Ἡ ἐκκλησιαστική μαρτυρία της ἐνορίας στόν χώρο τοῦ διαδικτύου προσπαθεῖ νά μας βοηθήσει νά πετύχουμε τή σύνδεση μέ τό ἀληθινό «πνευματικό διαδίκτυο» τῆς ζωῆς, πού προσφέρει σέ κάθε ἄνθρωπο ὁ Χριστός μέσω της Ἐκκλησίας Του.


 

Στὴν Ἁγιογραφία τοῦ Ἁγίου Γερασίμου διαβάζουμε τὴν φράση «Τεκνία εἰρηνεύετε ἐν ἑαυτοῖς καὶ μὴ τὰ ὑψηλὰ φρονεῖτε», μὲ τὴν ὁποία νουθετεῖ πάντοτε ὁ Ἅγιος ὅλους μας καὶ ἡ ὁποία σημαίνει νὰ τὰ ἔχουμε καλὰ μὲ τὸ ἑαυτό μας ἔχοντας συνεχὴ νήψη-ἐγρήγορση καὶ μετάνοια, νὰ μὴν κρίνουμε καὶ νὰ μὴν ζηλεύουμε κανένα καὶ νὰ ζοῦμε μὲ ἀσκητικὸ φρόνημα, ταπείνωση καὶ ἐγκράτεια.

Ἡ ἐνανθρώπιση τοῦ Χριστοῦ ἀπετέλεσε τὴν ἐπίσκεψη τοῦ ἄρχοντα τῆς εἰρήνης στὸν κόσμο. «Ἐγενήθη ἡμῖν θαυμαστὸς σύμβουλος, ἄρχων εἰρήνης» (Ἠσ. θ΄,6). Τὸ «Δόξα ἐν ὑψίστοις Θεῷ καὶ ἐπὶ γῆς εἰρήνη ἐν ἀνθρώποις εὐδοκία» ὁ ὕμνος τῶν Ἀγγέλων, εἶναι τὸ ἄγγελμα ἐπὶ τοῦ κοσμοϊστορικοῦ γεγονότος τῆς Θείας ἐνανθρωπήσεως καὶ φανερώνει, σύμφωνα μὲ τὸν ἅγιο Γρηγόριο Παλαμά, ὅτι ὁ Μεσσίας, «τὴν εἰρήνην κομίζων οὐρανόθεν ἦλθεν ἐφ᾽ ἡμᾶς».
Ὁ Κύριός μας μακάρισε τοὺς ἐργάτες τῆς εἰρήνης. «Μακάριοι οἱ εἰρηνοποιοί, ὅτι αὐτοὶ υἱοὶ Θεοῦ κληθήσονται» (Ματθ. ε΄,9). Ἡ εἰρήνη ἦταν τὸ ἀποχαιρετιστήριο δῶρο Του πρὸς τοὺς μαθητές Του πρὶν τὸ πάθος. «Εἰρήνην ἀφίημι ὑμῖν, εἰρήνην τὴν ἐμὴν δίδωμι ὑμῖν» (Ἰωάν. ιδ΄,27). Ἀλλὰ καὶ ὅταν ἀνέστη καὶ ἐμφανίστηκε στοὺς μαθητές Του οἱ πρῶτες Του λέξεις ἦταν «Εἰρήνη ὑμῖν»! (Ἰωάν. κ΄,19).


Ὁ ἅγιος Νικόλαος Καβάσιλας ἀναφέρει ὅτι ἡ εἰρήνη εἶναι τόσο πολύτιμο πρᾶγμα, ὥστε χρειάστηκε νὰ κατεβῇ στὴ γῆ ὁ ἴδιος ὁ Θεός γιὰ νὰ τὴν προσφέρει στοὺς ἀνθρώπους.

Χριστὸς Ἀνέστη! Ἀληθῶς Ἀνέστη!
Εἴθε νὰ μὴν εἶναι λόγια καθιερωμένου χαιρετισμοῦ, ἀλλὰ εὐχὴ βιώματος!
Χριστὸς Ἀνέστη καὶ ἀλλήλους περιπτυξώμεθα, ἑνωμένοι καὶ ὄχι χωρισμένοι σὲ ἐρωτῶντες καὶ ἀπολογούμενοι, ἀλλὰ ἀλληλοκατανοοῦντες καὶ ἐν ἑνότητι εὐχόμενοι. Αὐτὰ καὶ γιὰ μένα καὶ γιὰ ὅλους μας.

Μιὰ ταπεινὴ ἀπάντηση περὶ τοῦ χρόνου τῆς τελέσεως τῆς τελετῆς τῆς Ἀναστάσεως.
Χριστὸς Ἀνέστη καὶ ἀλλήλους περιπτυξώμεθα! Δὲν ἔχει μεγάλη σημασία ἐὰν ἡ Ἀνάσταση ἔγινε στὶς 21:00 ἢ στὶς 24:00 ἢ στὶς 5:00 τὸ πρωΐ, ἀλλὰ ἐὰν ἡ Ἀνάσταση, γιὰ τὸν κάθε ἱερέα, γιὰ τὸν κάθε πιστό, ἦτο ἑορτὴ, καὶ θεῖος ἔρως, τὸ γεγονὸς «τῆς ἄλλης βιοτῆς», τὸ ξεπέρασμα τοῦ ἀκριτικοῦ τραγουδιοῦ ποὺ παλεύει ὁ Διγενὴς-ὁ καθένας μας μὲ τὸ χάρο στὰ μαρμαρένια ἀλώνια.
Ἐὰν ναὶ Ἀληθῶς «Ἀνέστη Χριστὸς καὶ θάνατος κατήργηται» καὶ μαζὶ καὶ κάθε φόβος καὶ κάθε διχογνωμία καὶ εἶναι ἑπομένως ὤς γιὰ τὸν καθένα μας βίωμα «Αὕτη ἡ ἡμέρα ἣν ἐποίησεν ὁ Κύριος, ἀγαλλιασόμεθα καὶ εὐφρανθῶμεν ἐν αὐτῇ» γιὰ νὰ μὴν παραμένουμε «ἀνέορτοι καὶ ἀνέραστοι», παραπονούμενοι καὶ διχογνωμοῦντες, ὁπόταν καὶ τὶς τελετές μας καὶ τὰ πανηγύρια μας καὶ τὶς εὐχές μας, δὲν θὰ βδελήσεται ὁ Θεός. Αὐτὰ τὰ λίγα πρῶτα γιὰ μένα καὶ γιὰ ὅποιον καλοπροαίρετα ἀκούει.

Ὁ μόλις προηγηθεὶς ἑσπερινὸς τῆς ἑορτῆς τῆς Μεσοπεντηκοστῆς μᾶς εἰσαγάγει εἰς τὸ μεγαλεῖο τῆς Δεσποτικῆς ἑορτῆς.
Οἱ ἑορτὲς εἶναι εὐκαιρίες γιὰ ἀνείπωτη χαρά, ὁλοκλήρωμα ἀγαπητικῆς ἐπικοινωνίας καὶ εὐκαιρίες γιὰ ἀφύπνιση καὶ ἄγγιγμα γιὰ τὸν καθένα μας, νὰ ἀκούση τὸ μήνυμα, νὰ δεχθῆ τὴν πρόσκληση καὶ νὰ πάρη τὴν μεγάλη ἀπόφαση!!!

Τὴν Τετάρτη μετὰ τὴν Κυριακὴ τοῦ Παραλύτου πανηγυρίζει ἡ Ἐκκλησία τὴν μεγάλη Δεσποτικὴ ἑορτή τῆς «Μεσοπεντηκοστῆς» ποὺ μὲ τὸ ἐπίσημο τυπικό της, τὰ ἐκλεκτά της τροπάρια καὶ τοὺς διπλούς της κανόνες, ἔργα τῶν μεγάλων ὑμνογράφων, τοῦ Θεοφάνους καὶ τοῦ Ἀνδρέου Κρήτης, μὲ τὰ ἀναγνώσματά της καὶ τὴν ἐπίδρασί της στὶς πρὸ καὶ μετὰ ἀπὸ αὐτὴν Κυριακὲς καὶ μὲ τὴν παράταση τοῦ ἑορτασμοῦ της ἐπὶ ὀκτὼ ἡμέρες, φανερώνει τὸ μεγαλεῖο της ὡς Δεσποτικὴ ἑορτή.

Ἡ Τετάρτη τῆς Μεσοπεντηκοστῆς εἶναι ἡ 25η ἡμέρα ἀπὸ τοῦ Πάσχα καὶ ἡ 25η πρὸ τῆς Πεντηκοστῆς, ὡς σημαίνεται καὶ εἰς τὸ παρὸν τροπάριον τοῦ ἑσπερινοῦ:
«Πάρεστιν ἡ μεσότης ἡμερῶν, τῶν ἐκ σωτηρίου ἀρχομένων Ἐγέρσεως (Ἀναστάσεως) Πεντηκοστῇ δὲ τῇ θείᾳ σφραγιζομένων,
καὶ λάμπει τὰς λαμπρότητας ἀμφοτέρωθεν ἔχουσα καὶ ἑνοῦσα τὰς δύο καὶ παρεῖναι τὴν δόξαν προφαίνουσα τῆς δεσποτικῆς ἀναλήψεως σεμνύνεται».

Χωρὶς δηλαδὴ νὰ ἔχῃ δικό της θέμα συνδυάζει τὰ θέματα, τοῦ Πάσχα ἀφ᾽ ἑνὸς καὶ τῆς ἐπιφοιτήσεως τοῦ Ἁγίου Πνεύματος ἀφ᾽ ἑτέρου καὶ «προφαίνει» τὴν δόξαν τῆς Ἀναλήψεως τοῦ Κυρίου, ποὺ θὰ ἑορτασθῇ μετὰ ἀπὸ 15 ἡμέρες, ὁ Χριστὸς σὰν Μεσσίας – μεσίτης Θεοῦ καὶ ἀνθρώπων, «μεσίτης καὶ διαλλακτὴς ἡμῶν καὶ τοῦ αἰωνίου Αὐτοῦ Πατρός».
Οἱ ἑορτὲς δὲν γίνονται γιὰ νὰ σχολάζουμε ράθυμα, ἀλλὰ κάθε ἑορτή, κάθε Θεία Λειτουργία, κάθε ἀκολουθία, εἶναι ἕνα προσωπικὸ κάλεσμα-πρόσκληση γιὰ τὸν καθένα μας καὶ συγχρόνως προσωπικὴ ἀναζήτηση γιὰ συνάντηση μὲ τὸν Χριστό.

Ἀπὸ τὴν κόλαση τῆς ἀποστασίας-ἀνελευθερίας στὸν παράδεισο τῆς ἐν ἐλευθερίᾳ ἐπικοινωνίας καὶ τῆς τῶν πάντων ἑνώσεως

Αὐτὸν τὸν παράδεισο τῆς τῶν πάντων ἑνώσεως τὸν ζοῦν μέσα τους κάποιοι ἄνθρωποι, οἱ ἅγιοι, τὸν διδάσκουν παντοῦ καὶ πρὸς ὅλους μὲ τὸ ἄκρως μαρτυρικό τους παράδειγμα.

Πολὺς λόγος, θαυμασμοῦ, ἀλλὰ καὶ φόβου, γίνεται γιὰ τὴν πρόοδο τῆς ἐπιστήμης. Παραδείγματα:
1) Ἄνθρωπος: Τὸ θαυμαστὸν καὶ ἄπειρον ψυχοσωματικὸν εἶναι οἱ γενικώτερες δυνατότητές του, ἡ διερεύνηση τοῦ ἀνθρωπίνου DNA καὶ ἡ ἐλευθερία του, προκαλοῦν θαυμασμό.
2) Φύσις: Ἡ τελειότης, ἡ νομοτέλεια, ἡ ἑνότης καὶ κυρίως ἡ δεκτικότητα, ἀνοχή, ἡ δυνατότητα, ἡ ἐλευθερία τῶν μηχανισμῶν τῆς ὅλης δημιουργίας, στὴν ἀνθρώπινη διερεύνηση, ἐπίσης προκαλοῦν ἰδιαίτερο θαυμασμό.
Ἡ ἐπιστημονικὴ διαπίστωση ὅτι τὰ χρωματοσώματα ποὺ χαρακτιρίζουν τὸ DNA τοῦ ἀνθρώπου ποὺ δὲν εἶναι ἁπλῶς δέσμες πληροφοριῶν, οὔτε κἄν βιβλία ἀλλὰ βιβλιοθῆκες ὁλόκληρες πληροφοριῶν, ὑποδηλώνει τὸ μεγαλεῖο τοῦ ἀνθρωπίνου προσώπου καὶ ἑρμηνεύει τὸ τῆς Γραφῆς ὅτι ὁ ἄνθρωπος ἐπλάσθη «κατ’ εἰκόνα Θεοῦ», ἄρχοντας τῆς ὅλης δημιουργίας μὲ προορισμὸ καὶ εὐθύνη νὰ συμβάλλει στὴν ἐν ἐλευθερίᾳ ἀρμονικὴ λειτουργία ὅλων τῶν ἀνθρώπων καὶ τῆς ὅλης κτίσεως.

Περιγραφὴ βιωμάτων ἑνὸς ποὺ ἔπαθε τὰ θεῖα καὶ ὄχι ἁπλῶς τὰ ἔμαθε.
«Ὅτι ὁ Θεὸς ἔπλασε τὸν ἄνθρωπον. Καὶ ὅταν ὁ Θεὸς πλαστουργῇ τὸ τελειότερον δημιούργημά Του, φαντασθῆτε τί πρέπει νὰ εἶναι αὐτό.

Στρέφεται ὁ νοῦς μου, εἰς τὴν πλάσιν τοῦ ἀνθρώπου. Καὶ μένω ἔκθαμβος καὶ ἐκστατικός! Ὁ Θεὸς πλάθει τὸν ὅμοιόν Του! Τὴν κτίσιν δημιουργεῖ μὲ ἕνα πρόσταγμα. Ἐμένα ὅμως μὲ πλάθει, μὲ προσέχει, μὲ κάμνει τέλειον, ὅμοιόν Του, κατὰ χάριν. Μοῦ δίδει ἀθανασίαν, ἐλευθερίαν, νοῦν, λόγον καρδίαν. Βλέπω, αἰσθάνομαι, σκέπτομαι, κρίνω, θεωρῶ τὴν δόξαν τοῦ Θεοῦ μου... Εἶμαι ἕνας μέγας κόσμος, μὲ τὰς ψυχοπνευματικὰς δυνάμεις μου, μέσα εἰς ἕνα μικρόκοσμον. Γίνομαι ἐπόπτης τῆς αἰσθητῆς κτίσεως καὶ μύστης τῆς νοουμένης καὶ ἀοράτου. Γίνομαι θεότευκτος εἰκὼν ὁμοίωμα Θεοῦ. Χαίρομαι τὴν ὕπαρξήν μου καὶ ἡ εὐφροσύνη τῆς καρδίας μου εἶναι ἀδιάλειπτος. Εἶμαι μυστικῶς ἡνωμένος μὲ τὸν Θεόν μου.
Ἡ καθαρότης μου εἶναι ἀγγελική. Πλέω ὁλόκληρος μέσα εἰς ἀδημιούργητον, ἄκτιστον πνευματικὸν φῶς. Ὁ νοῦς μου εἶναι ἁπλοῦς, καθαρός, ὅλος ἀγάπην, ἀθανασίαν, ἐλευθερίαν, δημιουργηκότητα. Εἶμαι ἕνας μικρὸς, κατὰ χάριν, Θεός, ἄρχων τῆς κτίσεως. Θαυμάζω τὸ πνευματικόν μου κάλλος, καὶ βυθίζομαι εὶς τὴν ἀγάπην Του, διὰ νὰ Τὸν ἀγαπήσω...».

Μία ἱερὴ συζυγία ἑορτάζει ἡ Ἐκκλησία μας στὶς 13 Φεβρουαρίου, τοὺς ἁγίους Ἀκύλα καὶ Πρίσκιλλα. Ὴσαν Ἰουδαῖοι στὸ γένος καὶ κατάγονταν ἀπὸ τὸν Πόντο. Τὸ ἔτος 49 μ.Χ. τοὺς συναντοῦμε στὴ Ρώμη. Ἀκύλας σημαίνει ἀετὸς καὶ ἦταν κατασκευαστὴς χοντρῶν μάλλινων ὑφασμάτων γιὰ σκηνὲς. Ἡ Πρίσκιλλα ἤ ἀλλιῶς Πρίσκα καταγόταν ἀπὸ σπουδαία εὐγενῆ οἰκογένεια καὶ τὸ ἐπίπεδο τῆς μορφώσεώς της ἦταν ἀπὸ τὰ ἀνώτερα ἐκείνης τῆς ἐποχῆς.

Τὸ ἔτος αὐτὸ ὁ αὐτοκράτορας τῆς Ρώμης Κλαύδιος ἔβγαλε διάταγμα, μὲ τὸ ὁποῖο ἔδιωχνε τοὺς Ἑβραίους ἀπὸ τὴ Ρώμη, διότι στὶς ἐκεῖ συναγωγὲς γινόντουσαν ταραχές, μὲ αἰτία κάποιον Χριστό. Ἀνάμεσα σ’ ἐκείνους ποὺ ἐγκατέλειψαν τὴν Ρώμη ἦταν καὶ οἱ Ἅγιοι Ἀκύλας καὶ Πρίσκιλλα, οἱ ὁποῖοι ἐγκαταστάθηκαν στὴν Κόρινθο, ὅπου ἐξασκοῦσαν τὸ ἐπάγγελμα τοῦ σκηνοποιοῦ. Ἦταν ἄνθρωποι ἐνάρετοι καὶ εὐσεβεῖς. Ἐκεῖ στὴν Κόρινθο γνώρισαν τὸν Ἀπόστολο Παῦλο.

Ὁ ἀπόστολος Παῦλος ἔμεινε μαζὶ τους δεκαοκτώ μῆνες. Ἐκεῖνοι τὸν ἄκουγαν νὰ μιλάει γιὰ τὸν Χριστό. Ρωτοῦσαν καὶ μάθαιναν, ἔπαιρναν ὅ,τι πολυτιμότερο μποροῦσαν. Κατηχήθηκαν μὲ ἄλλα λόγια καὶ βαπτίσθηκαν ἀπὸ τὸν ἀπόστολο Παῦλο καὶ ἀποφάσισαν νὰ γίνουν βοηθοὶκαὶ συνεργάτες του, νὰ τον ἀκολουθοῦν στὶς περιοδεῖες του.
Οἱ Ἅγιοι διδάχθηκαν τὴν πίστη ἀπὸ τὸν ἀπόστολο Παῦλο καὶ αὐτὸν τὸν πολύτιμο μαργαρίτη ποὺ βρῆκαν, τὸν Ἰησοῦ Χριστό, δὲν τὸν κράτησαν μόνο γιὰ τὸν ἑαυτὸ τους, ἀλλὰ τὸν μετέδωσαν καὶ σὲ ἄλλους. Ἔγιναν συνεργάτες τοῦ Ἀποστόλου τῶν Ἐθνῶν.

Διαβάζοντας τὸ συναξάρι τῶν δύο αὐτῶν Ἁγίων, διαπιστώνουμε ὅτι παρ’ ὅτι ἦσαν ἔγγαμοι, ποὺ σημαίνει ὅτι εἶχαν βιοτικὲς μέριμνες καὶ ὑποχρεώσεις, αὐτὸ δὲν στάθηκε ἐμπόδιο νὰ γίνουν ἀπόστολοι τοῦ Εὐαγγελίου καὶ μάρτυρες πίστεως.
Ἡ ζωὴ τοῦ ἔγγαμου χριστιανοῦ ὀφείλει νὰ εἶναι ἀσκητικὴ κατὰ τὸ μέτρο τῶν δυνάμεών του, δηλαδὴ νὰ χαρακτηρίζεται ἀπὸ ἀγωνιστικὸ φρόνημα κατὰ τῶν παθῶν, συνεργούσης τῆς χάριτος τοῦ Θεοῦ.

Κατά τούς ἁγίους Πατέρας «ἦν ποτέ -τό σύμπαν- ὅτε οὐκ ἦν», ὁ Θεός ἐποίησε πᾶν το ὁρατόν καί ἀόρατον, ὕλη δηλαδή καί πνεῦμα, «ἀρχήν τοῦ χρόνου καί τοῦ κόσμου».
Δέν νοεῖται ὁ χρόνος χωρίς τόν χῶρο, οὔτε ὁ χῶρος χωρίς τόν χρόνο.
Μέ τήν ζῶσα διαχρονική, ἀλάνθαστη ἀποκάλυψι τοῦ λόγου τοῦ Θεοῦ, μέ τό «ἐν ἀρχῇ ἐποίησεν ὁ Θεός τόν οὐρανόν καί τήν γῆν», δηλαδή τό σύμπαν, τόν χῶρο καί τόν χρόνο, διακηρύσσονται καί ξεκαθαρίζονται πάρα πολλές ἀλήθειες.

Κάτ' ἀρχάς, διατρανώνεται τό ἀΐδιον, τό ἄχρονον καί ὑπερκόσμιον τοῦ Θεοῦ. Διότι, ἐφ' ὅσον ὁ Θεός ὑπῆρχε ὅταν ἔγινε αὐτό τό «ἐν ἀρχῇ», ἄρα εἶναι «πρό πάσης ἀρχῆς», δέν ἔχει δηλαδή χρονική ἀρχή καί τέλος. Αὐτό θά πῆ «ἀΐδιος». Ὁ Θεός στήν οὐσία ὄχι ἁπλῶς δέν ἔχει χρονική ἀρχή, ἀλλά εἶναι καί ἐκτός τοῦ χρόνου. Εἶναι ὁ μόνος ἐκτός χωροχρόνου Ὤν καί Ὑπάρχων. Καί προφανῶς ἦτο, εἶναι καί θά εἶναι ἀνεξάρτητος τοῦ κόσμου, ὡς ὑπάρχων πρό αὐτοῦ.

Ὁ Θεός εἶναι ὁ μόνος ἄκτιστος, ὁ μόνος ἀδημιούργητος. Ὁ Θεός εἶναι ὁ μόνος πού ὑπάρχει ἐλευθέρως καί ὄχι ἐκ τινός ἄλλης αἰτιότητος ἤ ἄλλης ἀνάγκης, ὅπως συμβαίνει μέ τά λογικά καί ἄλογα κτίσματα, τούς ἀγγέλους, τούς ἀνθρώπους καί τήν κτίσι, τά ὁποῖα ἦλθαν εἰς τήν ὕπαρξι μόνον ἀπό τήν ἀγάπη - ἀγαθότητα τοῦ Θεοῦ.
Ἄρα διαπιστώνεται ὅτι ὁ κόσμος εἶναι «καλός λίαν», εἶναι κτιστός, ἦλθε στήν ὕπαρξι ἀπό τήν ἀνυπαρξία λόγῳ μόνον τῆς θελήσεως τοῦ ἀκτίστου Θεοῦ, «ὁποῖος εἶπε καί ἐγενήθησαν (χρόνος – χῶρος – σύμπαν), τά ὁποῖα ἔχουν ἀρχή ἀπό τόν Θεόν, χωρίς νά εἶναι ἀπόρροια τῆς οὐσίας τοῦ Θεοῦ (πανθεϊσμός).

Σελίδα 3 από 5

  • Ἡ επίσκεψη στόν Ναό συνδέει κάθε ἄνθρωπο μέ τό ἀληθινό "πνευματικό διαδίκτυο" τῆς Ζωῆς πού είναι ὁ Χριστός.  

  • Ο ἄνθρωπος πού πιστεύει ἔχει ἀνάγκη νά προσεύχεται.Σε αὐτὸ ἔγκειται ἡ σπουδαιότητα τῆς κοινῆς λατρείας τοῦ Θεοῦ.

  • Τό Πνευματικό Κέντρο ἀποτελεί συνέχεια της λειτουργικής ζωής στεγάζοντας τις δραστηριότητες της ενοριακής ζωής μας.  

slideshow arxiki selida

Πιστοποιητικό Αγαμίας - Πιστοποιητικό Γάμου - Βεβαίωση Βάπτισης

άγιος γεράσιμος

Ἀπολυτίκιον 

Τῶν Ὀρθοδόξων προστάτην καὶ ἐν σώματι ἄγγελον, καὶ θαυματουργὸν θεοφόρον νεοφανέντα ἡμῖν, ἐπαινέσωμεν πιστοὶ θεῖον Γεράσιμον· ὅτι ἀξίως παρὰ Θεοῦ ἀπείληφεν, ἰαμάτων τὴν ἀέναον χάριν· ῥώννυσι τοὺς νοσοῦντας, δαιμονῶντας ἰᾶται· διὸ καὶ τοῖς τιμῶσιν αὐτόν, βρύει ἰάματα. 

 Ο Ναός μας πανηγυρίζει στις 20 Ὀκτωβρίου