Ἡ ἐκκλησιαστική μαρτυρία της ἐνορίας στόν χώρο τοῦ διαδικτύου προσπαθεῖ νά μας βοηθήσει νά πετύχουμε τή σύνδεση μέ τό ἀληθινό «πνευματικό διαδίκτυο» τῆς ζωῆς, πού προσφέρει σέ κάθε ἄνθρωπο ὁ Χριστός μέσω της Ἐκκλησίας Του.


 

Ὑπῆρξαν ἐποχές ποὺ οἱ ἄνθρωποι διερωτῶντο γιὰ τὴν ἐποχή τους ἐὰν ὑπάρχουν ἅγιοι. Ἐγὼ ὁ ἀνάξιος, ἀλλὰ καὶ πολλοὶ ἀπὸ μᾶς, εἴμεθα ὑποχρεωμένοι νὰ ὁμολογήσουμε ἐνώπιον Θεοῦ καὶ ἀνθρώπων, ὅτι ὑπάρχουν ἅγιοι καὶ ὅτι -ἀμέσως ἤ ἐμμέσως- ἔχουμε ἐμπειρία τῆς παρουσίας τους. Ἀλλὰ τὸ μεγάλο μας ἐρώτημα εἶναι, γιατί ὁ Θεὸς ἐπιστράτευσε γιὰ τὸν οὐρανὸν τοὺς Ἁγίους τῶν ἡμερῶν μας. Μήπως γιὰ νὰ μὴν τοὺς βεβηλώσουμε μὲ τὴν ἀναίσχυντο ἀποστασία μας. Ἐπίσης διερωτώμεθα καὶ φοβούμεθα μήπως μὲ τὸν ἐγωϊστικὸ τρόπο ποὺ ζοῦμε καὶ τὸν ὀρθολογιστικὸ τρόπο ποὺ διαλογιζόμεθα -τρόπος μὴ ἅγιος, καταντήσαμε ἀνάπηροι καὶ ἀνίκανοι νὰ ἀντιληφθοῦμε τὶς εὐκαιρίες νὰ ἐπικοινωνήσουμε μαζί τους, τοὺς προσπερνᾶμε, τοὺς ἀγνοοῦμε καὶ ποὺ περισσότερον τοὺς περιφρονοῦμε, παρὰ τὸ γεγονὸς ὅτι αὐτοὶ, προσεύχονται ἀενάως γιὰ μᾶς καὶ μᾶς εὐεργετοῦν μυστικῶς καὶ ἀθορύβως.
Ἐμεῖς ὅμως, τὸν Θεὸν καὶ τοὺς γνωστοὺς ἤ ἀνωνύμους φίλους τοῦ Θεοῦ, τοὺς ἁγίους, τοὺς θυμόμαστε συνήθως στὶς θλίψεις, ἢ σὲ γεγονότα τραγικὰ ποὺ μπορεῖ νὰ βροῦν τὸν καθένα μας.

Ὅταν χάριτι Θεοῦ ἐπικοινωνήσεις μὲ κάποιον τρόπο μὲ ἁγίους, δὲν ἀντιλαμβάνεσαι ἀμέσως τὴν ἐπιρροή, κάθεσαι μαζί τους, ἀκοῦς, δὲν κάνεις τίποτε, μόνον ὑφίστασαι τὴν ἀθόρυβη εἰρήνη τῆς θείας ζωῆς τους, ποὺ σὲ θωπεύει, σὲ θεραπεύει, σοῦ ἐπουλώνει τὶς πληγές. Συγκροτεῖ τὸ εἶναι σου, καλλιεργεῖ τὴν ψυχή σου, οὐσιοποιεῖ τὴν ὑπόστασή σου. Σὲ κάνει εὐαίσθητο, σοῦ χαρίζει παρηγοριά, πλησμονὴ ζωῆς. Νοιώθεις «σκεῦος ἐκλογῆς». Περνᾶς συνειδητὰ σὲ χῶρο καὶ χρόνο λειτουργικό. Ἡσυχάζεις, καὶ σιωπηλὰ ἢ κραυγαλέα δοξολογεῖς ἀέναα Αὐτὸν ποὺ εἶναι τὸ Α καὶ Ω, τὸ Φῶς τὸ ἀληθινὸ ποὺ φωτίζει κάθε ἄνθρωπο ἐρχόμενο στὸν κόσμο.
Δὲν ὑπάρχουν μικροὶ καὶ μεγάλοι Ἅγιοι. Ὑπάρχουν μόνο ἀληθινοὶ Ἅγιοι. Ὁ ἀληθινός Ἅγιος εἶναι ἀείζωος, ἄσχετα ἂν εἶναι παλαιὸς ἢ σημερινός, γραμματισμένος ἢ ἀγράμματος. Ἡ δύναμη τῆς ἀλήθειας καὶ τῆς ζωντάνιας τοῦ Πνεύματος καταργεῖ τὶς ἀποστάσεις τοῦ χρόνου καὶ τὶς διαφορὲς τῆς «μορφώσεως».Διαπερνᾶ τὸ κτιστὸ καὶ ὁρατὸ μὲ τὴν ἄκτιστη χάρη, ἀκόμη καὶ τὰ ἱμάτια τοῦ ἁγίου ἀνθρώπου εὐωδιάζουν, καὶ τὸ πρόσωπό του ἀστράφτει ὡς τὸ φῶς.

Στὴν προηγούμενη συνάντηση εἴχαμε ἀφερθεῖ στὴν σχέση μας μὲ τοὺς Ἁγίους καὶ προσπαθήσαμε νὰ κατανοήσουμε ποιοὶ εἶναι οἱ Ἅγιοι, ὅτι οἱ Ἅγιοι εἶναι οἱ φίλοι τοῦ Θεοῦ, ποὺ ἀγαπήθηκαν ἀπὸ τὸν Θεὸν (πάντας ἀνθρώπους θέλει σωθῆναι-καὶ ἅγιοι γίνεσθαι ὅτι Ἐγὼ Ἅγιος εἰμί) καὶ ἀγάπησαν τὸν Θεὸν μὲ τὸν πνευματικόν τους ἀγώνα καὶ τὴν μετάνοιάν τους, ἀλλὰ καὶ ὅτι σ’ αὐτὸν τὸν δρόμο πρὸς τὴν ἁγιότητα καὶ μὲ εἰδικὸν τρόπο ὁ καθένας μας καλούμεθα καὶ δυνάμεθα καὶ μεῖς νὰ γίνουμε φίλοι τοῦ Θεοῦ καὶ φίλοι τῶν Ἁγίων.
Εἴδαμε ἀκόμη ὅτι οἱ Ἅγιοι κατόρθωσαν νὰ περάσουν στὴν «ἄλλη προοπτικὴ» μέσα ἀπὸ αὐτὸ τὸ εὐλογημένο «παιχνίδι τῆς χαρᾶς», ποὺ τὰ λεγόμενα παράλογα ἀποδεικνύονται ἀληθινὰ καὶ τὰ θεωρούμενα λογικὰ, ψευδῆ, μὲ τὸ νὰ γίνουν «παιδιά»καὶ νὰ ἐμπιστεύονται τὴν χάριν τοῦ Θεοῦ, τὸ ἔλεος Του ὁλοκληρωτικὰ, «ἔχει ὁ Θεός», «Δόξα τῷ Θεῷ πάντων ἔνεκεν» καὶ μὲ τὸ νὰ γίνονται λειτουργούμενοι, μετὰ τῶν Ἀγγέλων, τῆς Παναγίας μας Μητέρας καὶ πάντων τῶν Ἁγίων, ὁμοῦ μὲ ὅλους τοὺς ἀνθρώπους, ἐντὸς καὶ ἐκτὸς τοῦ ναοῦ μὲ πεποίθησιν ὅτι καὶ ὁ Χριστὸς εἶ ἐν τῷ μέσῳ ἡμῶν.

Ἀπόψε ἀφοῦ ἐπικαλεσθοῦμε τὶς πρεσβεῖες τῶν Ἁγίων ποὺ ἑορτάζουν αὐτὴν τὴν ἑβδομάδα καὶ ἰδιαιτέρως τῶν ἁγίων Ἰακώβου τοῦ ἐν Εὐβοίᾳ καὶ τῆς Ἁγίας Αἰκατερίνης τῆς Μεγαλομάρτυρος καὶ πανσόφου, ὅπου ὁ ἅγιος Ἰάκωβος διὰ τοῦ "μὲ συγχωρεῖτε" καὶ ὅτι αὐτὸ ἐκφράζει καὶ ἡ ἁγία Αἰκατερίνη μὲ τὸν συνδυασμὸ καὶ τῆς κοσμικῆς σοφίας καὶ τῆς πίστεως, ἔχουν πολλὰ νὰ μᾶς διδάξουν. Θὰ προσπαθήσουμε μὲ τὸν λόγον τοῦ ἀειμνήστου Φώτη Κόντογλου, ἀπὸ τὸ βιβλίο του «Μυστικὰ Ἄνθη» νὰ ὁδηγηθοῦμε στὴν κατανόηση τῶν δυσκολιῶν στὸ νὰ μποῦμε καὶ μεῖς σ’αὐτὸ τὸ «ἱερὸ παιχνίδι τῆς χαρᾶς», τῆς παρουσίας τοῦ Θεοῦ στὴν ζωή μας, ἐγκαταλείποντας τὴν ἀποστασία μας καὶ ποὺ φτάσιμο αὐτοῦ τοῦ παιχνιδιοῦ εἶναι ὁ ἁγιασμὸς μας -ἅγιοι γίνεσθε- καὶ ἀντιφεγγίσματα εἶναι ὁ ἡρωϊσμός, ἡ προσφορά, ἡ ποίηση, ὁ ἔρωτας.

Τὴν περασμένη Τρίτη κάναμε ἀναφορὰ στοὺς ἁγίους καὶ ἀναφέραμε ὅτι οἱ Ἅγιοι συνεχίζουν τὴν Θεανθρώωπινη ζωὴ τοῦ Χριστοῦ ἐν τῇ Ἐκκλησία, γίνονται ὁδηγοί μας στὴν δική μας πορεία, στὸ νὰ πραγματοποιήσουμε καὶ ἐμεῖς τὴ θέληση καὶ συγχρόνως τὴν προτροπὴ τοῦ Θεοῦ πρὸς ὅλους μας: «Ἅγιοι γίγνεσθαι ὅτι ἐγὼ ἅγιος εἰμί» (Πετρ. α΄ 15), μὲ τὴν παρουσία τους, μὲ τὴν μεσητεία τους, μὲ τὴν διδασκαλία τους, μὲ τὸ παράδειγμά τους καὶ κυρίως μὲ τὶς πρεσβείες τους.
Ἰδιαιτέρως ἀναφερθήκαμε εἰς τὸν ἅγιο Νεκτάριο, ποὺ στὸν πρόλογο τοῦ βιβλίου του «Γνῶθι σ’ αὐτόν» μᾶς ἐπεσήμανε τὴν ἀνάγκη νὰ γνωρίσουμε τὸν ἑαυτό μας καὶ μὲ τὶς πρεσβεῖες του, ἐφ’ ὅσον τὸν ἐπικαλούμεθα νὰ καταφέρουμε καὶ ἐμεῖς ὅπως καταφέρνουν ὅλοι οἱ Ἅγιοι νὰ γνωρίσουμε τὸν ἑαυτό μας, γιὰ νὰ δυνηθοῦμε νὰ γνωρίσουμε καὶ τὸν Θεὸν καὶ νὰ συναριθμηθοῦμε μεταξὺ τῶν φίλων Του καὶ δικῶν μας φίλων, τῶν Ἁγίων.

Σήμερα θὰ προσπαθήσουμε νὰ κατανοήσουμε ποιοὺς καὶ πῶς ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία κατατάσει στὸν χορὸ τῶν Ἁγίων, τὴ λεγόμενη Ἁγιοκατάταξη, τί εἶναι ὁ συναξαριστής, τί εἶναι ἡ μεσιτεία τῶν Ἁγίων καὶ τέλος τὸ μέγα Μυστήριο τῆς Θείας Λειτουργίας ὅπου ἡ συνάντησις ἐπὶ τῷ αὐτῷ στὴν Θεία Λειτουργία τοῦ Χριστοῦ, τῆς Παναγίας, ὅλων τῶν Ἁγίων, ὅλων τῶν ἀνθρώπων καὶ ὅλης τῆς οἰκουμένης.

Ἡ παροῦσα ἑβδομάδα εἶναι πλούσια σὲ μνῆμες Ἁγίων. Ξεκίνησε μὲ τὴν ἑορτὴν τῶν ἁγίων Ταξιαρχῶν, σήμερα μὲ τὴν μνήμη τοῦ ἁγίου Νεκταρίου, συνεχίζει μὲ τὴν μνήμη τοῦ νεοφανοῦς ἁγίου Ἀρσενίου τοῦ Καπποδόκου ποὺ ὁ Ναός μας κατέχει θησαυρόν, τεμάχιον τῶν ἁγίων λειψάνων του καὶ θὰ ἔχουμε καὶ ἀγρυπνία ἀπόψε καὶ ἐν συνεχείᾳ ἑορτάζομεν τὸν ἅγιο Ἰωάννη τὸν Ἐλεήμονα, τὸν ἅγιο Μηνᾶ καὶ τὸν ἅγιο Ἰωάννη τὸν Χρυσόστομον.

Oἱ Ἅγιοι εἶναι οἱ ἄνθρωποι, διὰ τῶν ὁποίων συνεχίζεται ἡ ἁγία θεανθρωπίνη ζωὴ τοῦ Χριστοῦ ἀπὸ γενεᾶς εἰς γενεὰν μέχρι τῆς συντελείας τοῦ αἰῶνος, ἀποτελοῦντες ἕνα σῶμα, τὸ σῶμα τοῦ Χριστοῦ = τὴν Ἐκκλησίαν, καὶ εἶναι σύσσωμοι τοῦ Χριστοῦ καὶ μέλη μεταξύ των καὶ μὲ ἐμᾶς ἐφ΄ ὅσον ἀξιωνώμεθα νὰ λειτουργούμεθα ὡς δυνάμει καὶ ἐμεῖς ἅγιοι ἐν πορείᾳ, ἐν τῷ γίγνεσθαι.
Ὅπου δὲ εἶναι οἱ Ἅγιοι, ἐκεῖ εἶναι καὶ ὅλος ὁ Κύριος καὶ Θεός μας, καθὼς καὶ ὅλοι ὅσοι ἀξιονώμεθα νὰ μετέχουμε τῆς Θείας Λειτουργίας καὶ τῆς Θείας Κοινωνίας καὶ μετ’ αὐτῶν καὶ ἡμῶν («ὁ Θεὸς ὁ ἐν ἁγίοις ἀναπαυόμενος», «Θεὸς ἐν μέσῳ θεῶν»)· ἐκεῖ καὶ ὅλη ἡ αἰωνία Ἀλήθεια τοῦ Θεοῦ καὶ ὅλη ἡ αἰωνία Δικαιοσύνη τοῦ Θεοῦ καὶ ὅλη ἡ αἰωνία Ἀγάπη τοῦ Θεοῦ καὶ ὅλη ἡ αἰωνία Ζωὴ τοῦ Θεοῦ.

Ὁ 4ος μ. Χ. αἰώνας χαρακτηρίζεται ὡς ὁ «χρυσὸς αἰώνας τῆς Θεολογίας», χάρις στοὺς μεγάλους Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας μας, οἱ ὁποῖοι ἔζησαν καὶ ἔδρασαν τὴν συγκεκριμένη ἐκείνη χρονικὴ περίοδο. Ἕνας ἀπὸ αὐτοὺς ἦταν καὶ ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος, ὁ ὁποῖος συγκαταλέγεται στοὺς κορυφαίους Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας μας καὶ στοὺς μεγάλους ἄνδρες τῆς ἱστορίας.

Ὁ Ἰωάννης γεννήθηκε στὴν Ἀντιόχεια (σημερινὴ Ἀντάκια Τουρκίας) τὸ 347. Ἔμεινε ὀρφανὸς ἀπὸ πατέρα σὲ μικρὴ ἡλικία καὶ ἀνατράφηκε μὲ τὴ φροντίδα τῆς μητέρας του Ἀνθούσας. Σπούδασε ρητορικὴ κοντὰ στὸν φημισμένο δάσκαλο τῆς ἐποχῆς Λιβάνιο. Ὁ δάσκαλός του τὸν ἐκτιμοῦσε τόσο πολὺ γιὰ τὴν εὐφυΐα καὶ τὴ ρητορική του δεινότητα, ποὺ ἔλεγε πὼς θὰ τὸν ἄφηνε διάδοχό του στὴ σχολή, ἄν δὲν τὸν εἶχαν κερδίσει οἱ Χριστιανοί.
Μετὰ τὶς σπουδὲς του δικηγόρησε γιὰ λίγο στὴν Ἀντιόχεια καὶ στὴ συνέχεια ἔφυγε γιὰ τὴν ἔρημο, ὅπου ἀσκήτευσε. Τὸ 381 ἐπανῆλθε στὴν Ἀντιόχεια γιὰ νὰ χειροτονηθεῖ διάκονος καὶ ἀργότερα πρεσβύτερος. Σύντομα, ἡ φήμη του ξεπέρασε τὰ στενὰ ὅρια τῆς Ἀντιόχειας καὶ στὰ τέλη τοῦ 397 κλήθηκε στὴν Κωνσταντινούπολη γιὰ νὰ διεκδικήσει τὸν ἀρχιεπισκοπικὸ θρόνο. Στὶς 15 Δεκεμβρίου τοῦ ἴδιου χρόνου, ἡ Ἐνδημούσα Σύνοδος τῶν ἐπισκόπων τὸν ἐξέλεξε στὸν ἀρχιεπισκοπικὸ θρόνο τῆς Κωνσταντινουπόλεως. Ἐνθρονίστηκε στὶς 26 Φεβρουαρίου τοῦ 398. Μιλοῦσε ἀδιάκοπα καὶ μὲ τὴ γνωστὴ ρητορικὴ του δεινότητα σαγήνευε τὰ πλήθη, ἐλέγχοντας τὴν ἁμαρτία καὶ τὴ διαφθορά. Ἀνέλαβε, ἐπίσης ἕναν τιτάνιο ἀγώνα κατὰ τῆς διαφθορᾶς καὶ τῆς ἀκολασίας ποὺ εἶχε ἐπικρατήσει στὴν πλούσια πρωτεύουσα τοῦ κράτους. Ὁ ἔλεγχός του ἔφτασε μέχρι τὰ ἀνάκτορα καὶ ἰδιαίτερα στηλίτευσε τὴν διεφθαρμένη αὐτοκράτειρα Εὐδοξία καὶ τὸν ἐπίσης διεφθαρμένο αὐλικὸ Εὐτρόπιο. Ἦρθε σὲ ρήξη μὲ τοὺς ἰσχυροὺς τοῦ χρήματος, τῆς κρατικῆς ἐξουσίας καὶ ἐπίσης μὲ τοὺς διεφθαρμένους ἐπισκόπους καὶ κληρικούς.

Σελίδα 2 από 6

  • Ἡ επίσκεψη στόν Ναό συνδέει κάθε ἄνθρωπο μέ τό ἀληθινό "πνευματικό διαδίκτυο" τῆς Ζωῆς πού είναι ὁ Χριστός.  

  • Ο ἄνθρωπος πού πιστεύει ἔχει ἀνάγκη νά προσεύχεται.Σε αὐτὸ ἔγκειται ἡ σπουδαιότητα τῆς κοινῆς λατρείας τοῦ Θεοῦ.

  • Τό Πνευματικό Κέντρο ἀποτελεί συνέχεια της λειτουργικής ζωής στεγάζοντας τις δραστηριότητες της ενοριακής ζωής μας.  

slideshow arxiki selida

Πιστοποιητικό Αγαμίας - Άδεια Γάμου - Βεβαίωση Βάπτισης

άγιος γεράσιμος

Ἀπολυτίκιον 

Τῶν Ὀρθοδόξων προστάτην καὶ ἐν σώματι ἄγγελον, καὶ θαυματουργὸν θεοφόρον νεοφανέντα ἡμῖν, ἐπαινέσωμεν πιστοὶ θεῖον Γεράσιμον· ὅτι ἀξίως παρὰ Θεοῦ ἀπείληφεν, ἰαμάτων τὴν ἀέναον χάριν· ῥώννυσι τοὺς νοσοῦντας, δαιμονῶντας ἰᾶται· διὸ καὶ τοῖς τιμῶσιν αὐτόν, βρύει ἰάματα. 

 Ο Ναός μας πανηγυρίζει στις 20 Ὀκτωβρίου