Οἱ Ἅγιοι Ἀπόστολοι Πέτρος καὶ Παῦλος (Δ.Βιβλιοθήκη-Ιούνιος 2021)

Ἡ μνήμη κάθε Ἁγίου εἶναι ἀφορμὴ καὶ πρόξενος χαρᾶς, εὐλογίας καὶ πνευματικῆς ὠφέλειας. Ὅπως ὅταν μέσα στὴ νύχτα ἀνάψουμε μιὰ λαμπάδα φεύγει τὸ σκοτὰδι, ἔτσι καὶ μέσα στὴ ψυχή μας ὅταν τιμοῦμε τοὺς Ἁγίους.
Ὁ μῆνας Ἰούνιος καταυγάζεται ἀπὸ τὴ μεγάλη ἑορτὴ τῶν Ἁγίων Ἀποστόλων, μάλιστα τῶν πρωτοκορυφαίων ἀποστόλων Πέτρου καὶ Παῦλου (29 Ἰουνίου). Δὲν πρόκειται περὶ μιᾶς ἁπλῆς ἑορτῆς, ὅπως συνήθως ἑορτάζουμε τὶς ὑπόλοιπες ἑορτὲς τῶν ἁγίων μας, δηλαδὴ νά θυμηθοῦμε τήν κατά Χριστόν πολιτεία τους καί στό μέτρο τῶν δυνατοτήτων μας νά τούς μιμηθοῦμε. Στόν ἐναγκαλισμό τῶν δύο ἀποστόλων, ὅπως τόν βλέπουμε στή γνωστή εἰκόνα τους, ἡ ᾽Εκκλησία μας πρόβαλε τή σύζευξη τῆς πίστεως καί τῶν ἔργων, μέ ἄλλα λόγια εἶδε τούς ἀποστόλους αὐτούς ὡς σύμβολο καί τύπο τῆς παραδόσεώς της.

Οἱ δύο μεγάλοι Ἀπόστολοι εἶναι καθοδηγητὲς ὅλων τῶν ἄλλων Ἀποστόλων, τῶν Ἁγίων, τῶν Μαρτύρων, Ἀρχιερέων, Διδασκάλων καὶ ὅλων τῶν χριστιανῶν. Ὁ Ἅγιος Γρηγόριος τοὺς χαρακτηρίζει ὡς τοὺς «ἀρχιτέκτονας τῆς εὐσεβείας καὶ τῆς ἀρετῆς, καθὼς προβάλλουν τὸν λόγο τῆς ζωῆς μέσα ἀπὸ τὴν Ἁγία Γραφὴ». Ἡ Ἐκκλησία μας πρὸς τοὺς δύο μεγάλους ἄνδρας της θὰ ἀποτίσει τὸν ὀφειλόμενο φόρο τῆς τιμῆς καὶ τῆς εὐγνωμοσύνης γιὰ τὴν ἀνυπολόγιστα μεγάλη συμβολή τους στὸ ἔργο τῆς διαδόσεως τῆς χριστιανικῆς πίστεως καὶ τῆς ἐδραιώσεως τῆς Ἐκκλησίας μας. Στὶς εἰκόνες των ζωγραφίζονται οἱ δύο Ἀπόστολοι νὰ κρατοῦν τὴν Ἐκκλησία, ποὺ συμβολικὰ εἰκονίζεται μὲ ἕνα μικρὸ βυζαντινὸ ναὸ.
Γιατὶ καὶ οἱ δύο αὐτοὶ Ἀπόστολοι ὑπῆρξαν πράγματι οἱ στύλοι καὶ οἱ ἀκρογωνιαῖοι λίθοι, ἐπάνω στοὺς ὁποίους οἰκοδομήθηκε τὸ ἱερὸ ἵδρυμα τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ. Καὶ συνημμένοι καὶ οἱ δύο σὲ μία ἑορτή, εἰκονισμένοι σὲ μία εἰκόνα, συμβολίζουν τὴν ἑνότητα τῆς πίστεως, τὴν ἑνότητα τῆς Ἐκκλησίας, ποὺ ἀπετελέσθη ἀπὸ ἑτερογενὴ στοιχεῖα, τὴν περιτομή-τοὺς Ἑβραίους, πρὸς τοὺς ὁποίους ἐστράφη τὸ ἱεραποστολικὸ ἔργο τοῦ Πέτρου, καὶ τὰ ἔθνη-τοὺς εἰδωλολάτρες, γιὰ τὸν ἐκχριστιανισμὸ τῶν ὁποίων κοπίασε ὁ ἀπόστολος τῶν Ἐθνῶν, ὁ Παῦλος.

Ὁ ἀπόστολος Πέτρος ἧταν ἀπὸ τὴν ἀρχὴ πιστὸς μαθητὴς τοῦ Χριστοῦ. Ἧταν μάρτυρας σὲ ὅλα ὅσα εἶχαν συμβεῖ γύρω ἀπὸ τὸν Χριστό. ἀπὸ τὴν πρώτη στιγμὴ τοῦ κηρύγματός Του. Ἀντίθετα, ὁ ἀπόστολος Παῦλος ἧταν πρῶτα ἐχθρὸς τοῦ Χριστοῦ, ἧταν ἕνας ἀντίπαλος ποὺ δὲν πίστευε σ’ Αὐτὸν ὡς Μεσσία. Τὸν θεωροῦσε ψευδοπροφήτη. Δὲν βγῆκε νὰ διακυρήξει τὸ Εὐαγγέλιο, ἀλλὰ νὰ καταδιώξει τοὺς χριστιανοὺς. Λοιπὸν, τί ἔγινε μὲ τὸν ἕναν καὶ τί μὲ τὸ ἄλλον;
Ὁ ἀπόστολος Παύλος ἧταν διώκτης, ἀλλὰ καὶ μάρτυρας γιὰ τὸν Χριστὸ καὶ μάλιστα μάρτυρας γιὰ κάτι πολὺ σημαντικὸ:τὸ γεγονὸς, ὅτι ἕνας ἄνθρωπος ποὺ πρῶτα δὲν πίστευε στὸ Χριστὸ, ποὺ Τὸν μισοῦσε, Τὸν καταδίωκε, μπορεῖ νὰ βρεθεῖ ξαφνικά, πρόσωπο μὲ πρόσωπο, μπροστὰ στὸν Ἀναστημένο Χριστό!

Διαβάστε περισσότερα: Οἱ Ἅγιοι Ἀπόστολοι Πέτρος καὶ Παῦλος (Δ.Βιβλιοθήκη-Ιούνιος 2021)

Η Αγία Πεντηκοστή (Ὁμιλία 22/6/2021)

Ἡ ἑβδομάδα ποὺ διερχόμεθα, ἑβδομάδα τῆς Πεντηκοστῆς ἢ ἑβδομάδα τοῦ Ἁγίου Πνεύματος εἶναι ἐντελῶς ἰδιαίτερη, μὲ ἰδιαίτερο χαρακτηριστικὸ τὴν κατάλυση τῆς νηστείας Τετάρτη καὶ Παρασκευή.
Γιὰ τὴν μεγάλη ἑορτὴ τῆς Πεντηκοστῆς καὶ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος ἂς μὴν τολμήσουμε νὰ κάνουμε οὔτε σκέψεις δικὲς μας καὶ νὰ ἀκούσουμε κάποιους ποὺ «ἔπαθαν τὰ θεῖα» μόνον μὲ προσοχή.

Θὰ ξεκινήσουμε μὲ τὸν ἅγιο Ἰωάννη τὸν Χρυσόστομο ἐπιλέγοντας τὴν παράγραφο μόνον τοῦ λόγου ποὺ ἀναφέρεται στοὺς καρποὺς τοῦ Ἁγίου Πνεύματος.
«Στὴν Ἐκκλησία ἡ μία ἑορτὴ διαδέχεται τὴν ἄλλη. Πρὶν ἀπὸ λίγες ἡμέρες ἑορτάσαμε τὸν Σταυρό, τὸ Πάθος, τὴν Ἀνάσταση, ὕστερα ἀπὸ αὐτὰ τὴν Ἀνάληψη τοῦ Κυρίου μᾶς Ἰησοῦ Χριστοῦ. Σήμερα συναντήσαμε τὴν ἴδια τὴν κορυφὴ τῶν ἀγαθῶν, φθάσαμε στὴ μητρόπολη τῶν ἑορτῶν, βρισκόμαστε στὴν πραγματοποίηση τῆς ὑπόσχεσης τοῦ Κυρίου: «Ἐὰν γὰρ ἐγὼ μὴ ἀπέλθω, ὁ παράκλητος οὐκ ἐλεύσεται πρὸς ὑμᾶς» (Ἰω. ιστ΄, 7).
Σήμερα μᾶς χαρίζει τὴν παρουσία τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, ποὺ μᾶς ἀπαλλάσσει ἀπὸ τὴν πνευματικὴ δουλεία, μᾶς καλεῖ στὴν ἐλευθερία, μᾶς ὁδηγεῖ στὴν υἱοθεσία καί, γενικά, μᾶς ξαναγεννᾶ καὶ μᾶς ξεφορτώνει τὸ βαρὺ καὶ ἀποκρουστικὸ φορτίο τῶν ἁμαρτιῶν, τὸ .ὁποῖο προκαλεῖ σύγχυση καὶ ἀντιπαλότητα.
Ὅπως ἡ γῆ, ὅταν δὲν καλλιεργεῖται, ἐνῶ εἶναι γόνιμη καὶ πλούσια, βγάζει πολλὰ ἀγκάθια, ἔτσι ἀκριβῶς καὶ ἡ ἀνθρώπινη φύση, ἐνῶ εἶναι καλὴ ἀπὸ τὸν δημιουργό της καὶ κατάλληλη γιὰ τὰ ἔργα τῆς ἀρετῆς, ἐπειδὴ δὲν δέχθηκε τὸ ἄροτρο τῆς εὐσέβειας, οὔτε τὸ σπόρο τῆς θεογνωσίας, βλάστησε μέσα μας ἀσέβεια, σκληροκαρδία, ἔλλειψη κατανόησης, ἀντιπαλότητα, πολέμους.

Ἐμφανίστηκε τὸ Ἅγιο Πνεῦμα μὲ μορφὴ πύρινων γλωσσῶν γιὰ νὰ θυμίσει μιὰ παλιὰ ἱστορία. Ὅταν, στὰ παλιὰ χρόνια παραλογίστηκαν οἱ ἄνθρωποι καὶ θέλησαν νὰ κτίσουν ἕνα πύργο ποὺ νὰ φθάνει ὡς τὸν οὐρανό, μὲ τὴ σύγχυση τῶν γλωσσῶν τους διέλυσε ὁ Θεὸς τὴν κακὴ ἀπόφασή τους (Ἀναφέρεται στὸν πύργο τῆς Βαβέλ, Γέν. ια΄, 1-9), γι’ αὐτὸ καὶ τώρα μὲ μορφὴ πύρινων γλωσσῶν ἔρχεται τὸ Ἅγιο Πνεῦμα μὲ τὸν καρπὸ τῆς ἑνότητος ποὺ προσφέρει, γιὰ νὰ ἑνώσει τὴν οἰκουμένη ποὺ εἶναι χωρισμένη.

Καὶ ποιὸς εἶναι ὁ καρπὸς τοῦ Ἁγίου Πνεύματος; Ἃς ἀκούσουμε τὸν Παῦλο ποὺ λέγει. «Ὁ δὲ καρπὸς τοῦ Πνεύματὸς ἐστιν ἀγάπη, χαρά, εἰρήνη, μακροθυμία, χρηστότης, ἀγαθωσύνη, πίστις, πραότης, ἐγκράτεια» (ὁ πρῶτος καρπὸς ὅμως ποὺ παράγει τὸ Ἅγιο Πνεῦμα, μὲ τὸν φωτισμὸ καὶ τὴ χάρη ποὺ ἐνεργεῖ στὶς ψυχές μας εἶναι ἡ ἀγάπη, ἡ χαρὰ ποὺ προέρχεται ἀπὸ τὴν ἀγαθὴ συνείδηση, ἡ εἰρήνη ποὺ εἶναι ἀχώριστη ἀπὸ αὐτήν, ἡ μακροθυμία στὶς ἀδικίες ποὺ μᾶς κάνουν οἱ ἄλλοι, ἡ ἀγαθὴ διάθεση καὶ καλοσύνη, ἡ εὐεργετικὴ διάθεση καὶ συμπεριφορά, ἡ πίστη καὶ ἡ ἀξιοπιστία στὰ λόγια καὶ στὶς ὑποσχέσεις μας) (Γαλ. ε΄, 22). Πρόσεχε τὴν ἀκρίβεια τῶν λέξεων καὶ τὴ σειρὰ τῆς διδασκαλίας. Ἔβαλε πρώτη τὴν ἀγάπη καὶ ὕστερα ἀνάφερε τὰ ἄλλα.

Διαβάστε περισσότερα: Η Αγία Πεντηκοστή (Ὁμιλία 22/6/2021)

Ἡ ἑορτὴ τῆς Ἀναλήψεως (Ομιλία 15/6/2021)

Ἄν ὅλες οἱ ἑορτὲς τῶν ἁγίων εἶναι εὐκαιρίες προσκλήσεως γιὰ ἀπερίφραστη καὶ βαθειὰ ἀγαπητικὴ ἐπικοινωνία καὶ ἄγγιγμα γιὰ τὸν καθένα μας πρὸς ἀφύπνιση καὶ προσωπικὴ ἀναζήτηση τῆς συνάντησής μας μὲ τὸν Κύριο Ἰησοῦ Χριστό, στὶς Δεσποτικὲς ἑορτὲς ἔχουμε τὸ προνόμιο, ὁ προσκαλῶν εἰς τὸν «γάμον» συνάντηση νὰ εἶναι ὁ Ἴδιος ὁ Νυμφίος.
Ἡ πρόσκληση ἐκφράζεται μὲ ἄπειρες καὶ ποικιλόμορφες εἰκόνες, μὲ βαθειὰ νοήματα μὲ ποιητικὴ δυναμικὴ καὶ μὲ κατανυκτικὴ ἐκφορὰ μέσα ἀπὸ τοὺς ὕμνους, τὰ τροπάρια καὶ τὴν ὅλη δομὴ τῶν ἀκολουθιῶν τοῦ ἑορτῶν (Ἑσπερινὸς-Προετοιμασία-Ὄρθρος-Θεία Λειτουργία).

Αὐτὴ τὴν ἑβδομάδα ἡ Ἐκκλησία μας ἑορτάζει τὴν κυρίαρχη Δεσποτικὴ ἑορτὴ τῆς Ἀναλήψεως τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ.
Μέσα ἀπὸ ἐπιλεγμένα τροπάρια καὶ ἀπὸ ἀποσπάσματα λόγων τοῦ ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Χρυσοστόμου καὶ τοῦ ἁγίου Γρηγορίου τοῦ Παλαμᾶ θὰ προσπαθήσουμε νὰ προσεγγίσουμε τὰ νοήματα τῆς ἑορτῆς καὶ νὰ σταθοῦμε ὑπεύθυνα ἀπέναντί τους.

Ὕμνοι ἑορτῆς Ἀναλήψεως

Διαβάστε περισσότερα: Ἡ ἑορτὴ τῆς Ἀναλήψεως (Ομιλία 15/6/2021)

Ἅγιος Ἰουστῖνος Πόποβιτς (Ὁμιλία 1-6-2021)

Χριστὸς Ἀνέστη!
Καλησπέρα σὲ ὅλους τοὺς ἀγαπητοὺς ἀκροατές.

Εἰς τὴν προηγούμενη ὁμιλία (24-5-2021) εἶχε γίνει ἀναφορὰ στὸν λειτουργικὸ χρόνο καὶ στὸ σκοπὸ τῶν ἑορτῶν, ποὺ συνοψίζονται ὡς περίληψη στὰ ἐξῆς:
«Οἱ ἑορτὲς εἶναι εὐκαιρίες γιὰ ἀνείπωτη χαρά, ὁλοκλήρωμα ἀγαπητικῆς ἐπικοινωνίας καὶ εὐκαιρίες γιὰ ἀφύπνιση καὶ ἄγγιγμα γιὰ τὸν καθένα μας, νὰ ἀκούση τὸ μήνυμα, νὰ δεχθῆ τὴν πρόσκληση καὶ νὰ πάρη τὴν μεγάλη ἀπόφαση!!!
Οἱ ἑορτὲς δὲν γίνονται γιὰ νὰ σχολάζουμε ράθυμα, ἀλλὰ κάθε ἑορτή, κάθε Θεία Λειτουργία, κάθε ἀκολουθία, εἶναι ἕνα προσωπικὸ κάλεσμα-πρόσκληση γιὰ τὸν καθένα μας καὶ συγχρόνως προσωπικὴ ἀναζήτηση γιὰ συνάντηση μὲ τὸν Χριστό.
Ὅταν βαπτίζεσαι, ὅταν λειτουργεῖσαι, ὅταν παθαίνεις τὰ θεῖα, ὅταν ἐνδύεσαι τὸν Χριστὸν καὶ ὑπακούης στὸ θέλημά Του, τότε πορεύεσαι γιὰ τὴν ἄφατη χαρὰ καὶ ἀγαλλίασι, ἔστω καὶ ἄν περάσης ἀτέλειωτα βάσανα καὶ ἀπρόσμενους πειρασμούς. «Τῆς χαροποιοῦ κατὰ Θεὸν ζωῆς, πάντα λυπηρὰ καὶ ἐπίπονα».
Ὅταν νοιώσης τὴν πρόσκληση, ὅταν συναντηθῆς μὲ τὸν Χριστὸν, ὅταν πραγματικὰ λειτουργηθεῖς, ἄν συνειδητὰ πῆς «ἃς γίνη τὸ θέλημά Σου, Θεέ μου, ὅ,τι κι ἄν μοῦ στοιχίση», τότε ἀλλάζεις ὅλος. Ἐνδύεσαι τὸν Χριστό. Ἀκινητεῖς, μένεις ἐνεός, γεμᾶτος ἔκπληξη, γίνεσαι ὅλος μιὰ αἴσθηση.

Ὅταν προχωρήσης ἀπὸ τὸ «Εὐλογητὸς...» ποὺ εἶναι ἡ πρώτη ἀπόφαση τοῦ ξεκινήματος καὶ νοιώσεις τὴν πρώτη χαρὰ καὶ προχωρήσεις στὸ «Εὐλογημένη...» ποὺ εἶναι τὸ ἀποφασιστικὸ ξεκίνημα, τότε: Μέσα στὴν Λειτουργία, ὅλα ὑπάρχουν ἀλλοιωμένα -πάσχουν τὴν καλὴν ἀλλοίωση-, δοκιμασμένα καὶ ἀνορθωμένα, σταυροαναστάσιμα. Ὁ κατὰ φύσιν, δηλαδὴ ὁ ἀπὸ τοῦ Θεοῦ πλασμένος κόσμος, μέσα στὸν ὁποῖο πρέπει νὰ ζῆ ὁ ἄνθρωπος, ὡς θεανθρώπινη πραγματικότητα, εἶναι ὁ λειτουργικός χρόνος. Δέν εἶναι οὔτε ἡ ἱστορία σάν χρόνος, οὔτε ἡ δημιουργία σάν χῶρος, οὔτε ἡ λογική, ἡ ἐπιστήμη καὶ ἡ τέχνη τοῦ πεπτωκότος καὶ τοῦ παραπαίοντος ἀνθρώπου.
Τίποτε δικό μας δέν ἔχουμε. Ὁ Θεός μᾶς δημιούργησε ἐκ τοῦ μή ὄντος καὶ παραπεσόντες μᾶς ἀνέστησε καὶ ἔκαμε τὰ πάντα μέχρις ὅτου μᾶς χάρισε τὴ μέλλουσα Βασιλεία Του.
Μὲ τὴν συναίσθηση αὐτή, ὁ καθένας μας μπορεῖ νὰ ἀναφωνήσει:
«Δὲν θέλω, δὲν ἐπιθυμῶ νὰ ζήσω πολύ. Θέλω νὰ ζήσω μὲ Σένα, διότι τὸ πολύ, τὸ ζωντανὸ καὶ ἀτελείωτο εἶσαι Ἐσύ. Ἔλα καὶ κάμε τὸ θέλημά Σου σὲ μένα. Ἔλα ὅπως θέλεις καὶ ὅταν κρίνης. Ἔλα σὰν αὔρα, σὰν εὐλογία, ἄν τὸ νομίζης σωστό. Ἔλα σὰν κεραυνὸς δοκιμασίας καὶ κατάσκαψέ μου τὸ εἶναι, ἄν νομίζης ὅτι ἔτσι πρέπει. Ξέρω ὅτι αὐτὸ ποὺ θὰ ἀκολουθήση τὴν ἐπίσκεψὴ Σου, μ’ ὁποιοδήποτε τρόπο κι ἄν ἔλθης, θὰ εἶναι αὐτὸ τὸ βαθύτατο ποὺ ἐπιθυμῶ καὶ δὲν μπορῶ νὰ τὸ ἐκφράσω, καὶ δὲν μπορῶ νὰ τὸ βρῶ πουθενά, ἔξω ἀπὸ Σένα. Γι’ αὐτὸ Ἐσένα ζητῶ καὶ περιμένω. Ἔχω ἀπογοητευθεῖ ἀπὸ τὸν ἑαυτό μου καὶ ἔρχομαι πρὸς Σέ. Ἔρχομαι ἄρρωστος, ὅπως εἶμαι, καὶ ἐγκαταλείπω σὲ Σένα τὴ ζωή μου ἅπασα καὶ τὴν ἐλπίδα».

Διαβάστε περισσότερα: Ἅγιος Ἰουστῖνος Πόποβιτς (Ὁμιλία 1-6-2021)