνονται ὅτι ἡ διόρθωσις μέσῳ τῶν θλίψεων, ἀποδεικνύει ὄχι τὴν ἐγκατάλειψη, ἀλλ τὸ ἔλεος τοῦ Θεοῦ. Μάλιστα, ἀκόμη κι ἀπ᾿ αὐτὰ γνωρίζουμε ὅτι ὁ Θεὸς ἔχει φροντίδα γιὰ ἐμᾶς, ἐὰν θὰ ἔχουμε δοκιμασίες.

Ὄντας πάγκαλος καὶ πάνσοφος ὁ Θεὸς μᾶς συμπεριφέρεται στοργικὰ καὶ μᾶς καθαρίζει μὲ τὴν εὐσπλαγχνία, εἴτε τὸ θέλουμε, εἴτε δὲν τὸ θέλουμε, εἴτε τὸ καταλαβαίνουμε τώρα, εἴτε θὰ τὸ κατανοήσουμε ἀργότερα. Διότι: «Κύριος μακρόθυμος καὶ μεγάλη ἡ ἰσχὺς αὐτοῦ, καὶ ἀθῶον οὐκ ἀθωώσει Κύριος…» (Ναοὺμ 1,3).
Αὐτὸς περιμένει ἕνα διάστημα καὶ βλέπει: Βιαζόμεθα νὰ ζήσουμε μὲ μετάνοια καὶ καλὰ ἔργα ἤ ὄχι; Στὴν συνέχεια διδασκόμεθα ἀπὸ τὶς στενοχώριες αὐτῶν ἤ περιμένουμε νὰ συντριβοῦμε κι ἐμεῖς στὸ κεφάλι, ὅπως κι αὐτοί;

Ὁ Θεὸς θέλει νὰ βοηθήση ὅλους, ἀλλὰ δὲν δέχονται πάντες τὴν ἀγάπη Του αὐτή. Ἔτσι γίνεται, διότι ὑπάρχουν ἄνθρωποι ἁμαρτωλοί, οἱ ὁποῖοι δὲν ἔχουν στενοχώριες. Αὐτοὺς τοὺς ἔχει ἀρνηθῆ ὁ Κύριος. Διότι δὲν ἀντιλαμβάνονται τίποτε ἀπὸ τὴν πατρική Του φροντίδα γι’ αὐτούς καὶ τοὺς ἄφησε νὰ ζοῦν μέσα στὶς ἁμαρτίες τους.
Ἔτσι λοιπόν, δὲν εἶναι μακάριοι, ὅσοι δὲν ἔχουν στενοχώριες σ᾿ αὐτὴ τὴν ζωή. Διότι, γνωρίζοντας ὁ Θεὸς ὅτι δὲν ἔχουν μυαλὸ νὰ κατανοήσουν τὴν ὁδό, δὲν φροντίζει νὰ τοὺς διορθώσει μέσῳ θλίψεων καὶ περιπετειῶν στὸν κόσμο αὐτόν, ἀλλὰ τοὺς ἑτοιμάζει τὴν ἄλλη τιμωρία.

Διαβάστε περισσότερα: Δοκιμασίες - Στενοχώριες

Δὲν θὰ μποροῦσε κανεὶς νὰ ἀναφερθῆ εἰς τὸν Κύριο ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστὸ καὶ τὸ ἀπολυτρωτικό Του ἔργο, καθὼς καὶ τὴν Ἐκκλησία, χωρὶς παράλληλα νὰ ἀναφέρει καὶ τὴν Εὐλογημένη, τὴν Μητέρα τοῦ Θεοῦ καὶ μητέρα ὅλων μας, τὴν Παναγίαν, ἀφοῦ τὰ πάντα συνδέονται τόσο μεταξύ τους.

Σὲ ὁποιαδήποτε ἔκφραση λατρείας στὴν Ἐκκλησία, ἀλλὰ κυρίως τὴν περίοδο τῆς Μεγάλης Τεσσαρακοστῆς σὲ ὅλες σχεδὸν τὶς ἀκολουθίες αὐτῆς τῆς περιόδου γίνεται ἰδιαιτέρα ἀναφορὰ εἰς τὴν Παναγίαν μας, μὲ δεσπόζουσα κάθε ἑβδομάδα τὴν πολὺ σεβαστὴ καὶ ἀγαπητὴ ἀκολουθία τῶν Χαιρετισμῶν.
Ἀλλὰ ἡ πλέον κυρίαρχος ἑορτὴ αὐτῆς τῆς περιόδου πρὸ τοῦ Πάσχα εἶναι ἡ ἑορτὴ τοῦ Εὐαγγελισμοῦ τῆς Θεοτόκου ποὺ εἶναι Δεσποτικοθεομητορικὴ ἑορτή, ἐπειδὴ ἀναφέρεται καί στὸν Δεσπότη Χριστὸ καί στὴν Παναγία, Μητέρα Του καὶ μητέρα ὅλων μας.

Ὁ Εὐαγγελισμὸς τῆς Θεοτόκου εἶναι ἡ ἀρχὴ ὅλων τῶν ἑορτῶν. Ἡ λέξη «εὐαγγελισμὸς» ἀποτελεῖται ἀπὸ δύο ἐπὶ μέρους λέξεις, ἤτοι εὖ καὶ ἀγγελία, καὶ δηλώνει τὴν καλὴ εἴδηση, τὴν καλὴ ἀγγελία, τὴν σωτηρία ὅλου τοῦ ἀνθρωπίνου γένους, ὅπως δηλώνουμε ψάλλοντας τὸ ἀπολυτίκιον τῆς ἑορτῆς:

Διαβάστε περισσότερα: Ἀναφορὰ στὴν ἑορτὴ τοῦ Εὐαγγελισμοῦ τῆς Θεοτόκου

Ὁ Κύριος ἀπεκάλυψε πολλὰ θαυμάσια καὶ ψυχοφέλιμα πράγματα στὸν ἐκλεκτό του, τὸν πατέρα Ζωσιμᾶ, βλέποντας τὴν στερεὰ πίστη του στὴν πρόνοια τοῦ Θεοῦ, ἄνευ τῆς ὁποίας ἀκόμα καὶ ἡ πίστη στὸν Θεὸ εἶναι προσβλητική. Ἐὰν κάποιος πιστεύη στὸν Θεό, τότε πρέπει νὰ πιστεύη χωρὶς καμιὰ ἀμφιβολία πὼς ὅλες οἱ περιστάσεις τῆς ζωῆς του ἐξελίσσονται κατὰ τὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ, ἢ ὅπως ὁ Θεὸς εὐαρεστεῖται νὰ τὶς παραχωρήση.

Συχνὰ ἔλεγε ὁ Στάρετς: «Οὔτε τρίχα δὲν θὰ πέση ἀπὸ κάποιο κεφάλι, ἐὰν δὲν εἶναι θέλημα Θεοῦ». Ἔλεγε «ὅτι πρέπει νὰ εἴμαστε χαρούμενοι καὶ ὅτι μεγάλως προσβάλλομε τὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ, ὅταν. λόγῳ τῶν θλίψεων καὶ τῶν στενοχωριῶν ποὺ μᾶς ἔρχονται, πέφτομε στὴν κατήφεια, στὸν γογγυσμό, στὴν ἀπελπισία, στὴν ἄμετρη λύπη καὶ στὴν σκληρὴ ἀναισθησία. Αὐτὰ τὰ φρικτὰ ἁμαρτήματα εἶναι τὰ πρόθυρα τῆς κολάσεως τοῦ πυρός.

Διαβάστε περισσότερα: Διδαχὲς ἀπὸ τὸν Στάρετς Ζαχαρία